Vlucht roman

Vlucht. Door Charlotte Mcconaghy.

Wat een debuut. Dit boek heeft me omvergeblazen. Het is super intens. Intens donker, triest, hard, pijnlijk. Maar ook intens liefdevol, passievol, hoopgevend, ontroerend. Vlucht leest als een spannend boek, een memoir, een dagboek, een reisverhaal en een dystopie in één. Elk woord, elke letter is helemaal op zijn plaats. Mooi, mooi, mooi.

Door een massa-extinctie zijn bijna alle dieren uitgestorven. Franny, ornithologe, zet alles op alles om de (laatste) trek van de noordse sternen te volgen. Ze kan Ennis, de kapitein van de Saghani, overtuigen om haar mee te nemen door hem te beloven dat deze vogels hem naar een grote visvangst zullen leiden. Je voelt aan alles dat er meer achter zit. Voor Franny, maar ook voor Ennis. Eigenlijk heeft iedereen aan boord van de vissersboot wel een eigen reden om mee te gaan…

Hoe verder ze op weg gaan, hoe verder we via herinneringen en brieven teruggaan in het donkere verleden van Franny. Het volgen van de sternen, het ontrafelen van het verleden, beide zijn spannende verhaallijnen die je aan het boek geluisterd houden. Maar niet spannend als in één of ander flauwe thriller. De personages zijn stuk voor stuk (falende) mensen van vlees en bloed. Ze maken (foute) keuzes, twijfelen, hebben de moed niet, voelen een drang om te dwalen, houden hartstochtelijk veel van het leven (al beseffen ze dat vaak zelf niet eens).

De massa-extinctie, die zich in een wereld als de onze afspeelt, geeft het boek een extra pijnlijk kantje, het houdt ons een spiegel voor. Rauw, ruw, ongepolijst, compromisloos, intens; zo zou je de meeste personages uit het boek kunnen omschrijven. Geen makkelijke mensen en toch nestelen ze zich heel snel in je hart. De natuur, vooral de zee, is een indrukwekkend mooi extra personage. Met oog voor schoonheid en detail maar ook met kennis en boordevol liefde beschreven.

Ik zou nog zo veel over dit meesterwerk kunnen schrijven maar lees het gewoon zelf. Laat je veroveren.

Vanwege massa-extinctie is een groot deel van alle diersoorten in het wild uitgestorven. Op Groenland leeft de laatste kolonie noordse sternen. Elk jaar maken zij de langste en verste reis van alle trekvogels, van Groenland naar Antarctica. Ornithologe Franny wil deze laatste trek volgen. Ze weet de kapitein van de vissersboot Saghani te overtuigen dat de vogels hem de weg zullen wijzen naar zeldzame visvoorraden. De Saghani moet hiervoor verder varen dan ze ooit is gegaan. Naast de moeilijkheden van de onbekende wateren, hebben de kapitein en de bemanning heel wat te stellen met Franny. Ze heeft een duister verleden vol geheimen. Naarmate de reis vordert, wordt de oceaan onstuimiger en haar herinneringen heftiger. Volgt ze de vlucht van de sternen of is ze zelf op de vlucht?

Franny is een complex karakter. Ze is rusteloos, gedreven, moedig en sterk. Tegelijkertijd zit ze met zichzelf en haar verleden in de knoop. Ze heeft een duistere en fragiele kant met de nodige psychische problemen. Ze is deels opgegroeid in Ierland bij haar moeder en deels bij haar oma in Australië. Haar vader heeft ze nooit gekend. Op zoek naar haar moeder keert ze terug naar Ierland en leert daar haar echtgenoot kennen. Er is veel liefde tussen hen, maar door haar rusteloosheid blijft ze nooit lang op een plek.

