Man meisje dood roman

Wat een schitterend boek. Het is erg dik maar ik ben er in begonnen en heb de hele nacht door gelezen. Ik kan me absoluut niet vinden in de andere meningen. Het speelt grotendeels in Afghanistan en normaal hou ik niet zo van dit soort romans maar je wordt in het verhaal gezogen en komt er niet meer uit. Je voelt je in dit land. Daarnaast is het ontzettend spannend. Het is lang geleden dat ik een boek heb gelezen dat je zo pakt.
Alles klopt, de beschrijvingen, de karakters. Het is boeiend van het begin tot het einde.
Zijn eerste boek vond ik goed maar nu ik dit gelezen heb vind ik het nog maar matig. Het haalt het niet bij deze roman. De schrijver is enorm gegroeid. Ook besef je na het lezen hoe zinloos de missie is naar dit land maar dat terzijde. Iedereen is er in oorlog met iedereen,elke familie heeft zijn vete. Je daarin mengen is zinloos.

Vol verwachting begon ik aan dit boek. ik was erg onder de indruk van zijn vorige boek, 1953. dat vond ik on-nederlands goed.
Dit boek viel me erg tegen. het is goed geschreven, maar nergens pakt het je echt.
In het boek komt de term ´taaldiarree` voor, dat is precies wat er aan de hand is met dit boek, er wordt heel veel literair gepraat (op zich wel logisch voor een student taalwetenschappen) maar dit voegt niks toe aan het verhaal, sterker het leidt af.
Ik heb het uitgelezen, maar met moeite.

Geschreven bij Man meisje dood

Zijn debuut vond ik al verbluffend, maar Man Meisje Dood neemt je mee in een virtuele achtbaan. Het leest als een trein, of beter gezegd, als een kathedraal. Steeds opnieuw kom je verrassende wenteltrappen tegen naar zijvleugels, torens en vergezichten, en als je denkt dat je alles gezien hebt, verzeil je zonder het te weten in mysterieuze ondergrondse gewelven waar de maat genomen wordt van onze samenleving. Ik weet waar ik het de komende verjaardagsfeestjes over moet hebben.

Het boek is erg langdradig dus je weg vinden is nogal lastig, ook omdat er verschillende verhalen door elkaar lopen. Maar doordat er onverwachtse dingen gebeuren is het het waard om te lezen.

Rik Launspach, acteur, regisseur en schrijver van zijn debuutroman 1953 heeft opnieuw een veelbelovende roman geschreven met de eigenaardige titel Man Meisje Dood.

Het boek gaat over het leven van Amadeus, oftewel Deus, student taalwetenschappen in de jaren 90. Deus leven gaat, mede door zijn eigen toedoen, niet over rozen. Zijn moeder is omgekomen bij een vliegtuigcrash, de band met z’n vader verloopt uiterst moeizaam en als hij op tragische wijze ook nog de uit Afghanistan afkomstige Tatja, de liefde van z’n leven, verliest besluit hij zijn spullen te pakken en te vertrekken naar Afghanistan.
In Afghanistan probeert Deus aan zichzelf en z’n scriptie te werken. Hij sluit vriendschap met een papaverboer en zijn familie en richt samen met hen een succesvolle internationale onderneming op. Terug in Nederland leeft hij enige tijd in weelde. Echter komt ook hieraan een einde op het moment dat de handel stopt. Hij is weer terug bij af.
Dan 15 jaar later belandt Deus opnieuw in Afghanistan maar nu in dienst van de NAVO. Hij is wederom succesvol tot niets lijkt wat het is, als hij op een gegeven moment oog in oog komt te staan met zijn vrienden van jaren geleden en er keuzes gemaakt moeten worden.

Ik heb het boek 1953 niet gelezen maar had wel hoge verwachtingen van Man Meisje Dood door de lovende woorden over dit eerdere werk in de media. Helaas zijn m’n verwachtingen te hoog geweest en hoewel het boek niet een enorme teleurstelling was, had ik er toch meer van verwacht. Het kostte me soms moeite door te lezen en voor mijn gevoel had het allemaal wel iets beknopter gekund. De hele lappen tekst die het boek makkelijk had kunnen missen, hadden beter achterwege gelaten kunnen worden. Toch bleef het doordat de verschillende perioden uit Deus leven om en om per hoofdstuk beschreven werden enigszins boeiend. Ook had het boek wel een aantal verrassende elementen, die je als lezer weer terugsleepte in het verhaal op het moment dat je de interesse dreigde te verliezen. Al met al een aardig boek maar ik denk dat het verhaal als film veel beter tot z’n recht had gekomen. Als deze film er ooit komt zal ik hem zeker kijken.

De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik niet verder dan blz 300 gekomen ben - en met moeite. 1953 was een goed boek - dit manmeisjedood is een soort rapportage, veel te gedetailleerd, met weinig sprekende beeldtaal of fraaie zinnen. Inhoudelijk is het gezeur van een dealer die zijn vriendin een slipper niet kan vergeven ( voorbijgaand aan wat hij zelf aan rampen heeft veroorzaakt) - en die innerlijke strijd, vrij platte jaloezie, is niet van hoogstaand niveau. Vervolgens verongelukt de vriendin door zijn toedoen en het gezeur gaat door - puberale woordenwisselingen met zijn vader, met zijn therapeut: het heeft met literatuur niet zo veel te maken, en heeft qua ideeen de lezer niets te bieden.
Eindelijk mocht ik het van mezelf wegleggen en begin ik aan the sense of an ending. Zin in.