Dit is mijn stem

Zelf heb ik een prima jeugd gehad. Maar ik ken genoeg mensen die als kind door een kleine of grote hel zijn gegaan. Het boek ‘Dit is mijn stem’ is het verslag van een grote hel. Het lezen van dit boek was enerzijds ontzettend makkelijk (je wordt vanaf het begin meegezogen in het verhaal) en anderzijds ontzettend moeilijk, want hoe bestaat het dat dit heeft kunnen gebeuren en ook zo lang heeft kunnen duren? Iedereen die wil weten hoe het is voor een kind om op te groeien bij ouders die niet in staat zijn ouders te zijn, zou dit boek moeten lezen. Een echte aanrader.

Heb het boek in één ruk uitgelezen. Het is met een enorme vaart geschreven in een schitterend tijdsperspektief. De vreselijke ervaringen van Marion worden mooi en vooral niet- sentimenteel beschreven.
Tijdens het lezen werd ik steeds kwader op de falende hulpverlening en op haar directe omgeving, op de volstrekt onmachtige vader.
Toen ik het boek uit had, viel ik stil. En ik ben er nog steeds stil van. Hoe kan een kind al die ellende worden aangedaan, gedurende zo lange tijd, zonder dat iemand haar helpt, laat staan ingrijpt.
De hulpverlening / de jeugdzorg faalt helaas nog steeds, daarom is het lezen van dit boek ook zo actueel en waardevol: laten we ervan leren ! Het moet toch niet meer kunnen dat kinderen zo aan hun slechte lot worden over gelaten, zodat zij de rest van hun leven zwaar beschadigd zijn.
Een aangrijpende leeservaring! Lezen dat boek mensen!

Geschreven bij Dit is mijn stem

Ik zag er tegen op om aan het boek te beginnen, want het is een zwaar onderwerp, maar toen ik eenmaal begonnen was kon ik het niet meer wegleggen. Verplichte kost voor hulpverleners lijkt me: vraag door, vraag door, vraag door. De aanbevelingen "lees door' hoeft niet, dat doe je vanzelf wel.

Dit boek grijpt je langzaam bij de strot. Zo langzaam en zo ongemerkt, dat je je stem kwijt lijkt te zijn op het moment dat je tegen Marion - de ik-persoon - wil roepen: "Schreeuw dan om hulp!". Maar dat lukte Marion niet en het lukte mij ook niet. Met treffende tijdsbeelden en muzikale metaforen beschrijft Marte Stekelenburg haar jeugd en haar vervreemdende band met haar zieke (lees: gekke) moeder. Iedere ouder zou dit boek moeten lezen. Ieder kind ook. Zo hoort het niet te gaan, maar zo ging het wel. Marte heeft haar jeugd van zich af geschreven. Als lezer blijf je vertwijfeld achter. Daar ging heel veel mis. Het kind kon er niks aan doen. De moeder ook niet? De vader wel. Maar die deed ook niks. Ik kreeg de onmiddellijke neiging om Marion/Marte een knuffel te geven. Maar of ze die wil ontvangen?

Ik heb in geen jaren zo een aangijpend boek gelezen. Ik begrijp nu veel beter wat schizofrenie en alcoholisme inhouden.

Net het boek uit. Het is ONGELOFELIJK dat dit iemand, een kind, kan overkomen in NL. Dat Marion (Marte) dit allemaal heeft moeten meemaken in een land waar alle alarmbellen hadden moeten gaan rinkelen, vooral toen moeder opgenomen was en de problematiek bekend was. Belangrijk boek om te lezen, voor iedereen. Want je weet nooit wat er zich, ook nu, achter gesloten deuren afspeelt.

Wat als je moeder schizofreen is, maar dat niet weet?
Wat als je vader drinkt en niets doet?
Wat als de hulpverlening het af laat weten en niemand ingrijpt?

Een boek over een traumatische jeugd is niet iets wat ik snel van de boekenplank zou pakken. Maar dit boek las ik in twee rukken uit. Net als Marion wordt je geleidelijk deel van de waanwereld van haar schizofrene moeder. Een wereld waar ik echt geen benul van had, dat die voor sommige mensen de werkelijkheid is. Een waanwereld waar de rest van het gezin zich voor schaamde, en die lastig uit te leggen is aan buitenstaanders. Dit bracht Marion in een groot isolement. Als ze hulp zocht, speelde haar moeder toneel, en leek er niets aan de hand. Wat me het meest aangreep was dat haar vader haar voor onmogelijke keuzes stelde en haar alleen maar als buffer gebruikte tussen hem en zijn vrouw. Het boek is een oproep om je ogen open te houden voor verborgen leed, bij iedereen in zo’n gezin.