Het boek heeft twee verhaallijnen; de tocht van de Saghani in het heden en het verleden van Franny. Het verhaal wordt verteld vanuit het (niet altijd betrouwbare) perspectief van Franny. De verhaallijn in het heden verloopt chronologisch. Het heden is de zeer nabije toekomst, waar de natuur op zijn laatste benen loopt. De opwarming van de aarde en de invloed van de mens heeft geleid tot een kantelpunt en steeds meer diersoorten sterven uit. Via brieven aan haar echtgenoot en herinneringen wordt in de tweede verhaallijn sprongsgewijs en niet-chrologisch het geheimzinnige verleden van Franny ontrafeld.

Charlotte McConaghy heeft een prettige schrijfstijl. Ze schrijft helder en levendig, het taalgebruik is soms poëtisch. Het boek heeft vaart, drama, een vleugje romantiek, een beetje mysterie en leest gemakkelijk. Het verhaal is meeslepend met een paar onverwachte wendingen, waardoor je telkens zin hebt om verder te lezen. Vlucht heeft een duidelijke boodschap: "Je kunt de invloed van een leven afmeten aan wat het geeft en achterlaat, maar je kunt het ook afmeten aan wat het aan de wereld onttrekt. "

Wat heeft Charlotte McConaghy een prachtig debuut geschreven. Het verhaal raakte me vanaf het sterke begin tot de laatste pagina. Ook na het lezen beklijft het verhaal en zet je aan het denken. Het is een odyssee, een dystopische roman en een psychologische roman ineen. Het boek gaat iets minder over de tocht van de noordse sternen, dan ik van tevoren verwacht had. De natuur en de zee spelen wel een mooie rol in het geheel. Het beeld van de toekomst is beangstigend reëel. Het verhaal van de breekbare Franny en haar verlies is intens, ontroerend, rauw en verdrietig. Tegelijkertijd is het een boek boordevol liefde. Liefde voor een persoon, liefde voor de planeet en de natuur. Een dikke aanrader.

Eerst en vooral valt de prachtige cover op, zo mooi!
De titel ‘Vlucht’ blijkt bovendien meer dan één lading te dekken (de vlucht van een trekvogel, een vrouw op de vlucht), wat de oorspronkelijke titel ‘Migrations’ niet doet. Hierdoor vind ik de vertaling zelfs beter dan de originele titel, dit is een zeldzaamheid.
(ook verder een ongelofelijke pluim voor de vertaler!)

Het is van in het begin duidelijk dat dit een boek is dat je langzaam moet lezen, dat je woord voor woord tot je moet nemen, omdat het zo mooi, bij momenten poëtisch, geschreven is. Maar hoe verder je in het boek komt, hoe sneller je tegelijkertijd wil gaan, omdat je graag wil weten hoe alles verdergaat.

Franny wil op een vissersboot de trek van de noordse stern, een van de laatste overlevende diersoorten op aarde, naar het zuiden volgen.
Ze weet de kapitein van een vissersboot te overtuigen om mee te mogen varen, en vaart met een excentrieke bemanning naar het zuiden, de vogels achterna. Deze bemanning ontvangt haar zeker niet met open armen, maar langzamerhand groeit er een verstandhouding, met elk van de bemanningsleden, met iedereen anders ook. En hoezeer je zelf in het begin misschien een hekel hebt aan bepaalde personen, je groeit hierin samen met Franny, leert hen beter kennen en waarderen.

De verhalen over het heden (de bootreis), wisselen af met fragmenten uit het verleden. Langzaamaan leer je Franny beter kennen, en wat er zich in het verleden heeft afgespeeld.
Nu weer wordt er 4 jaar terug gegaan, dan weer 12 jaar, of 6, of 10, zonder dat dit verwarrend is (wat op zich erg knap gedaan is!). Je krijgt telkens maar kleine stukjes verleden mee, waardoor het best lang duurt voor je weet wat er allemaal gebeurd is. Maar deze dosering is precies goed, omdat je nieuwsgierig blijft, en er tegelijkertijd ook enige spanning wordt opgebouwd.
Je bent altijd mee in het verhaal, en de bootreis blijft de rode draad, die altijd weer chronologisch wordt opgepikt.

