Valtada 3 - Sporen van het vergetene

Onlangs is Valtada 3: Sporen van het vergetene verschenen. Een prima excuus om meteen de eerste twee delen ook aan te schaffen en dat heb ik geweten! Er zijn van die boeken die je openslaat en die je per direct weten mee te slepen. De Valtada reeks van Garvin Pouw mag absoluut niet in dit rijtje ontbreken.
Deze auteur van eigen bodem heeft beslist een wereld gecreëerd die voor je geestesoog tot leven komt. Tot in detail, maar geen moment té, weet hij alles zo te beschrijven dat het aan gaat voelen als levensecht, ondanks het fantasy element. Het is een bijzondere wereld waar je echt zou willen zijn, ook al zijn er duistere kanten, maar gelukkig is dat al lezend geen enkel probleem. Sterker nog, je zintuigen staan op scherp, de realiteit vervaagt en zodra je het boek pakt ben je daar. Het is met recht een talent van Pouw, want ik ken genoeg verhalen waarbij dit gebeurt, maar deze reeks heeft net even dat tikje meer. Het is een gave, zonder meer, en je voelt de bezieling van de auteur. Valtada is veel meer dan een wereld die is ontsproten uit de fantasie van de auteur, het is bijna tastbaar, zo levensecht.

Over de verhalen zelf kan ik kort zijn: ik ga geen samenvatting geven, dit zijn boeken die je echt zelf mag ervaren en waar je je eigen invulling aan mag geven. Maar als ik dan toch iets moet zeggen: het is een fantasy die zoveel facetten omvat, dat het niet te vergelijken is met andere verhalen. Naast de wereld zelf heeft de auteur namelijk ook nog eens de gave om veelzijdige, boeiende en bijzonder treffende personages neer te zetten. Er zijn een aantal die je zo weten te raken, dat je ze in je hart sluit om nooit meer los te laten. De karakters van de personages zijn geloofwaardig en doordacht. Ze maken de nodige ontwikkeling door en zijn tevens zeer menselijk. Van eigenwijs tot onberekenbaar, en van dapper tot angstig; je kan het zo gek niet verzinnen of de personages hebben deze eigenschappen. Wat het ook extra kracht geeft is dat de personages allemaal hun eigen beweegredenen hebben, maar wat het bindt is dezelfde mysterieuze kracht.
Deze aanvulling op de gecreëerde wereld maakt dat de Valtada reeks met kop en schouders boven een aantal andere fantasy reeksen uit weet te steken.

En dan de kers op de taart: de verhalen zelf. Ik raad ten zeerste aan om te beginnen op een dag dat er geen verplichtingen roepen. Installeer je op je favoriete leesplek, zet je telefoon op stil en laat je onderdompelen in dit weergaloze avontuur vol actie, humor, mystieke wezens (elfjes!), magiërs en mysterie.
In ieder deel komen andere personages en questes aan bod, waardoor de geschetste wereld steeds een stukje omvangrijker wordt. Je leert alles en iedereen steeds beter kennen, en gaat weer op een nieuw avontuur in deze magische setting.
Het is eigenlijk onmogelijk om afscheid te nemen, na elk boek voelt het als een onvermijdelijk maar gelukkig tijdelijk afscheid. Want Pouw is nog lang niet uitgeschreven en daar kunnen de lezers alleen maar dankbaar voor zijn! Het schrijven zit bij hem niet alleen in zijn bloed, het omvat zijn hele zijn. Dat hij dat zo intens op de lezer over weet te brengen, schept een verbondenheid die je als lezer volledig in zijn ban krijgt.

Kortom: ben je op zoek naar écht goede en meeslepende fantasy, doorspekt met menselijkheid en realistische, geloofwaardige personages, dan zijn dit absoluut jouw boeken voor 2020!

