Een sleepnet in de Marianentrog Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers. Literair essays

Geschreven bij Een sleepnet in de Marianentrog

Hoe bespreek je een boek waar je een kwart niet van begrijpt, nadat je sommige zinnen vier keer hebt gelezen? Onmogelijk zul je denken, en daar heb je gelijk in! Wat Ida Lodemel Tvedt doet is fascinerend en prachtig en toont hoe uitmuntend ze met woorden kan omgaan. De 'maar' in dit verhaal zit hem absoluut in de leesbaarheid. Want hoewel sommige delen heel vlot zijn, voelen andere als een ware marteling om doorheen te komen. En dat drukt het leesplezier.

Sommige passages, zoals onderstaande over Ta-Nehisi Coates, zijn diepgaand en toch goed leesbaar voor een gemiddelde lezer. Je kan de gedachtegang volgen, ze stipt een belangrijk thema aan en ze houdt zich in wat betreft bijvoeglijke naamwoorden.
"Aan de Howard University, de belangrijkste 'zwarte' universiteit van de VS, verwijdert hij zich van het zwarte nationalisme van de Black Panthers en gaat hij beter begrijpen waarom hij altijd meer opkeek tegen Malcolm x dan tegen Martin Luther King. Hij wijst Kings christelijke, pacifistische retoriek af ten voordele van Malcolm x, een symbool dat 'alles had wat ik wilde zijn: beheerst, intelligent en de angst voorbij'.

Andere passages zijn mijmeringen en ook al zijn ze net zo diepgaand, ze zullen zeker niet alle lezers raken. Mede door de structuur van de zinnen, die te lang aanvoelen en gewoonweg te bloemrijk zijn, komt de boodschap moeilijker over. Een lezer wordt op een gegeven moment het herlezen zat en gaat dus te snel lezen en krijgt zo niet alles mee.

In een uitgeschreven interview met Wayne Koestenbaum, ergens halverwege het boek, legt Ida Lodemel Tvedt ook uit wat haar overwegingen zijn voor de titel van haar boek. Ze heeft het daarbij over 'maritieme fantasieën en dieptemetaforen' en je kan als lezer ergens wel begrijpen waarom ze dat zegt. Het komt natuurlijk ook al aan bod in de eerste bladzijden waar ze het volgende schrijft:"Nu vissen we in onze levensgeschiedenis op zin. We varen door onze volwassenheid met een enorm sleepnet achter ons aan, we overbevissen onze herinnering, de ene zeemijl na de andere, en vernietigen het bezinksel, terwijl de eb en vloed van het ongewisse onbewuste aan de haal gaan met ons humeur en onze taillemaat, als een onregelmatige menstruatie."

De name-dropping waarbij er talrijke voorbeelden worden gegeven van onder andere auteurs en denkers in het algemeen, zorgt ervoor dat ook dat soms wat 'veel' kan lijken. De gemiddelde lezer zal niet iedereen kennen, en hoewel het uiterst leerrijk is dat je het gedachtegoed of het werk van verschillende personen leert kennen, je hebt zin om ze allemaal te gaan opzoeken en in die momenten raak je nog verder verwijdert van het boek dan je al bent.
Ook de thema's zijn wijdverspreid en talrijk in Een sleepnet in de Marianentrog, maar er is wel zorg en aandacht voor elk individueel thema. Familie, New York, racisme, feminisme, en ga zo maar door. Er zit wat dat betreft zeker voor ieder wat wils in deze bijzonder bundel.

Geri de Boer heeft als vertaler prachtig werk geleverd. De ideeën en de stijl komen duidelijk naar voren en voelen ook consistent aan. Het zou interessant zijn om Noors te kunnen en deze Nederlandse versie te vergelijken met het oorspronkelijke werk, maar vermoedelijk loop je daarin tegen dezelfde aspecten aan. Een sleepnet in de Marianentrog is een verzameling essays, die liefhebbers van diepgaande literatuur zal doen watertanden. De rijkheid in taal, de beeldende metaforen, de

Geschreven bij Een sleepnet in de Marianentrog

“Een sleepnet in de Marianentrog” is een essay, bestaande uit 37 verhalen waarin de schrijfster via de verschillende essays ons meeneemt vanaf haar kindertijd tot het moment dat ze bij haar oma in het verzorgingshuis zit. De essays zijn stuk voor stuk onderwerpen die op een open en kritische manier worden uiteengezet.