Het is een boek waar een enorme tristesse van uit gaat. Het is best donker te noemen, ook al zit er veel liefde in (liefde voor de natuur, voor een persoon), en zelfs hier en daar wat humor.
Vrijheid, verlies, opoffering, eenzaamheid (in alle soorten en maten) en schuld(-gevoel) zijn belangrijke thema’s in dit boek. Wat doen wij onszelf, anderen en de wereld aan?
Ook vernietigingsdrang komt uitgebreid aan bod, het is niet voor niets dat er in deze (misschien wel nabije?) toekomst nog nauwelijks diersoorten overleven op aarde. Dit destructieve kantje draagt Franny ook mee in zichzelf, we leren mondjesmaat waar dit vandaan komt.

‘Ik lig in de zee en voel me meer verloren dan ooit, omdat ik niet geacht word heimwee te hebben, ik niet geacht word te verlangen naar de dingen waar ik altijd zo graag afstand van heb willen nemen.
Het is niet eerlijk om iemand te zijn die in staat is lief te hebben maar nooit lang op dezelfde plek kan blijven.’

Dit boek zit vol natuur (zonder er een documentaire van te maken), liefde (zonder dat het zeemzoet wordt) en spanning (zonder dat het een thriller is). Een boek vol evenwicht, en vooral: heel veel gevoel.

Het boek trekt je mee van in het begin, is intrigerend en beklijvend. Dit boek heeft me echt geraakt en zal me nog lang bijblijven.

Een pareltje.

Het boek is verdeeld in drie delen en bestaat uit korte hoofdstukken en veel terugblikken naar het verleden. Juist dat maakt dat je wil doorlezen en meer over de hoofdpersoon Franny wil lezen. De titel is zeer passend bij de inhoud. Vlucht als symbolisch woord voor het verdringen van het verleden en traumatische gebeurtenissen. Vlucht als korte omschrijving van het leven van Franny. Vlucht als verwijzing naar de trektocht van de vogels.

Het is prachtig hoe in de taal van het boek de liefde voor de natuur is verweven. Het boek schetst een toekomstscenario waarin dieren uitsterven. Zoals de schrijver het zelf prachtig verwoordt ‘Ik hoop vurig dat een wereld zonder dieren zoals die in Vlucht is afgeschilderd nooit werkelijkheid zal worden’. Dit hoop je als lezer ook!

Aan het einde van het boek voel je je verbonden met Franny en deel je haar liefde voor de zee en vogels. Ik weet zeker dat ik de volgende keer op het strand een andere beleving zal hebben!

Afgezien van een aantal vloeken die wat mij betreft geen toevoeging zijn aan het verhaal en dus beter verwijderd kunnen worden, heb ik enorm genoten van dit boek.

Quotes:
‘Mijn leven is een voortdurende trektocht zonder eindbestemming, en dus in wezen zinloos.’

‘Zorg dat je niet hier binnen doodgaat. Niet in een kooi. Als je zo nodig dood wil, sterf dan in vrijheid.’

‘De stilte die volgt is gevuld met de schoonheid van delicate witte vleugels die een wezen zo ver kunnen dragen.’

Charlotte McConaghy heeft me een pracht van een leeservaring gegeven. Ik was in eerste instantie onder de indruk van de natuurbeschrijvingen, maar werd al gauw ook ingenomen door de vreemde personages die naarmate het verhaal vordert steeds meer met hun omgeving samenvallen. De poëtische schrijfstijl in combinatie met een overtuigend, rijk plot maken van Vlucht een onwaarschijnlijk sterk debuut.

