Katharina Korani & Ammiel Bushakevitz - Insomnia, Lieder by Franz Schubert (CD)

'Een golf van intriges voor de exotische gitaar overspoelde Wenen tijdens de eerste helft van de 19e eeuw en Schubert en Diabelli zaten midden in deze zogenaamde 'Guitaromania'. Schubert bezat nooit een piano, maar had wel toegang tot gitaren en bezat er mogelijk zelfs een of twee. Ook veel van Schuberts goede vrienden speelden gitaar, waaronder Mayrhofer, Vogl, Hüttenbrenner en Grillparzer. Schubert componeerde aan een lessenaar, zonder een instrument te gebruiken, maar veel van zijn liedbegeleidingen vertonen een griezelige gelijkenis met gitaarpatronen. Een voorbeeld hiervan is zijn lied Die Nacht, dat hoogstwaarschijnlijk voor gitaar en zang is gecomponeerd - de begeleiding lijkt sterk op de pianopartij van 'Wohin?' uit Die schöne Müllerin.'

Ammiel Bushakevitz, gitarist, pianist en auteur van deze regels, vond een muzikale bondgenoot in sopraan Katharina Konradi en in deze opname van Schubert-liederen voor piano en gitaar.

De opname, gecoproduceerd met BR-KLASSIK en nu uitgebracht door Berlin Classics, is gewijd aan het thema 'Insomnia', slapeloosheid. Katharina Konradi schrijft erover:

'De nacht en de slaap zijn twee belangrijke metgezellen van mij, ze genezen alles en kunnen onze wereld steeds weer op orde brengen. Al is het maar voor de tijd dat ze duren. De betekenis van de nacht als genezer is iets waar ik tijd voor nodig had om het te begrijpen. Twijfel en angsten, vreugde of verdriet: Ik probeer dat 's nachts allemaal opzij te zetten en de volgende ochtend te beslissen wat waar is en wat niet.'

De beslissing om enkele Schubert-liederen voor gitaar te arrangeren werd door de musici intuïtief genomen - Konradi's sopraan is volgens Bushakevitz als geen ander geschikt voor deze delicate combinatie van instrument en stem. Katharina Konradi benoemt de unieke uitdaging van deze combinatie als volgt:

'Met de gitaar moest ik mijn stem op een nieuw niveau brengen, een intiemere, lichtere en misschien meer ontspannen toon vinden. Want als ik op de gitaar zing, is mijn lichamelijke spanning anders. Ik voel me dichter bij mijn begeleider, bijna alsof we een stilzwijgende afspraak hebben dat we alleen voor onszelf muziek maken. De grote uitdaging is dan om het publiek in die intimiteit te trekken en deel te laten uitmaken van iets dat bijna geheim is.'