Het is een uitgebreide verzameling aan hersenspinsels waar we in worden meegesleept door haar beeldende en vlotte proza. Het boek nodigt uit om mee te gaan in haar tocht die begint bij haar kindertijd waarbij achter elke deur weer een nieuw verhaal staat dat ons even doet stilstaan om het tot ons te nemen. Door de uiteenlopende onderwerpen is het daarom ook aan te raden om de essays rustig te lezen en na te gaan wat ze ons probeert te vertellen.

Kortom, het is een erg interessant boek waarin Lodemel Tvist niet bang is voor gênante onderwerpen. Het zet je niet alleen het denken, maar ze weet ook verbanden te leggen. Het is dan ook zeker aan te raden als je van literaire essays houdt, en het fijn vindt om te lezen over verschillende, uiteenlopende onderwerpen die ze op een open, maar kritische en toch logische manier overbrengt. Daarnaast is het zeer geschikt om af en toe even een hoofdstuk te lezen.

Geschreven bij Een sleepnet in de Marianentrog

Wat heeft Susan Sontag gemeen met Dolly Parton? En is er een verband tussen kindertijd en volwassenheid? Zomaar twee vragen die de Noorse Ida Lødemel Tvedt stelt in haar essybundel Een sleepnet in de Marianentrog, in april 2021 uitgegeven door Atlas Contact.
Op het eerste gezicht lijken het totaal verschillende onderwerpen die Tvedt bespreekt. En feitelijk is dat ook zo. Toch vormen de 37 essays uiteindelijk wel degelijk een afgerond geheel. Een sleepnet in de Marianentrog is een boek voor de echte fijnproever, voor lezers die bereid zijn zich open te stellen voor niet alledaagse gedachtegangen. Het is beslist geen ‘even-tussendoorboek’. Aan herlezen, overdenken en opnieuw lezen is niet te ontkomen.
Tvedt toont aan de kunst van het schrijven van essays tot in alle finesses onder de knie te hebben. Ze prikkelt, daagt uit en irriteert zelfs hier en daar op een plezierige manier. De stellingen die zij opwerpt worden niet gebracht als feiten. Ze vormen te allen tijde een basis voor een goed gesprek. Toch laat Tvedt niet na met enige regelmaat haar persoonlijke mening, bijvoorveeld over het Amerikaanse rassenvraagstuk, te laten doorschemeren. Van enige opdringerigheid is hierbij, zoals gezegd, nergens sprake.
Wie alle essays op een rijtje zet kan niet anders dan concluderen dat deze bundel een formidabel beeld geeft van de huidige maatschappij. Dat deze soms koud en peilloos diep is en op andere moment straalt van warmte en vriendelijkheid, is daarbij duidelijk. En juist die contrasten geeft dit boek haar onuitputtellijke kracht. Het toont met name de realiteitszin van de schrijfster aan.
Een sleepnet in de Marianentrog is zonder voorbehoud een aanwinst te noemen. En datzelfde geldt voor de auteur. Zij heeft een product afgeleverd dat probleemloos de tand des tijds zal doorstaan en hopelijk zal zorgen voor boeiende gesprekken. Het is daarnaast te hopen dat ook haar manier van formuleren als voorbeeld mag dienen om in de toekomst een respectvolle omgang tussen mensen met uiteeenlopende meningen te waarborgen.

Geschreven bij Een sleepnet in de Marianentrog

Een sleepnet in de Marianentrog bestaat uit losse vertellingen over zeer uiteenlopende onderwerpen. Een greep uit de onderwerpen die aan bod komen: eenzaamheid en waanzin, de apocalyps en oorsprongsmythen, pornografie en stand-upcomedy. De Noorse auteur heeft een beeldende manier van schrijven. Ze maakt in scherpe bewoordingen kenbaar hoe ze tegen deze onderwerpen aankijkt. Het boek leest prettig, maar na een paar onderwerpen vond ik het telkens tijd om het even weg te leggen. De opbouw van het boek leent zich hier ook goed voor. De naam van het boek maakt niet meteen duidelijk waar het boek over gaat en dat gevoel heb je als lezer aan het eind nog steeds. Al met al een leuk boek over een veelvoud aan onderwerpen, maar ook een boek om door te geven aan de volgende lezer. Hopelijk kan hij/zij de schrijfstijl ook waarderen. 