Het hoofdpersonage, Franny Stone, valt op door haar manier van denken, haar hang naar de zee, haar onafhankelijke geest. Haar toewijding om een groep trekvogels te volgen op hun tocht van Groenland naar Antarctica wekt zowel respect als vertwijfeling op. De manier waarop ze haar plaats op een vissersboot weet te bemachtigen lijkt behoorlijk egoïstisch. Haar obsessie voor de noordse stern zal op verschillende plaatsen in het verhaal voor onverantwoordelijke keuzes zorgen, maar tegen die tijd begrijp je haar drang beter en beter.

Wat me meteen overviel was de sterke melancholie die onder de oppervlakte van het verhaal stroomt en elke pagina kleurt. Vlucht is een boek met veel verwijzingen naar literatuur en poëzie, waardoor je de klassiekers wilt gaan herlezen. Het tijdloze van die fragmenten staat in schril contrast met de situatie waarin Franny zich bevindt. Het verhaal speelt zich af in de nabije toekomst, op een moment dat de meeste dieren uitgestorven zijn en vissers zwaar onder vuur liggen om hun werkzaamheden te stoppen.
Franny is ervan overtuigd dat de sternen voor het laatst de vlucht zullen maken, en nadien ook zullen uitsterven. Voor haar is het dan ook van groot belang om de kapitein en bemanning ervan te overtuigen hun koers te wijzigen en haar blind te vertrouwen, ook al brengt die keuze iedereen in gevaar. Ze komt terecht in een vreemde groep mensen die noodgedwongen op een kleine ruimte samenleven. De groepsdynamiek die daar ontstaat is zalig om te lezen.

Het verhaal springt heen en weer tussen Franny’s heden en verleden. Je krijgt net genoeg kruimels om haar rusteloosheid beter te begrijpen, maar onvoldoende om haar echt te doorgronden. Daarvoor moet je doorlezen, en dat is een waar genot. De beschrijvingen van de omgeving – de lucht, de golven, de geuren – zijn minstens zo verslavend als het geheim dat Franny met zich meedraagt. Het ik-perspectief werkt bijzonder krachtig. Hoewel je al haar gedachten en gevoelens kent, blijft ze desondanks een complex – en dus interessant – personage.

Net zo mooi is de poëtische manier waarop McConaghy beschrijft hoe eenzaamheid mensen wel kan verbinden, maar dat dat niet betekent dat ze zich minder eenzaam voelen: “Weet hij op een of andere manier dat ik heb gewacht op iemand die me aan gruzelementen kan slaan, me kan slopen zodat ik het niet steeds zelf hoef te doen? Ik trek zijn huid over me heen en wentel me in zijn zelf. Ik vraag me af of hij daar ooit weleens van verlost wenst te zijn, zoals ik van het mijne, en of hij zich ooit weleens heeft voorgesteld hoe het zou zijn om als een ander door het leven te gaan.”

Ik leefde volledig mee met Franny en de rest van de bemanning. Op het einde voelde ik niet enkel empathie voor de personages, maar voor alle dieren en mensen, omdat geen van ons een andere keuze heeeft dan door te gaan en door te gaan en door te gaan…

Hoe voelt het als het bos leeg is? Wat doe je als er in de zee geen vissen meer zwemmen? Wat is een lucht nog zonder vogels?

Dit is de toekomst die Charlotte McConaghy kiest voor haar verhaal over…

… Franny, met haar ontembare wildernis, die haar doet vluchten van én terugkeren naar alles wat haar lief is. Zij wíl, nee móét, op avontuur. Zij gaat de laatste Noordse sternen volgen. Die dappere trekvogels die twee keer per jaar een duizelingwekkende afstand van 15.000 kilometer afleggen tussen de Arctische kust en het zuidpoolgebied. Het kan de laatste tocht van de Noordse sternen zijn. Het kan ook háár laatste tocht zijn.

… Niall, met zijn vechtlust om de laatste natuurreservaten te behouden en zijn onverwoestbare liefde voor zijn vrouw Franny. Hun liefde is sterk, maar ook destructief. Soms is loslaten juist houden van. Hoe angstig dat ook kan zijn.

