Grumpy Old Rock Star and Other Wonderous Stories

Rick Wakeman wordt in West-Londen geboren. Aangezien
Wakeman aanvankelijk concertpianist wil worden, volgt hij een klassieke opleiding aan het Royal
College Of Music. Zonder deze opleiding te voltooien begint Wakeman zich aan het eind van de
jaren zestig te manifesteren als sessiemuzikant en is in die rol te horen op elpees van onder
anderen Cat Stevens, T. Rex en David Bowie (Hunky Dory). Na in die periode, van '69 tot en met
'71, lid te zijn geweest van The Strawbs treedt Wakeman in '71 als virtuoos toetsenman toe tot
Yes. Nog tijdens zijn verblijf in deze formatie begint hij aan een solocarrière, die met The Six Wives
Of Henry Viii van start gaat. Hoewel de karakters van de diverse dames niet altijd even haarfijn uit
de respectieve nummers naar voren komen, is het een indrukwekkende debuutelpee, die
bovendien goed verkoopt. Tijdens de live-opnamen in de Londense Festival Hall voor de op een
verhaal van Jules Verne gebaseerde Journey To The Centre Of The Earth ontstaan er
moeilijkheden tussen Wakeman en de overige leden van Yes. Deze moeilijkheden vloeien
enerzijds voort uit het feit dat Wakeman het niet eens is met de muzikale koers die Yes op de
dubbelelpee Tales From Topographic Oceans inslaat en anderzijds uit het feit dat hij er als een
groot liefhebber van delicaat voedsel, drank en vrouwen een andere levenswijze op nahoudt dan
de overige, aan macrobiotisch voedsel 'verslaafde' Yes-leden. Het gevolg van een en ander is dat
Wakeman Yes mei '74 verlaat en zich helemaal op zijn solocarrière concentreert. Dat uit zich onder
andere door het geven van optredens, die de aan alcohol verslaafde Wakeman zo veel werk
bezorgen dat hij overwerkt raakt en een lichte hartaanval krijgt. Na dit incident slaagt Wakeman
erin van de alcohol af te geraken. Het gevolg daarvan is dat hij zich met nog meer energie inzet
voor zijn solocarrière, die haar absolute hoogtepunt bereikt bij The Myths And Legends Of King
Arthur, waarop Wakeman gebruik maakt van een 45-man sterk orkest en een 48-man sterk koor.
Met behulp van dit koor en orkest, zijn eigen begeleidingsgroep The English Rock Ensemble en een
peloton van acteurs en actrices voert hij mei '75 de elpee in de Londense Empire Pool op het ijs
uit. Ondanks het feit dat de optredens stuk voor stuk zijn uitverkocht, leveren ze een forse
verliespost op. Met als gevolg dat Wakeman, om niet failliet te worden verklaard, een deel van zijn
antieke wagenpark moet verkopen. Ondanks dit financiële debacle blijft publieksidool Wakeman
doorgaan met het geven van optredens, zij het met een sobere uitvoering van The English Rock
Ensemble en zonder koor, orkest, acteurs en actrices. In het kader van een Europese tournee
wordt voor een tweetal optredens, die door de Nederlandse pers met gemengde gevoelens
worden ontvangen, ook Nederland aangedaan. In '75 komt Wakeman weer in het nieuws, als hij
de muziek schrijft voor Ken Russells Lisztomania, een alom met afkrakende recensies ontvangen
film, waarin Wakeman ook een rolletje vervult. Na met de stabiliserende No Earthly Connection en
het marktvullertie White Rock (Soundtrack) zijn fans enigszins te hebben teleurgesteld, treedt
Wakeman eind '76 wederom toe tot Yes en vestigt zich om belastingtechnische redenen in
Zwitserland. In '78 scheidt 'tax exile' Wakeman van zijn vrouw. Kort daarop meet hij zichzelf een
nieuwe coupe aan, die even lachwekkend is als de dubbelelpee voor de prijs van één Rhapsodies.
Begin '80 stappen Wakeman en voorzanger Anderson uit Yes en brengen de groep in ernstige
moeilijkheden. Weer frank en vrij op de solotoer stort hij zich op het nogal pretentieuze project
1984, een musical rond het boek van George Orwell. Op G'Ole staat de soundtrack voor de film
van het World Cup-voetbaltoernooi in Spanje 1982. Een misser, terwijl Wakeman op Rock 'N' Roll
Prophet, Cost Of Living en Silent Nights ook allesbehalve in topvorm blijkt.

Bron: OOR
Popencyclopedie