Geschreven bij Een sleepnet in de Marianentrog

Een sleepnet in de Marianentrog, een literair essay in 37 delen met onderwerpen als kindertijd en volwassenheid, Susan Sontag en Dolly Parton, eenzaamheid en waanzin, de apocalypse en oorspongsmythen, pornografie en stand-upcomedy, feminisme en alt-right, liefde en kakkerlakken, diepzeeduiken en maritieme fantasieën, Noorwegen en New York. “Een dreigend portret van onze tijd, waarin velen zoeken naar houvast en een thuis.”

In heldere en genuanceerde taal schrijft Tvedt met een open en kritische blik. Dit maakt de bundel prettig te lezen. Beeldend en met scherpe bewoordingen zet ze uiteen hoe ze over de zaken denkt. Niet elk onderwerp weet mij te boeien, maar met de grote verscheidenheid die Tvedt brengt, wordt het deel dat minder aanspreekt altijd wel weer opgevolgd door een die dat wel doet. Een literair essay bestaande uit 37 delen is er sowieso een die uitnodigt om in meerdere stappen gelezen te worden.
Interessant vond ik de tegenstelling tussen Bergen (Noorwegen) en New York dat Tvedt door de gehele bundel laat terugkomen. En met zowel een opening als een sluiting over roots, haar oma, heeft de bundel een mooie kop en staart.

Een sleepnet in de Marianentrog: een bundel die tot nadenken zet, soms in slaap sust, maar altijd sterk terugkomt.

Geschreven bij Een sleepnet in de Marianentrog

Een sleepnet in de Marianentrog

Marianentrog mag het diepste punt op aarde zijn. Mag je als mens ook een diepste punt hebben? Een sleepnet mag letterlijk een net zijn, welke achter je aan sleept in het water, de tijd. Laat een sleepnet door je leven gaan. Dat associeer ik dan met herinneringen 'vangen'. Herinneringen welke gecreëerd zijn door 'gedachten', 'gevoelens' op het moment. Onstaan in samenwerking met wie je dan mocht zijn.
De schrijfster begint op de eerste bladzijde met de zin "Kind-zijn geweest is zoiets als dronken zijn geweest waar de anderen nuchter waren." Een 'toon' is neergelegd. Zij, Ida Lødemel Tvedt begint te beschrijven, hoe zij het leven als kind mag zien, welke ogen deze hebben waargenomen, nl. de volwassenen. M.i. een prachtige benadering om grip te krijgen op een periode in het leven, waar je weinig van weet, waar je weinig grip op hebt gehad. Weet u wie u was, toen u als kind bewoog in het leven?
Het laatste hoofstuk heet 'Verzorgingshuis', waar oma mag huizen. Oma zegt:'Ik schopte hem in zijn kruis, maar dat was niet zo erg, want hij had geen kind in zijn buik, en bovendien wist hij niet hoe kinderen eruit kwamen.'
Ida Lødemel Tvedt schrijft: 'Ze is een taalkundige inktvis met tentakels die elk hun eigen zintuiglijk leven leiden, op hun omgeving reageren en zichzelf van het moederschip afsnijden.' Mooi om te lezen hoe zij, Ida haar grootmoeder mag zien, ervaren.
Het begin en het eind van het boek. Daartussen liggen verscheidene essays met in het midden van het boek, 'omphaloskepsis' -  'navelstaren', waarbinnen diverse onderwerpen m.b.t. het leven, haar leven liggen neergelegd. Hier kom je ook terecht in je eigen diepste; ik kwam me zelf tegen, door hoe zij, de schrijfster met haar taal; gedachten, belevingen, gedrag neer legt. Las met haar mee, ervoer mijn beleving  - mooi!
Ik heb het boek in één keer uitgelezen, doch dit is het boek niet waard. Het boek mag meer tijd genieten. Ik ga het herlezen in 'fragmenten'. M.i. is het een tijdloos boek, los van de actuele gebeurtenissen, geniet het boek vele spiegels, welke ik nu ook nog ervaar als ik 'Van de schoonheid en troost' (her)leest, e.a. boeken van weleer. 'Een sleepnet in de Marianentrog' heeft al veel mogen 'vangen' uit het leven van een jonge schrijfster, haar 'kijk' op hetgeen in haar plaatsvindt. Het boek heeft mij weer nieuw gedachten aangereikt om te reflecteren.
De laatste regel van het boek: 'Ik ruik als ... ', maakt je weer klein als mens.
Ga de boekhandel in, neem het boek in uw hand, voel het boek, dit mag al een zintuiglijke uitnodiging zijn om het te gaan lezen.