… Ennis, met zijn koppigheid en doorzettingsvermogen staat hij aan het roer van de Saghani en zoekt hij samen met zijn crew de zeeën af naar die laatste grote visvangst. Hij herkent die koppigheid in Franny en neemt haar aan boord. Met zijn schip zetten zij en de (heerlijke) crew de achtervolging op de Noordse sternen in. Wijzen zij de weg naar de visrijke wateren, het wonder dat Ennis zo hard nodig heeft?

Franny, Niall en Ennis komen tot leven in dit angstige, krachtige en prachtige boek. Zij vluchten voor de geschiedenis, vliegen door het heden en vechten voor de toekomst. Dit indrukwekkende debuut verdient heel veel lezers en een lovende beoordeling.

Impulsieve, argeloze, vrijgevochten Franny Stone is een buitenkind. Ze woont met haar moeder Iris in een simpel houten zomerhuisje aan de Ierse kust. Franny houdt van de zee en voelt zich één met de natuur. Van haar vader weet ze niets. Als zij er als jong, rusteloos kind enkele dagen alleen opuit trekt, blijkt bij terugkomst haar moeder verdwenen. Haar oma aan de andere kant van de wereld ontfermt zich over haar, maar Franny voelt zich opgesloten en beknot in het verre Australie. Zo gauw ze kan verkast ze weer naar Ierland en voorziet er als schoonmaakster op de universiteit in haar levensonderhoud. Door haar directheid en onconventionele gedrag valt ze op bij bioloog/ornitoloog Niall die daar colleges geeft. Ze mag er enkele volgen en raakt in de ban van de teloorgang van de natuur. Vooral de achteruitgang van de vogelstand, met name die van de ‘taaiste’ soort, de noordse stern, houdt hen beiden erg bezig. Ze trouwen en terwijl Niall zich met de theorie bezighoudt, trekt zij erop uit. Eerst vooral om haar moeder te zoeken, maar ook omdat ze eigenlijk niet anders kan. Wispelturige Franny beseft doorgaans nauwelijks van wat zij met haar onvoorspelbare gedrag aanricht. Niet eens alleen tijdens haar slaapwandeltochten, ook als ze in een stemming verkeert waarin ze onwetend en onbewust handelt. Niettemin is de liefde van Niall voor haar groot. Hij vertrouwt zijn afwezige vrouw, wacht altijd op haar en reageert liefdevol en laconiek. Totdat het noodlot toeslaat….
Zo lijkt het een consistent, enigszins mythisch verhaal.
Echter in deze met rampspoed overladen roman, krijg je als lezer keer op keer flarden van gebeurtenissen opgediend die je steeds met elkaar moet zien te rijmen. Voor haar omgeving wordt het wel duidelijk dat als Franny op enig moment een groot avontuur tegemoet gaat, zij een geheim met zich meedraagt dat zich pas later openbaart als een van de belangrijkste drijfveren voor àl haar handelen.
Hoewel er veel actie en empathie in het verhaal zijn gestopt, blijven de vele flash backs te fragmentarisch en te talrijk voor het ‘schaken op één bord’. En ondanks dat het een en ander gaandeweg duidelijker wordt, krijgt het verhaal wel een erg geconstrueerd karakter. Dit gaat ten koste van een soepel verloop en op te bouwen spanning. Kortom: door de verholen impact van de elkaar opvolgende gebeurtenissen ademt het verhaal de rusteloosheid van de hoofdpersoon. Geen boek om ‘in te verdwijnen’.

