De Gave van de Selkie 2 - De Roep van Avalon Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers. De Gave van de Selkie, #2

Geschreven bij De roep van Avalon

In het vervolg op ‘De stem van de zee’ zet Nimue de zoektocht naar haar moeder voort. Ze belandt in de handen van de Asklepios Congregatie, maar zo gauw ze ontdekt dat haar moeder daar niet is, bedenkt ze een plan om te ontsnappen.
Dit boek neigt veel meer naar fantasy dan het eerste deel. Dat was meer een dystopie met af en toe een magisch elementje. In ‘De roep van Avalon’ was dat wel anders. Zo ziet Nimue de Visserkoning en de Jager meerdere malen in haar dromen en ook de oorzaak van de Zwarte Griep is te herleiden naar magie. Zelf hou ik niet zo van fantasy, dus van mij had dat niet gehoeven, maar het was wel relevant voor het verhaal.

Sommige stukken vond ik wel onrealistisch. Daarmee bedoel ik voornamelijk de ontsnapping uit de Asklepios Congregatie. Hoe kan een groep zwakke kinderen en tieners zonder eten of drinken bij zich nou ontsnappen aan gezonde volwassen mannen in auto's? Ook zitten ze eerst helemaal onder rioolsmurrie en lijkt die later op mysterieuze wijze verdwenen te zijn. Daarnaast gaan dingen af en toe wat snel of begreep ik ze niet goed. Dat was bijvoorbeeld het geval toen Nimue ontdekte waar de Zwarte Griep vandaan komt. Ik begrijp nog steeds niet hoe die hele ziekte nu in elkaar zit. Hierdoor vond ik het moeilijk om de beweegredenen van de personages te volgen. Overigens is het ook niet geloofwaardig dat het kantoor van de baas van de Asklepios Congregatie niet op slot zit.

Ongeveer honderd pagina's voor het eind dacht ik: ‘Nimue heeft zoveel doorstaan voor haar moeder en dan eindigt het zo?’ Maar gelukkig was die verhaallijn toen nog niet afgelopen. Met het uiteindelijke einde ben ik tevreden, ik begrijp alleen niet wat er in het laatste deel van de serie nog zou moeten gebeuren. Volgens mij had dit allemaal best in twee boeken gekund.

Ik vind dit deel niet zo goed als het eerste deel omdat ik me veel minder betrokken voelde bij de personages. Soms voelde ik bij vlagen wel met ze mee, zoals toen Nimue naar Meeuweneiland ging, maar op andere momenten kon het me eigenlijk niet zoveel schelen wat er met hen gebeurde. Alleen Katell wist me om de een of andere reden echt te raken. Wat er ook gebeurde in het boek, ik hoopte steeds dat het allemaal goed zou komen met Katell.

Geschreven bij De roep van Avalon

De roep van Avalon van Mara Li is deel twee uit de serie De Gave van de Selkie en het boeiende vervolg op De Stem van de Zee. Gevangen in een afschuwelijk instituut en een zoektocht naar een onvindbaar eiland.

De roep van Avalon pakt het verhaal van Nimue en Arthur op, op het punt waar Mara Li de lezer achterliet in deel één van de serie. Nimue en Arthur zijn gevangen genomen door de Asklepios Congregatie en Nimue wordt wakker in een koude donkere cel. Ze weet in eerste instantie niet waar ze is. Dan weet ze het weer: ze hebben zich laten oppakken. In het instituut waar ze nu zijn hopen ze meer te weten te komen over hun familie en vooral over hun moeder, Rona.

Nimue komt er achter dat zij en Arthur van elkaar gescheiden zijn en die wetenschap geeft haar direct een doel. Ze moet te weten komen waar Arthur wordt vastgehouden en daarna wil ze ook de gevangen genomen kinderen van Gwennec vinden. Misschien kan ze Katell deze keer wel redden. Ze probeert te roepen naar de cellen naast haar om te horen of Arthur daar toevallig zit. Helaas is de stem die ze vanuit de cel naast de hare hoort niet van Arthur. De jongen zegt dat hij Wolf heet, maar voordat ze meer te weten kan komen wordt ze opgehaald door een vrouw.

Stukje bij beetje ontdekt Nimue meer over wat er gebeurt in het instituut. Toch wordt het haar niet direct helemaal duidelijk. Ze ziet puzzelstukjes maar kan ze nog niet allemaal in elkaar passen. Het personeel zegt niets of kan het niet schelen en dan is er nog de sadistische dokter Moal, die allerlei nare dingen doet.

“Ik lach, bijna. Ik ben hier omdat mijn familie een rotzooitje is. Of misschien hebben die verdomde geesten het hier altijd al op aangestuurd, met hun gefluister en halve vertoningen. Misschien heeft de Visserkoning ons hier geplaatst als pionnen op een schaakbord’.” Mara Li

Wanneer Nimue kennis maakt met een onverwacht familielid ontstaat er langzaam een plan om te ontsnappen. Daar heeft ze wel hulp en haar broertje Arthur voor nodig. Zullen Nimue en Arthur herenigd worden? Kunnen ze ontsnappen aan de Asklepios Congregatie en kunnen ze de andere kinderen redden? Zullen ze hun moeder en het verborgen eiland vinden? Zal er meer duidelijk worden over de ziekte en de Andere Wereld?

De roep van Avalon van Mara Li kenmerkt zich, net als deel één van de serie De Gave van de Selkie, door een mooie schrijfstijl. Daar waar ik in het eerste deel nog een beetje moeite had met de trage vertelwijze, is hiervan in dit deel geen sprake.