Geschreven bij Een sleepnet in de Marianentrog

Nog nooit heb ik een boek in mijn handen gehad dat zo'n prachtige kaft heeft. Het voelt aan als zachte stof, als onderdeel van het leven in de Marianentrog.

Ida Lødemel Tvedt schrijft een literair essay in 37 delen, je zou ook kunnen zeggen 37 essays in één boek samengebracht. Het zijn geen essays die je snel achter elkaar leest, je moet ze wel degelijk stuk voor stuk even laten bezinken. Dat is dan ook de reden dat het mij echt niet lukte het boek binnen de gestelde 4 weken uit te lezen. Meerdere malen herlas ik een essay voordat ik aan het volgende begon.

Kindertijd, volwassenheid, feminisme en alt-right, laveren tussen Noorwegen en New York. Gesprekken met haar grootmoeder, gedachtenspinsels in het heden en verleden. De essays nodigden mij uit om tussendoor ook verder op zoek te gaan. Als Ida het gebouw in New York beschrijft wil ik daar meer over weten. En natuurlijk de titel, wat is de Marianentrog eigenlijk?

Zodra je gaat lezen over de Marianentrog, de diepst bekende plek in de oceaan ten oosten van de Marianen, snap je ook de spelonken van de jeugd en volwassenheid die beschreven worden. Vol verve, met kleurrijke woorden (niet altijd de makkelijkste) beschrijft Ida haar opmerkzaamheden. Soms hard (wanneer ze over andere essayisten schrijft) soms bijna poëtisch (de gesprekken in bed met haar arm om haar grootmoeder).

Zeer beslist een aanrader voor iedereen die graag essays leest.

Geschreven bij Een sleepnet in de Marianentrog

Een sleepnet in de Marianentrog- Ida Lodemel Tvedt
In dit essay beschrijft de Noorse schrijfster in 37 verhalen haar “ Kindertijd” bij Bergen in Noorwegen tot het moment dat haar oma in een “Verzorgingstehuis “ zit. Het eerste verhaal gaat over haar jeugd die ze beschrijft als een periode zonder remmingen. Ze heeft het in dit verhaal over het onder tafel volgen van volwassenen, het spelen, kattenkwaad uithalen , puberteit , school en vrienden. Haar gedachte spelen daarbij een grote rol. De treurberk in de tuin bij opa en oma wordt bijna filosofisch beschreven. In het laatste verhaal is ze teruggekeerd naar het huis waar haar oma gewoond heeft. Oma woont nu in het verzorgingstehuis. Ida bezoekt haar en helpt maar ook worden het huis en de omgeving uitgebreid beschreven. Ook andere verhalen hebben hun oorsprong in Noorwegen. Breitvik en hoe men met zijn aanslagen is omgegaan komen uitgebreid aan de orde. Ook heeft ze veel aandacht voor het 22 juli centrum in Oslo dat ze zelf ook bezoekt in een van de verhalen.
Naast de verhalen over Noorwegen zijn er een groot aantal die in New York en Amerika spelen New York is de stad waar ze werkt en een groot deel van de tijd woont. Er zijn verhalen over colleges die ze geeft aan de universiteit maar ook de gewone mensen, de gebouwen en het leven in New York komen aan de orde. Onderwerpen zijn o.a. rassendiscriminatie, Me Too , Trump, kakkerlakken. De rommelige verkiezingsstrijd, de verkiezing van Trump en de gevolgen worden diepzinnig benaderd. Ze maakt in een verhaal heel gemakkelijk en knap de overstap van Breitvik naar Trump en de antidemocratische islamitische partijen en complotdenkers. In veel hoofdstukken speelt cultuur een grote rol . Boeken films toneel alles passeert de revue. Ik vond het zelf heel interessant om haar mening te lezen over het boek “ Een klein Leven” van Hanya Yanagihara. Een boek wat op mij veel indruk gemaakt heeft.
Ida Lødemel Tvedt schrijft helder en genuanceerd, met een open maar kritische blik. Gretig brengt ze verslag uit van o.a culturele leven. Het levert een prettig leesbare bundel op met een groet verscheidenheid aan onderwerpen. Lodemel Tvedt heeft een beeldende manier van schrijven. Ze maakt in scherpe bewoordingen kenbaar hoe ze tegen de verschillende onderwerpen aankijkt. Het boek is breedvoerig maar leest prettig.