In ‘Vlucht reizen we samen Franny Stone de wereld over, niet de wereld zoals wij die kennen, al lijkt hij er wel op, het is een wereld waarin het klimaat is veranderd en vele diersoorten zijn uitgestorven.
Franny en haar man Niall Lynch, een natuurwetenschapper, zijn zeer begaan met het lot van de uitstervende dieren en proberen te doen wat ze kunnen om het tij te keren, of in ieder geval de dieren die nog leven voor extinctie te behoeden. Ze denken al tijden dat het volgen van de noordse stern op zijn trekvlucht naar het zuiden een oplossing kan aanreiken of in ieder geval inzicht kan verschaffen. De noordse stern is een vogel die van alle levende wezens de langste natuurlijke verplaatsing maakt, en die willen ze bestuderen. Op een dag voegt Franny de daad bij het woord en plaatst bij drie sternen een geotag, het makkelijkste deel van het hele onderneming, want ze heeft geen onderzoeksgeld om zelf een boot te regelen. Daarom probeert ze aan te monsteren op een van de weinige vissersboten die nog varen. Geen gemakkelijke opgave, omdat het zeemansleven voor een doorgewinterde zeerob al levensgevaarlijk is, laat staan voor iemand zonder ervaring. Uiteindelijk lukt het haar toch om een plekje te bemachtigen door de schipper een goede vangst te beloven. Zo begint voor haar, en de bemanning die haar niet echt met open armen ontvangt, de barre tocht naar het zuiden. De ontberingen van een leven op zee worden levensecht beschreven. De zoektocht naar het vinden van de plek waar de noordse sterns naar toe trekken is niet het enige wat Franny zoekt, ze zoekt ook een thuishaven waar ze niet meer van weg hoeft te gaan.
Stukje bij beetje ontvouwt zich het ongewone levensverhaal van Franny, en begint het de lezer te dagen waarom en hoe ze degene is geworden wie, en vooral wat, ze is. Laag voor laag wordt haar verhaal opgebouwd, maar wordt Franny zelf afgepeld tot we haar zien zoals ze is, een kwetsbare en gekwetste vrouw, altijd op zoek, altijd onrustig, iemand die je hart sluit en waar je veel meer over zou willen lezen.
Charlotte McConaghy heeft met ‘Vlucht’ zo’n schitterend uitgebalanceerd boek afgeleverd, met de perfecte combinatie van spanning, liefde en dramatiek en tevens een mooie gelaagdheid, dat je gewoon niet gelooft dat dit een debuutroman is.

Geschreven bij Vlucht

Boek 44
.
Vlucht - Charlotte McConaghy
.
Het schrijven van een recensie is voor mij eigenlijk een middel om met een boek te communiceren. In de woorden die ik schrijf, zoek ik naar de toon van het boek. Ik probeer de stemming te ervaren, de achterliggende motieven te ontdekken, de arbeid die erin zit te voelen en de toon te horen. Soms resulteert dat in een stukje dat als ik het herlees het hele boek terug laat komen in mijn herinnering. Als ik de juiste knop weet te vinden, brengen mijn eigen woorden me weer terug naar het verhaal.
.
Tegen dit boek wil ik zeggen dat het mijn ziel voedt. De nomade die ergens in mij woont, gaat goed op de vlucht van het hoofdpersonage, Franny Stone. De woeste zee staat symbool voor veiligheid, wat natuurlijk paradoxaal is, want als er iets onverbiddelijk is, dan is dat de zee. Het gevoel dat Franny ervaart in zee herken ik. In mindere mate, maar het gevoel van oorsprong, rust en reuring brengen mij terug naar een aantal van de gelukkigste momenten uit mijn leven.
.
‘Vlucht’ is dystopische klimaatfictie. Bijna alle dieren zijn uitgestorven en de visjacht is nog net niet illegaal. McConaghy schetst een wereld die somber is, uitzichtloos lijkt en waarbij het egoïsme van de mens veroordeeld wordt. Het boek doet me wel wat denken aan andere klimaatfictie en ook heel erg aan ‘Smilla’s gevoel voor sneeuw’ dat ik prachtig vond. Ik houd van boeken over sterke vrouwen. De andere personages, zoals de kapitein van het schip waarop ze meelift, zijn ook intrigerend.
.
Franny is geen makkelijk mens. Ze is iemand die zich niet kan settelen. Ze is op de vlucht en is bijzonder. Ze is een ongeloofwaardig mens, maar een heerlijk romanpersonage. McConaghy gebruikt een flinke scheut melancholie en een bijna dierlijke inborst voor haar hoofdpersoon.
.
Vlucht is ook een liefdesverhaal en dat maakt dat het boek ook een warme deken is die ik over me heen trek. Franny’s man houdt van haar en laat haar vrij. Hij behandelt haar als een bijna-uitgestorven diersoort. Is liefde tussen twee mensen bestand tegen het ruwe karakter van Franny en haar behoefte om weg te gaan?
.
Het boek deed wat met me. McConaghy heeft een fijne manier van vertellen. Ze geeft niet te veel weg. Ze deelt her en der wat terugblikken die mij niet konden voorspellen hoe het boek zou eindigen. Ik kijk uit naar haar tweede roman.