De roep van Avalon begint direct spannend op het punt dat Nimue ontdekt dat ze inderdaad gevangen genomen is. Mara Li omschrijft de ontberingen die Arthur en Nimue moeten doorstaan op een wijze die je het haast zelf laat voelen. Je kan je voorstellen hoe ze de kou, de honger, de dorst, de pijn en de angst moeten ervaren. Nimue is een prettig personage om te volgen. Ze is slim, sterk en heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel, maar ze heeft ook haar zwaktes en twijfels.

In De roep van Avalon neemt Mara Li je verder mee op avontuur met Nimue en Arthur. Je volgt hun leven en wordt meegezogen in het verhaal. Je beleeft samen met Nimue en Arthur de (innerlijke) strijd die ze moeten leveren en de moeilijke keuzes die ze moeten maken om hun doel te bereiken. Het is fijn om samen met hen langzaam de mysteries, die nauw verbonden zijn met Nimue en Arthur, te ontrafelen en te leren begrijpen.

De roep van Avalon is mij nog beter bevallen dan De stem van de zee. Qua spanning doet Mara Li er in dit tweede deel van de serie, De Gave van de Selkie, een schepje bovenop en er zit meer vaart in het verhaal. Dat belooft wat voor deel drie... Ik geef De roep van Avalon vier sterren.

Deze recensie schreef ik voor, en is terug te vinden op, de blog In de Boekenkast: https://indeboekenkast.wordpress.com

Geschreven bij De roep van Avalon

De roep van Avalon van Mara Li is deel twee uit de serie De Gave van de Selkie en het boeiende vervolg op De Stem van de Zee. Gevangen in een afschuwelijk instituut en een zoektocht naar een onvindbaar eiland.

De roep van Avalon pakt het verhaal van Nimue en Arthur op, op het punt waar Mara Li de lezer achterliet in deel één van de serie. Nimue en Arthur zijn gevangen genomen door de Asklepios Congregatie en Nimue wordt wakker in een koude donkere cel. Ze weet in eerste instantie niet waar ze is. Dan weet ze het weer: ze hebben zich laten oppakken. In het instituut waar ze nu zijn hopen ze meer te weten te komen over hun familie en vooral over hun moeder, Rona.

Nimue komt er achter dat zij en Arthur van elkaar gescheiden zijn en die wetenschap geeft haar direct een doel. Ze moet te weten komen waar Arthur wordt vastgehouden en daarna wil ze ook de gevangen genomen kinderen van Gwennec vinden. Misschien kan ze Katell deze keer wel redden. Ze probeert te roepen naar de cellen naast haar om te horen of Arthur daar toevallig zit. Helaas is de stem die ze vanuit de cel naast de hare hoort niet van Arthur. De jongen zegt dat hij Wolf heet, maar voordat ze meer te weten kan komen wordt ze opgehaald door een vrouw.

Stukje bij beetje ontdekt Nimue meer over wat er gebeurt in het instituut. Toch wordt het haar niet direct helemaal duidelijk. Ze ziet puzzelstukjes maar kan ze nog niet allemaal in elkaar passen. Het personeel zegt niets of kan het niet schelen en dan is er nog de sadistische dokter Moal, die allerlei nare dingen doet.

“Ik lach, bijna. Ik ben hier omdat mijn familie een rotzooitje is. Of misschien hebben die verdomde geesten het hier altijd al op aangestuurd, met hun gefluister en halve vertoningen. Misschien heeft de Visserkoning ons hier geplaatst als pionnen op een schaakbord’.” Mara Li

Wanneer Nimue kennis maakt met een onverwacht familielid ontstaat er langzaam een plan om te ontsnappen. Daar heeft ze wel hulp en haar broertje Arthur voor nodig. Zullen Nimue en Arthur herenigd worden? Kunnen ze ontsnappen aan de Asklepios Congregatie en kunnen ze de andere kinderen redden? Zullen ze hun moeder en het verborgen eiland vinden? Zal er meer duidelijk worden over de ziekte en de Andere Wereld?

De roep van Avalon van Mara Li kenmerkt zich, net als deel één van de serie De Gave van de Selkie, door een mooie schrijfstijl. Daar waar ik in het eerste deel nog een beetje moeite had met de trage vertelwijze, is hiervan in dit deel geen sprake.

De roep van Avalon begint direct spannend op het punt dat Nimue ontdekt dat ze inderdaad gevangen genomen is. Mara Li omschrijft de ontberingen die Arthur en Nimue moeten doorstaan op een wijze die je het haast zelf laat voelen. Je kan je voorstellen hoe ze de kou, de honger, de dorst, de pijn en de angst moeten ervaren. Nimue is een prettig personage om te volgen. Ze is slim, sterk en heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel, maar ze heeft ook haar zwaktes en twijfels.

In De roep van Avalon neemt Mara Li je verder mee op avontuur met Nimue en Arthur. Je volgt hun leven en wordt meegezogen in het verhaal. Je beleeft samen met Nimue en Arthur de (innerlijke) strijd die ze moeten leveren en de moeilijke keuzes die ze moeten maken om hun doel te bereiken. Het is fijn om samen met hen langzaam de mysteries, die nauw verbonden zijn met Nimue en Arthur, te ontrafelen en te leren begrijpen.

De roep van Avalon is mij nog beter bevallen dan De stem van de zee. Qua spanning doet Mara Li er in dit tweede deel van de serie, De Gave van de Selkie, een schepje bovenop en er zit meer vaart in het verhaal. Dat belooft wat voor deel drie... Ik geef De roep van Avalon vier sterren.

Deze recensie schreef ik voor, en is terug te vinden op, de blog In de Boekenkast: https://indeboekenkast.wordpress.com