Wolinoti Het houten kind

Een Saksische houthakker werd verliefd op een stadse vrouw. De liefde was wederzijds en de stadse vrouw ruilde haar mooie stadsleven voor een eenvoudig bestaan in een Saksische boshut in een Saksisch bos.
Ze hadden een heel fijn leven, maar hoopten dat hun liefdesspel een nazaat zou voortbrengen.
Hoe en waar zij ook probeerden…een nakomeling bleef uit.
Het liefdeskoppel kreeg het moeilijk en er kwamen scheuren in hun huwelijkse geluk.
De stadse vrouw bleef overdag in de boshut almaar zitten kniezen en zitten nadenken en zitten piekeren.
De houthakker stortte zich op zijn werk en hakte de ene boom na de andere om.
Tijdens het omhakken van een grote oude notelaar, stond plots in het midden van de boom een houten kind van wel één meter groot.
De houthakker was nog niet van zijn verbazing bekomen of het houten kind begon te dansen, begon te praten, begon mopjes te vertellen…en deed de houthakker schuddebuiken van het lachen.
Het houten kind vertelde dat zijn naam Wolinoti was en dat een boze jaloerse tovenaar hem had betoverd en had opgesloten in de boom.
Dolgelukkig nam de houthakker Wolinoti mee naar huis en was er zeker van dat vanaf nu zijn huwelijk gered was.
Maar de houthakker had niet goed geluisterd naar Wolinoti, immers alleen hij – zijn bevrijder – kon met hem praten en eens andere mensen in de buurt kwamen, veranderde Wolinoti in een gewone houten pop.
De houthakker en zijn stadse vrouw kregen ruzie en zij begon te stappen en keerde terug naar de stad naar haar ouders.
De houthakker was ontroostbaar.
Terwijl hij zijn verdriet vertelde aan Wolinoti stond een struikrover mee te luisteren aan de deur. Deze zag een goede rijkelijke toekomst in de pop.
’s Nachts stal hij Wolinoti, ging naar de stad waar hij de mensen de kunstjes van de houten pop wou tonen.
Maar Wolinoti bleef een houten pop, zelfs toen de dief een lucifer onder de voeten van de pop hield kon deze niet reageren.
In het publiek stond echter de weggelopen stadse vrouw. Zij herkende de pop, ontmaskerde de dief en ging op stap naar haar houthakker. Onderweg begon de pop tegen haar te praten en de vrouw besefte dat haar man niet had gelogen.
Van dan af vormden de stadse vrouw, de houthakker en Wolinoti een (h)echt gezin.
En ze leefden nog lang en gelukkig…
Het boek is mooi uitgegeven in hardcover met een mooie illustratie (houtsnede) van Wolinoti op de cover.
Het boek is gebaseerd op een oud Slovaaks sprookje, dat onmiddellijk doet denken aan Pinokkio. Buiten het feit dat beiden uit hout zijn, houdt de vergelijking gewoon op.
Het verhaal is meer dan een sprookje alleen. Het is een sprookje vol emoties. Het gaat over liefde, verdriet, geluk en pijn.
Het is een verhaal waarbij je leert dat je nooit mag opgeven en steeds moet blijven geloven en blijven hopen. Eens komt de dag dat je wensen werkelijkheid worden.
Het boek leest erg vlot. De korte zinnen en de korte dialogen maken dat iedereen van 8 tot 88 jaar zich kan verdiepen in – en kan genieten van het boek.
Het boek is mooi opgesmukt met houtsneden van Vanessa Verstappen en deze geven een mooi beeld over het verhaal.
De auteur heeft een vlotte pen. Zijn schrijfstijl is erg beeldend. Tijdens het lezen kan je je de personages goed inbeelden en voor de geest halen.
Dimitri Leue is een taalvirtuoos. Hij speelt met woorden, speelt met zinnen, speelt met emoties…het verhaal heeft een mooie klankkleur.
Met de QR-code ken het verhaal tot leven worden gebracht.
Meesterverteller Dimitri Leue tovert een glimlach op ieders gezicht bij het sprankelend en inlevend vertellen van dit fijne sprookje, bijgestaan door pianist Kiyotaka Izumi die het verhaal opluistert met muziek van Robert Schumann.
Ik heb op verschillende vlakken genoten van dit boek: van het zelf te lezen en van het beluisteren van het verhaal, waarbij ik werd meegesleurd in het verhaal en alle emoties meebeleefde.
Dank aan Uitgeverij WPG en @recensentenindeboekenkast dat ik dit boek mocht lezen en recenseren.