Dankbare kinderen huilen niet

Ik heb dit boek met veel plezier gelezen: het is een ernstig verhaal dat levendig en met veel gevoel voor detail is geschreven. Het heeft me ontroert, doen grinniken en aan het nadenken gezet. Een prachtig debuut, ik kijk uit naar haar volgende roman!

Het is niet moeilijk mij in te leven in Mieke, die -soms hartverscheurend, soms hilarisch- haar avonturen beschrijft vanaf het moment dat zij noodgedwongen haar ouders verlaat en wordt opgevoed door de nonnen. Mieke heeft veel fantasie en laat ook de lezer de gelegenheid hier en daar zijn eigen invulling te geven aan het verhaal. In eenvoudige en kleurrijke taal geschreven, vanuit de visie van een kind, is dit een boek om te koesteren.

helder en geestig geschreven, ontroerend, nergens sentimenteel, herkenbare typische nonnenstreken, aanradertje dus.

Dit boek heeft alles in zich. Vanaf de eerste bladzijde hield het verhaal me in een greep.
Door het perspectief leefde ik intens mee met het hoofdpersonage.
Een overtuigende roman in een vlotte taal geschreven die je ontroert en gelijk daarna doet grinniken.
Dit smaakt naar meer.

Je wordt door de hoofdpersoon Mieke meegenomen naar de wereld van een internaat en wat dat voor het jonge meisje betekent. Een wereld met lieve en wrede nonnen, slaapzalen, heimwee en verlangen, en vriendschappen. Er zijn schrijnende momenten en situaties die schrijnend zijn maar met humor worden beschreven. Helder en invoelend geschreven. Het maakt je nieuwsgierig naar het vervolg.

MIJN MENING OVER DE COVER:

Een foto van een eenzaam en verdrietig meisje die exact de inhoud weergeeft.

MIJN MENING OVER DE INHOUD:

Deze roman is geschreven vanuit de gedachten en waarneming van de zesjarige Mieke, die zeer slecht ziend is. Haar verhaal speelt zich af op een internaat in de jaren 50 en 60 waar voornamelijk nonnen de scepter zwaaien en het geloof een grote rol speelt. De nonnen kennen geen compassie, slaan er lustig op los, voor bijna niks volgen er zware straffen.

Mieke kan maar moeilijk wennen en huilt vaak. Gelukkig heeft ze al vlug vriendinnetjes. Ondanks het zware en trieste leven op het internaat proberen de meisjes er iets leuks van te maken, spoken ze van alles uit, is er een toneel- en muziekgroepje, gaan ze stad in, krijgen ze dansles en wordt stiekem veel gelachen.
Mieke heeft het gevoel nergens meer thuis te horen. Ze is al te lang uit huis en als twee vriendinnen na het behalen van hun MULO diploma het internaat verlaten komt dit onbestendige gevoel keihard binnen. Ze zoekt een uitweg en denkt die gevonden te hebben.

Het verhaal wordt goed, realistisch en met humor beschreven. De auteur debuteerde met deze roman. Ze kon zich zeer goed inleven, omdat ze zelf een visuele beperking heeft.
Een prachtige roman voor de liefhebber van de vroegere kostschoolverhalen, maar dan in het echt.

Geschreven bij Dankbare kinderen huilen niet

Mooi boek.
Kon niet stoppen met lezen.