The Dawkins Delusion? Atheist Fundamentalism and the Denial of the Divine

McGrath was voordat hij christen en theoloog werd atheist en als moleculair biofysicus werkzaam als in de evolutiebiologie. Door zijn wetenschappelijke werk en filosofische reflectie hierop is hij tot de conclusie gekomen dat God bestaat en christen geworden. Dit geldt voor meer wetenschappers. Zie bijvoorbeeld Sy Garth, The Work of His Hands (die als atheist uit een communistische familie nota bene mede door zijn wetenschappelijke werk in de evolutiebiologie concludeerde dat er een God moet zijn). Andere wetenschappers, zoals Paul Davies, hebben op grond van hun wetenschappelijke werk de conclusie getrokken dat God bestaat, maar kiezen niet voor een bepaald geloof. De negatieve reacties hier zijn denk ik vooral ingegeven door een gebrek aan kennis van wetenschap, filosofie, theologie en het christelijke geloof. Natuurlijk kan McGrath niet in een klein boekje al die inzichten overbrengen die de vrucht van decennia studie zijn. Maar atheisten moeten echt leren om minder snel te leren oordelen over de relatie tussen wetenschap/ rede en geloof. Voor wie echt eerlijk is (en nietalleen maar zijn gelijk probeert te halen, zoals de meeste mensen tegenwoordig) en zich echt gedurende langere tijd in de bewijzen en argumenten van beide kanten verdiept, zal op zijn minst moeten toegeven dat geloof wel degelijk rationeel kan zijn en dat gelovig zijn zeker niet irrationeel is. Daarmee is niet gezegd dat het ook bewezen is, maar atheistische intellectuelen kiezen vrijwel altijd om niet in God te geloven omdat ze dat willen, om dan achteraf argumenten te verzinnen om dat te rechtvaardigen. Als atheïsten nu eens wat eerlijker zouden worden en zich wat minder polemisch zouden opstellen in dit soort debatten, dan zou dat wellicht tot een meer vruchtbare en wederzijds respectvolle dialoog leiden. Of zouden atheïsten niet in de waarheid geïnteresseerd zijn en alleen hun gelijk willen halen?

Na het immense succes van Dawkins' God Delusion kon een weerwoord vanuit de theïstische hoek natuurlijk niet uitblijven. Dat dit weerwoord niet aan iedereen is besteedt wordt al duidelijk in de eerste pagina's van dit opvallend dunne boekje.

De McGrath's geven al snel aan dat ze zich geen illusies maken wat betreft hun lezers. Zij wijzen erop dat het boek vooral bedoelt is als een hulpmiddel voor Christenen die geconfronteerd worden met de boodschap en inhoud van Dawkins' God Delusion door hun, aldanniet, atheïstische vrienden.

Hoewel dit een redelijk eenduidig doel lijkt te zijn, blijken de auteurs hier niet echt in te slagen. Het boek leest weg als een heel zuur en bittere opeenstapeling van pogingen tot karaktermoord. De Dawkins Delusion lijkt er, ondanks een zeldzaam valide punt, maar niet in te slagen om zichzelf (laat staan de lezer) te overtuigen.

De Dawkins Delusion is kortom een nogal zuur lezend boek die niet weet te overtuigen. Alleen aanschaffen als je geïnteresseerd bent in de Christelijke kijk op de God Delusion. Anders: lekker laten liggen.

Geschreven bij The Dawkins Delusion?

Scherpzinnig antwoord op Dawkins' extreem subjectieve, ongenuanceerde, eenzijdige en gebrekkig onderbouwde pogingen om religieus geloof te ondermijnen. Het boek had sterker kunnen zijn als het meer apologie bracht en niet enkel Dawkins' standpunten trachtte te ondermijnen, maar zuiver als een manier om aan te tonen waar Dawkins faalt, is dit een kort maar krachtig werkje.