Ana Turkalj - Reinecke: Complete Cello Sonatas (CD)

Het fundamenteel-romantische idioom van Carl Reinecke staat midden in de schemer van de 19e eeuw en de dageraad van de 20e eeuw. Hij was een vroegrijp en productief componist, die al op jonge leeftijd muziek schreef na zijn geboorte in het Noord-Duitse stadje Altona in 1924.

De laatste van zijn drie cellosonates werd gecomponeerd in 1898, nadat hij zich had teruggetrokken als docent aan het Conservatorium van Leipzig om er directeur te worden, terwijl de eerste werd gecomponeerd in 1848, toen Reinecke een jonge en briljant presterende hofpianist in Kopenhagen was. Het trio sonates omspant dus zijn maturiteit en traceert effectief bepaalde lijnen van zijn ontwikkeling als componist. Alle drie volgen ze de standaard snel-langzaam-snel-drie-deel vorm waarin het betoog van de sonate wordt geschetst door een discursief eerste deel, verdiept door een reflectief intermezzo en afgerond met een extroverte rondo finale.

Toen de sonate in 1855 te laat werd gepubliceerd, werd ze zo populair dat Reinecke al snel werd gevraagd om een vioolversie van het stuk te maken. De opdrachtgever was Andreas Grabau, cellist in het Gewandhaus Orkest waarvan Mendelssohn directeur was, en de sonate straalt inderdaad een geestdrift en een snelle geest uit die Felix herkend en gewaardeerd zou hebben.

De D grote Sonate Op.89 werd gecomponeerd in 1866 en uitgegeven door Breitkopf & Härtel met een opdracht aan Carl Voigt (ofwel de oprichter-directeur van de belangrijkste koorvereniging in Hamburg ofwel de koopman-echtgenoot van de pianiste Henriette Voigt). Is dit een Reinecke van 'middelbare leeftijd'? Zeker is dat het eerste deel afstand neemt van het hoge drama van de Eerste Sonate, of in ieder geval periodiek plaats maakt voor een zeer cellistische wijze van introspectie, die in dit opzicht uitnodigt tot vergelijking met de onlangs gecomponeerde E-minor cellosonate van Brahms.

In dit opzicht zou de opdraging van de Derde Sonate ter nagedachtenis van Brahms, die in april van het jaar daarvoor was overleden, als een gijzelaar van het geluk kunnen worden beschouwd. Maar hoewel er een sluier van introspectie hangt over de recitatiefachtige inleiding, waardig aan Brahms' eigen late Vier Ernstige Liederen, was Reinecke geen slaafse epigoon, en de sonate is het werk van een leven lang besteed aan het verfijnen van het ambacht van componeren in hemzelf en in anderen.

Carl Reinecke (1824-1910) werd geboren in Altona, bij Hamburg. Onder voogdij van zijn vader studeerde hij viool, maar later richtte hij zijn aandacht op de piano. Hij begon te componeren toen hij zeven jaar oud was, en zijn eerste publieke optreden als pianist was toen hij twaalf jaar oud was. Op 19-jarige leeftijd ondernam hij zijn eerste concerttournee als pianist. In 1843 vestigde hij zich in Leipzig, waar hij studeerde bij Felix Mendelssohn, Robert Schumann en Franz Liszt. In 1847 werd Reinecke benoemd tot hofpianist van Christian VIII in Kopenhagen. Na posten in Parijs, Keulen en Breslau werd hij benoemd tot directeur van de concerten van het Gewandhaus Orkest in Leipzig, en hoogleraar compositie en piano aan het Conservatorium. Hij leidde het orkest gedurende meer dan drie decennia, tot 1895. Hij dirigeerde de première van Brahms' A German Requiem.
Reinecke's stijl is stevig geworteld in de Duitse Romantiek, en hij is een directe erfgenaam van Mendelssohn, Schumann en Brahms.

Deze nieuwe opname presenteert zijn drie Cellosonates, volbloed romantische werken in hun verpletterende passie en tedere lyriek.
Gespeeld door de Kroatische celliste Ana Turkalj. Zij volgde masterclasses bij Wolfgang Böttcher, Seiji Ozawa, Bernard Greenhouse en Nicolas Altstaedt, en is winnares van verschillende internationale concoursen. Pianist Aleck Carratta studeerde cum laude af aan de conservatoria van Hamburg en Zürich, en volgde masterclasses bij Lilya Zilberstein, Roberto Plano, Filippo Gamba, Aleksandar Madžar, en Christian Zacharias.