Geschreven bij Een sleepnet in de Marianentrog

De Marianentrog is de diepst bekende plek in de oceaan. Leg je daar een sleepnet in, dan moet er wel erg veel boven komen. Wat dat betreft stelt de Noorse Ida Lodemel Tvedt haar lezers niet teleur. In haar sleepnet van 348 pagina’s essays behandelt ze een enorme hoeveelheid onderwerpen. De achterflap noemt kindertijd en volwassenheid, Susan Sontag en Dolly Parton, eenzaamheid en waanzin, de apocalyps en oorsprongsmythen, pornografie en stand-upcomedy, feminisme en alt-right, liefde en kakkerlakken, diepzeeduiken en maritieme fantasieën, Noorwegen en New York.

Uitputtend of samenhangend is deze lijst niet; bij zo’n enorme hoeveelheid thema’s zoek je naar een rode draad. De schrijfster lijkt in het begin van de bundel zo’n draad aan te reiken. ‘Het gaat niet over vooruitgang en kennisverwerving, rechtvaardigheid of ethiek, maar om een selfie-filosofisch experiment. We willen waarheden halen uit ideeën die we verachten en vrezen, ons laten verleiden door zoveel mogelijk levensvisies en de Jenna dansen door de tijd. Want wat lijkt er nu meer op het leven dan een serie hersenspoelingen?’

Als lezer stort je je graag mee in dit selfie-filosofisch experiment, in deze serie hersenspoelingen. Want Lodemel Tvist is uiterst belezen; ze weet als geen ander verbindingen te leggen en is niet bang voor gênante onderwerpen. Daarbij hanteert ze een krachtige, heldere stijl. Spitsvondig is ze, en scherpzinnig. Dat levert een boeiend spel met de feiten op,
Jammer genoeg blijft het daarbij. De zoektocht van de schrijver blijft wat mentaal, mist emotionele diepte. De schrijver observeert, verbindt, verklaart, maar geeft weinig van haar eigen gevoel weg.

De inhoud van een sleepnet in de .Marianentrog: wel overvloedig, niet zo diep. Evengoed plezierige lectuur.

Geschreven bij Een sleepnet in de Marianentrog

Een sleepnet in de Marianentrog. Literair essay. Door: Ida Lødemel Tvedt.

Wow, wat een reis. Het voelt alsof ik een hele tijd heb doorgebracht op de zeebodem, het was er vaak donker en drukkend maar soms ook kleurrijk, sprankelend.

De Noorse Ida woont en werkt afwisselend in Bergen en New York. Dat klinkt voor mij als een tweedeling tussen natuur en cultuur (heel zwart/wit uitgedrukt) en zo leest haar boek ook. Ze wisselt teksten over schrijvers, pornografie en kakkerlakken af met de mooiste natuurbeschrijvingen en jeugdherinneringen. Haar verhalen over haar (dementerende) oma brachten me warme herinneringen aan mijn overleden moemoe.

Toen ik zag dat haar essay een paar van mijn favoriete schrijvers bevatte (Sontag, Nelson, Levy) wou ik het heel graag lezen. Wat natuurlijk gevaarlijk is want het feit dat ze over hen schrijft wil niet zeggen dat ze ook fan van hen is. En dat heeft vooral Ariel Levy geweten. De regels gelden niet, haar boek, wordt volledig afgekraakt. Wat me in eerste instantie opstandig maakte, ik was het zo niet eens met Tvedt. Tot ik na een tijdje begon te twijfelen aan mijn eigen oordeel (ik las het boek jaren geleden) en nu ben ik van plan het opnieuw te lezen. Dat doet een goede essayist met je; je laten twijfelen, anders naar de dingen doen kijken, je wereld een beetje op zijn kop zetten.

Hoewel ik niet alles even boeiend vond waren er wel veel dingen die ik heb onderlijnd omdat ik ze herkende, omdat ze me ontroerden of omdat ze me uitnodigden tot verder lezen over dat onderwerp/die persoon.

Ida Lødemel Tvedt schrijft meeslepend (pun intended) en vol passie en kennis, ik heb zin gekregen om meer van haar te lezen!