Journey -- Greatest Hits Piano/Vocal/Guitar

Heavy space-rockgroep, aanvankelijk in '73 opgericht door
Schon, bassist Ross Valory, toetsenist Gregg Rolie en slaggitarist George Tickner om solo-artiesten
in de buurt van San Francisco te begeleiden. In die periode werkt men nog met Tubes-drummer
Prairie Prince, maar later wordt de Engelse veteraan Aynsley Dunbar aangetrokken en gaat men als
zelfstandige groep eigen muziek maken, waarbij vooral het gitaarwerk van Schon belangrijk is. Op
Journey en Look Into The Future staan goede nummers, die laten horen waartoe de groep in staat
is; als geheel zijn ze echter inconsistent. Na Journey verlaat Tickner de groep om zich aan zijn
medicijnenstudie te wijden. Next is een sterke plaat. Op kant één staat het subtielere werk, terwijl
op de andere kant het zware werk aan bod komt. Dat verandert wanneer leadzanger Steve Perry
tot de groep toetreedt en met zijn hoge, hesige stemgeluid de verbindende factor gaat worden
tussen de melodieuze en sterk op toetsen gebaseerde, zweverige ballads en de voornamelijk van
Schons hand afkomstige rockers. Het zal een ook commercieel gerechtvaardigde zet blijken, al
houdt Dunbar het na deze plaat voor gezien. Hij vertrekt naar Jefferson Starship en wordt
vervangen door Steve Smith. Evolution is een teleurstellende elpee met oppervlakkige nummers.
In Nederland wil Journey nog niet echt doorbreken, wat met name komt door diverse zwakke
optredens, waaronder dat tijdens het Pinkpop-festival in '78. In '80 verzorgt de groep de
soundtrack van de film Dream After Dream. Op elpee zijn Perry's vocalen uitstekend. Live
ontbreekt het hem aan bühne-persoonlijkheid. Desondanks is Captured een verrassend
hoogtepunt uit Journey's concertenreeks, doordat Perry weet op te stijgen tot vocale registers die
voor anderen onbereikbaar blijven. Het vormt evenwel een definitief afscheid van Rolie, die wordt
vervangen door Cain (ex-Babys), maar ook van Journey's rock-achtergrond. De singleverkoop
heeft namelijk geleerd dat met name het ballade-achtige werk meer platen doet wegzetten, en
bovendien wordt het blijkens Frontiers steeds moeilijker om bijvoorbeeld de Journey-sound met
iets als oerwoud-ritmen te verrijken. Hierop kiezen de heren voor hun beter belegde boterham en
besluiten er enkele hobby-projecten op na te gaan houden. Zo neemt Neal Schon een tweetal
heavy/jazzy elpees op met toetsenist/drummer Jan Hammer en zet hij samen met Sammy Hagar
een heus superproject op poten. En terwijl Cain een MOR-elpee schrijft/produceert van zijn
Indiaanse vrouw Tané, gaat ook Perry op de solo-toer Street Talk met meer Frankie Miller-achtig
materiaal. Hoewel geen van allen van enig succes gespeend blijft, evenaart geen der soloprojecten
ook maar op enigerlei wijze het fenomenale succes van Journey als collectief. Waarop de groep in
'85 besluit toch maar weer gezamenlijk aan de opnamen van een nieuwe langspeelplaat te
beginnen. Dat geschiedt met een nieuwe ritmesectie - waarin o.m. Randy Jackson van Zebra op
bas - hetgeen een beduidend dansbaarder koers tot gevolg heeft. De vraag is, in hoeverre de
oude, trouwe Journey-fans hiervan opgewonden kunnen raken Raised On Radio. In '87 wordt dan
ook gefluisterd dat het nu definitief afgelopen is met de groep.

Bron: OOR
Popencyclopedie