Damnation

Ik dacht bij Opeth eigenlijk altijd direct aan het, in mijn oren, weerzinwekkende "grunten" dat kennelijk inherent is aan death metal. Ik kan er niet aan wennen en zal er nooit aan wennen ook. Ik ben zelf muzikant (symf rockgitarist en ik speel daarnaast ook toetsen en drums) en hou van een heleboel soorten muziek wanneer ze maar bestaan uit harmonieuze muzieklijnen.
Die vindt ik per definitie nooit in death metal scores en aangezien Opeth tot die categorie behoort boeide de band me nauwelijks. Tot ik vernam dat Steve Wilson een album voor Opeth had geproduceerd en ook materiaal voor dat album had geschreven.
Het bleek Damnation te zijn en tot mijn grote verbazing bleek Opeth een dijk van een progrock album te hebben afgeleverd met fantastische songs waar de hand van de meester (Steve Wilson) soms heel duidelijk hoorbaar is.
Alhoewel nog geen Porcupine Tree, laat staan Pink Floyd, heeft Opeth met dit album wel heel duidelijk bewezen tot veel en veel meer in staat te zijn dan tot alleen het muzikaal zeer gelimiteerde death metal genre.
Een puik album waarvan de enige kritiek die je kunt hebben is dat de totale speelduur wat aan de korte kant is, maar dan kun je de cd natuurlijk gewoon nog een keer draaien.
De plaat is het zeker waard.

Wat ik goed vind aan dit artikel: Goede kwaliteit, Duurzaam
Minder goed: Prijzig

Via een recentie in de krant (Sorceress) kwam ik bij Opeth terecht. Via muziekweb wat fragmenten beluisterd en o.a. deze CD gekocht. Net als een aantal andere recensenten hou ik absoluut NIET van grunten. Damnation is voor mij daarom een van de beste CD's van Opeth, omdat er normale vocalen op staan. Daarentegen hou ik wél van aggressieve en harde gitaarrock en dat ontbreekt dus op deze CD. Opeth combineert nl. -voor zover ik nu weet- altijd hun hardrock / metal geluid met het grunten. Jammer, maar het is niet anders.... Damnation klinkt als een album vol met rock ballads, waarbij het tweede nummer lekker dreigend en sinister je huiskamer binnen dringt.

Hou je van deathmetal en grunten? Dan kun je dit album beter links laten liggen en gaan voor bijv. Blackwater Park en/of Deliverance. Ben je meer van de wat rustiger rock songs? Dan is dit een aanrader en luister dan ook eens naar hun nieuwste album "Sorceress"

Dit is een heel mooi Opeth album!

Positieve punten van dit artikel zijn: voordelige koop en geweldige band!.

Opeth is een band die met hun muziek niet onder één noemer te vatten is. Jarenlang stonden ze bekend als een "gewone" deathmetal-band, maar met Damnation slaan ze een andere weg in. Vooraleer in te gaan op deze plaat nog even dit : Damnation is de zévende schijf van Opeth - bijna elk jaar komt er uit die band een album. Damnation is overigens ook een "tweede deel" van een album dat oorspronkelijk als dubbelschijf werd gepland : tijdens de opnamesessies van Deliverance (uit 2002) werd namelijk ook Damnation opgenomen. Uiteindelijk werden het dus toch twee aparte albums, wat best begrijpelijk is als je de stijlbreuk hoort.

Damnation is eigenlijk zelfs geen metal meer, maar eerder een progrock-plaat, en grijpt terug op de jaren zeventig. Critici bejubelden de stijlbreuk, maar geven in één adem ook mee dat het een greep naar commercieel succes betekende. Dat is in kleine mate gelukt : dit album was het eerste van Opeth dat in de top 100 kwam, en er werd zelfs een single uitgebracht van het eerste nummer "Windowpane" (fel ingekort, weliswaar).

Zanger Mikael Åkerfeldt droeg het album op aan zijn overleden moeder, en grijpt in To Rid The Disease ook terug naar het refrein van Mordet i Grottan, een song die hij schreef voor zijn bijproject Sörskogen. Over het geheel genomen ademt deze schijf vooral melancholie uit, waarbij het rouwproces overduidelijk aanwezig is.

Vergis je niet : dit is géén saaie plaat. Voor oudere fans moet er misschien wel even een gewenningsperiode voorbijgaan. Wie voor het eerst Opeth beluistert, moet weten dat deze plaat a-typisch is !

Hoe dan ook : een dijk van een plaat.

Mooie CD voor de progmetal liefhebbers

Opeth is meer dan death metal. Ze zijn niet even in een metal vakje te plaatsen!
Zeer veelzijdig en expirimenteel.
Jazz, blues, klassiek, enzzz invloeden te over.
Persoonlijk hield ik nooit zo van grunten, maar van Opeth pik je alles.
Opeth is een band waar ik compleet aan verslingerd ben geraakt.
Ze zijn de nieuwe Pink Floyd, de nieuwe Metallica, de nieuwe Dream Theather, maar dan net even anders, niet zo makkelijk te plaatsen.
Zeer afwisselend.
Ben al sinds de jaren 70 van de vorige eeuw hardrock/metal liefhebber, Opeth laat horen hoe de metal zich ontwikkelt in de 21e eeuw.
Vernieuwend.
Blackwater Park is een hoogtepunt.
Blackwater Park laat horen dat metal nog lang niet dood is.
Het is een avontuur waar je voor moet gaan zitten.
Geweldig.
Luister ook eens naar damnation, dan begrijp je wat ik bedoel.