De noordse stern is met uitsterven bedreigd en vele andere diersoorten zijn al van de aardbodem, uit de lucht en de wateren verdwenen. De wereld die Charlotte Mcconaghy schetst is een wereld waarin alle wilde diersoorten dreigen uit te sterven. De mens heeft zijn eigen behoeften laten prevaleren boven die van de dieren en zo gezorgd voor een natuurramp. Ornithologe Franny Stone wil de laatste sternen volgen op hun, waarschijnlijk ook laatste, trek van Groenland tot aan Antarctica. Een tocht over de wereldzeeën achter drie rode stipjes aan: de signalen van de zendertjes die ze aan de pootjes van deze kleine vogels vastgemaakt heeft.

Om deze reis te kunnen maken heeft Franny de hulp nodig van één van de laatste vissers op aarde, de kapitein van de Saghani. Dit is een woord uit het Inuit dat raaf betekent, een vogel die ook belangrijk is in het leven van Franny.
Zowel kapitein Ennis als Franny blijken in de loop van het verhaal een hele geschiedenis met zich mee te dragen en hierdoor zijn ze beiden geneigd om onverantwoorde keuzes te maken. Hierdoor deed de kapitein me ook regelmatig denken aan kapitein Ahab uit het boek Moby Dick.

Het begin voelt wat warrig. Wie is deze hoofdpersoon, wat doet ze en waarom? En waarom verdwijnen alle dieren, wat is er gebeurd? Heel langzaam voert Mcconaghy je kruimels van de gebeurtenissen in heden en verleden. En al deze kruimels samen vormen een geheel dat pas helemaal aan het einde van het boek duidelijk wordt.
Het verhaal gaat heen en weer tussen Franny's heden en verleden en zo ga je steeds meer begrijpen waar haar rusteloosheid vandaan komt. Doordat het boek in de ik-persoon geschreven is, wordt je helemaal meegenomen in de bijzondere geest van Franny. Maar omdat zij een zeer gecompliceerd personage is, duurt het toch een hele tijd voordat je haar gaat begrijpen.

Vlucht is een boek dat ik niet in één keer kon lezen. Het is beklemmend, de wereld voelt bíj́na te klein. Je voelt dat er van alles speelt en heeft gespeeld in het leven van Franny en dat dit voor de gecompliceerde persoon heeft gezorgd die wij nu leren kennen. Ondertussen is daar de natuur: de woestheid van de oceaan, de ruwe kust van Newfoundland, het grillige Ierland, de ijzige wateren waarin Franny graag zwemt.

Conclusie: Een boek vol ontroerende dierenliefde die zowel de personages in het boek als de lezer zal overvallen. 'De eerste die vertrekt is die van mij. Ik ben haar als de mijne gaan beschouwen, omdat ze zich in me heeft genesteld en een holletje in mijn ribbenkast heeft gemaakt.' Op dezelfde manier hebben Franny en haar reisgenoten zich een holletje in mijn ribbenkast verworven. Een boek om te koesteren en steeds opnieuw te lezen.