Op de één of andere manier lijkt het voor mij alsof dit boek met een vlottere schrijfstijl geschreven is dan alle voorgaande titels. Het kan uiteraard ook zijn dat ik inmiddels zo gewend ben aan de schrijver zijn schrijfstijl dat ik het makkelijker lees dan voorheen en eerder midden in het verhaal zit. Maar voor mijn gevoel zijn de zinnen korter, is er gebruik gemaakt van een toegankelijkere bewoording, is de tekst gewoon minder lang en uitgebreid per hoofdstuk waardoor het geheel prettiger leest. De leesflow verloopt meer natuurlijk zonder haperingen.
“Ze liet zich achterover zakken en de drie elfjes die naast haar dommelde, keken verschrikt op. De witte poes die op haar schoot lag, corrigeerde rustig voor de beweging.”
Voor mij heeft deze titel ook in zijn geheel meer vaart. De afwisselende verhaallijnen met diverse karakters, die we zowel kennen uit voorgaande delen en nieuw personages houden mij van begin tot eind geboeid. De personages zijn leuke, veelzijdige, kleurrijke types. Ook de “evil ones” zijn tof neergezet en voelen origineel aan. Er is genoeg spanning te vinden naast de rustigere stukken wat het geheel in balans houdt.
“Het weerlicht weerkaatste over blinkende gespen. Over grote slagzwaarden en over zwartgeblakerde helmen. Leer, bot en dierenhuiden waren over zwart maliën gespannen en donkere capes dansten als de vlammen van een zwarte toorts.”
De avontuurlijke, bijzondere reizen nemen de lezer mee door gedetailleerde landschappen en omgevingen. Ik vind het heerlijk om mij al lezende visueel voor te stellen hoe alles eruit ziet en verlies me dan ook totaal in het verhaal. Dat gaat met ‘Valtada 3’ enorm soepel en op een fantasierijke, haast speelse, manier.
De personages die ik al kende uit de vorige delen ontwikkelen zich weer verder op persoonlijk vlak. Ik vind het interessant om te lezen hoe hun karakters sterker of juist compleet veranderd zijn door wat zij meemaakte of in dit verhaal meemaken. Ik ben me daardoor echt gaan hechten aan de inmiddels bekende boekpersonages en leef met hen mee.
“Dat wat zwart was, was niet slecht. De nacht was niet kwader dan de dag. Nee, het begrip duisternis had niets te maken met de kleuren van de wereld, het was gewoon een aanduiding voor het kwade.”
Ook ontdekte ik een soort van verborgen leerzame elementen in het boek. Niet geheel onopvallend maar zeker ook niet groots belerend. Het gevoel van geef nooit op, geloof in jezelf, luister naar je hart en je dierbaren komt naar voren op een subtiele maar sterke manier. Persoonlijk hou ik daar wel van, want iedereen heeft het weleens nodig omdat even opnieuw te beseffen op een al dan niet bewust of onbewust niveau.
“Vroeg of laat is een droom voorbij. Je wordt dan wakker in je leven. Wat het ook is waarvoor je je ogen gesloten houdt, wie het ook is voor wie je vlucht…”
Ik ben helemaal blij met hoe ‘Sporen van het vergetene’ is uitgepakt. Tevens blij dat er in de toekomst meer verhalen in deze serie zullen volgen. Tja, ik denk dat ik mezelf wel tot fan kan uitroepen van de gehele Valtada fantasie wereld.

Valtada; de kronieken van Azeria deel 3:
Sporen van het vergetene (*****)
Garvin Pouw
Godijn Publishing

Synopsis
Een schijnbaar simpele opdracht: verenig het Noordland Azeria en zorg dat de Duistere God zijn macht niet laat gelden op het continent.
Nu Satar Azeria is binnen gevallen zou je verwachten dat de koningshuizen van de Nara er makkelijk van overtuigd kunnen worden de dreiging serieus te nemen, maar de Sherendi stuiten op weerstand. Bedenkingen worden geuit bij ieder bewijs, alles wijst erop dat een alliantie niet voor iedereen voordeel biedt.
Wordt er door iemand tegengewerkt of wordt er bewust gekozen om te ontkennen en te vergeten door de gevestigde orde?

Quote
"De paniek viel in Aresta's wijde ogen te ontwaren. Ze kwamen uit het bos en hadden het steilste gedeelte van de helling achter de rug, maar schrik greep haar om haar hart. Ze denderden over een lange open plek, maar verder vooruit fonkelde water. Aresta sloot van schrik haar ogen en het volgende moment waren ze er. Met een hobbel viel de kar van een oeverwal en hoge sproeiers spatten aan weerszijden op. De paarden renden onverschrokken door en met een tweede bonk trokken ze de kar weer op het land. Door drijfnatte haren zag Aresta dat ze op een nieuw open veld beland was, maar geen van de paarden maakte aanstalten tot kalmeren."

Recensie
Het derde deel van de kronieken van Azeria en een vijfde verhaal in de Valtada wereld. Het eerste boek wat ik in deze serie lees.
En ik kan zeggen dat me dat spijt.
Want ik ben terecht gekomen in een betoverende wereld met fantastisch leuke personages.
Beeldend en kleurrijk weet Garvin Pouw mij te betoveren met de avonturen die zich afspelen in Valtada. Volop heb ik genoten van de avonturen van Aresta, Shutai, Nikara, Vantraxis, Vohan, Emerin en nog vele anderen.
Halsbrekende achtervolgingen, spannende vechtpartijen met magie en romantische onderonsjes zetten hun sporen in dit boek. Al deze elementen maken er een prachtig geheel van en sporen mij zeker aan om de andere delen ook te gaan lezen.

Garvin Pouw (1977) droomt zijn leven lang van de fantasywereld Valta, een sprookjesachtige wereld vol bergen, wouden, watervallen en avonturen. In 2017 is zijn debuut verschenen, Schaduwkoningin, het eerste deel uit De kronieken van de Valta. Gevolgd in 2019 door De vervloekte roeping en Het eerste eiland, de eerste twee delen uit De kronieken van Azeria en Schimmenstorm, het tweede deel uit De kronieken van de Valta. Dit boek, Sporen van het vergetene, is het derde deel uit De kronieken van Azeria.

In dit derde deel zien we de drie Sherendi uit de eerste twee delen weer terug: Vantraxis, de Vardaprins van Ilyhar; Vohan, de sterkste van de drie en Shutai, de erfgenaam van Tahûntis. In dit deel proberen ze heel Azeria de verenigen om de boze God te weerstaan. Maar eerst hebben ze een verbintenis te vieren, die van Shutai en Aresta. De verbintenis is een mooie lieflijke ceremonie in een sprookjesachtige omgeving waar liefde overheerst. Elfjes maken Aresta tot een prachtige bruid en Shutai is de gelukkigste van de drie Sherendi.
Maar hij is tegelijkertijd ook de meest onzekere van de drie Sherendi. Samen met Aresta gaat hij in dit deel op zoek naar een manier om zijn magie te beheersen en zo een waardig lid van de Sherendi te worden. Op hun zoektocht beleven ze vele gevaarlijke avonturen daarbij geholpen door een vrolijk elfenmeisje Nikara. Veel luisteren ze in het begin niet naar haar maar als er iets duidelijk wordt is dat de elfjes in de strijd tegen het kwade niet onderschat moeten worden.
De tweede verhaallijn is die van Vantraxis en Vohan. Vohan is in het vorige deel zijn vrouw Yivenna verloren en is daardoor helemaal uit het lood geslagen. Vantraxis vertrouwt hem niet echt en houdt hem dichtbij. Vohan is labiel geworden, wil zijn magie niet op de vertrouwde Sherendimanier gebruiken maar op zijn eigen manier. Hij wil niemand meer dienen en zijn eigen weg zoeken. Maar hij wordt intussen steeds krachtiger. Vantraxis en Vohan proberen alle rijken uit Azeria te verenigen in een bondgenootschap om het samen op te nemen tegen het gevaar uit de Diepe Wereld. Dat lijkt makkelijk maar dat is het allesbehalve! Ze stuiten op onverwachte en geniepige tegenstandstanders. Gelukkig krijgen ze hier en daar ook hulp zoals die van de moedige en ervaren amazone Aiysin die door koningin Esmève met hen meegestuurd wordt met een Talfarese diplomatieke delegatie naar de Kloofburcht, de versterkte burcht van Lundog. Onderweg doen ze het Orakel van Adia aan en zoals een goed Orakel betreft, spreekt dat in raadselen.
De derde verhaallijn is een onverwachte. Het is de verhaallijn van Emerin, een Narameisje dat met zichzelf worstelt om het universum te begrijpen. Door haar vele denken vormt ze een gevaar voor zichzelf. In haar zoektocht om zich van die denkvloek te bevrijden, beleeft ook zij vele avonturen en vindt ze uiteindelijk hulp uit heel onverwachte hoek. Ook in deze verhaallijn spelen de elfjes een belangrijke rol, als kijkertjes en niet als denkertjes.

Op de cover is prachtig, het laat een jonge vrouw zien in een kasteelachtige omgeving. Linksboven fladdert een oranje elfje, dat zal Nikara zijn. Het is waarschijnlijk Aresta die in de Kloofburcht op onderzoek uit is.

De titel Sporen van het vergeten is goed gekozen en kan op meerderlei manieren worden uitgelegd, vooral in de tweede (Vohan) en de derde (Emerin) verhaallijn.

Mijn mening: Garvin Pouw heeft een prachtige wereld geschapen waarin hij vervolgens de Sherendi op pad stuurt om gevaren te trotseren en mysteries te ontrafelen. De drie helden zijn kundig maar maken ook fouten, vooral Shutai wil nog weleens ondoordacht tot actie overgaan. Daarbij al dan niet geholpen door Aresta, zijn vrouw, die ook niet altijd nadenkt voordat ze doet. Zelf vind ik dit de grappigste verhaallijn, een leuke afwisseling met de andere twee verhaallijnen die wat ernstiger van toon zijn.