Mijn zusje, de seriemoordenaar

Het boek heeft korte hoofdstukken en leest makkelijk weg. Braithwaite heeft een prachtig duister verhaal geschreven over een moord dat twee zussen samenbindt. Braithwaite’s gevoel voor humor in deze mix van moord is opmerkelijk, maar niet storend om te lezen!

De Auteur komt vanaf pagina 1 meteen tot de kern van de zaak. Niet dat dit betekent dat het boek geen diepte heeft: Integendeel, het blijft boeiend door zowel het ‘huidige’ verhaal van wat er gaat gebeuren in deze o zo onconventionele liefdesdriehoek, maar ook door Ayoola’s psyche en haar gecompliceerde, gelaagde relatie met haar zus.

Opzwepend en genereus, met een welkome dosis humor en een paar scherpe opmerkingen over geslacht en macht, een verfrissende manier van schrijven.

Mijn zusje de seriemoordenaar is geschreven door Oyinkan Braithwaite. Zij is een Nigeriaanse auteur van vooral korte verhalen en deze roman is haar debuut.

De titel Mijn zusje de seriemoordenaar is een flinke trigger om aan dit boek te beginnen. Meteen start het boek met twee zusjes die een lijk en de plaats delict aan het opruimen zijn. Het boek is geschreven vanuit het standpunt van Korede, de oudere en verantwoordelijke zus. Zij is niet knap en werkt hard als verpleegster in het ziekenhuis. Zij is verliefd op Tade, een arts die daar ook werkt. Haar jongere zusje Ayoola is zeer aantrekkelijk en eist overal alle aandacht op. Mannen vallen als een blok voor haar. Ze verslijt haar vriendjes wel op een heel aparte manier, ze steekt ze dood zodra er iets voorvalt wat haar niet aanstaat. Daarna belt ze haar zus Korede om de boel op te ruimen en fladdert ze verder naar haar volgende vriendje. Door een heftige jeugd met een gewelddadige vader zijn de zusjes enorm vergroeid met elkaar en heeft hun moeder aan Korede gevraagd haar zusje te beschermen.

Als Ayoola een relatie krijgt met Tade, plaatst dit Korede voor een enorm dilemma. Ze is verliefd op hem en jaloers op haar zusje, maar ze realiseert zich ook dat hij het volgende slachtoffer zal zijn. Het innerlijke conflict bij wie haar loyaliteit dan ligt, vormt de kern van het verhaal.

Het boek is opgebouwd in beknopte zinnen en korte hoofdstukken en leest makkelijk weg. De schrijfstijl is vlot, soms wat afstandelijk met onderkoelde humor en maatschappij kritische kanttekeningen, zoals over corruptie en het uithuwelijken van jonge meisjes. De Nigeriaanse politie komt niet als erg bekwaam over; zij eisen steekpenningen op en verrichten geen gedegen onderzoek, anders zouden de zusjes allang door de mand zijn gevallen. Vooral Ayoola wordt nogal één dimensionaal beschreven door haar zus en ook Tade en hun moeder worden vrij eenzijdig belicht. De lezer krijgt vooral een inkijkje in het hoofd van Korede, maar daar speelt zich gelukkig genoeg in af.

Geschreven bij Mijn zusje, de seriemoordenaar

Het product is prima. De inhoud is een beetje bizar. Je leest het in een avond. Weinig diepgang in een vreemd verhaal. Vooral geschikt voor mensen die lezen voor ontspanning in de leeftijdsgroep van 16 tot 30 jaar, denk ik.

Korede en Ayoola zijn zussen in Nigeria, Korede is de oudste, ze werkt in een ziekenhuis. Ayoola doet iets met mode. Ze is bloedmooi en draait alle mannen om haar vinger. Helaas is ze ze ook snel weer beu. Jammer genoeg voor de mannen overleven ze de relatie niet, ze lijkt wel een bidsprinkhaan. Wanneer ze een man gedood heeft, belt ze haar zus om te helpen opkuisen en opruimen. Waar heb je anders een zus voor. Een seriemoordenaar is iemand die minstens drie moorden heeft gepleegd. Ayoola is een seriemoordenaar.

Het is een beetje een vreemd boek. Korte hoofdstukken, Korede vertelt het verhaal en doet dat op een grappige maar tegelijk tragische manier. Het leven gaat er daar anders aan toe, stamhoofden hebben er op vele plaatsen nog iets te zeggen en mannen zwaaien sowieso de plak, met het nodige geweld. Huiselijk geweld is schering en inslag. Politie is corrupt, maar waar is ze dat niet? Ik had toch iets meer verwacht van dit boek.

Mijn zusje, de seriemoordenaar is een knap debuut van Oyinkan Braithwaite.

In deze enigszins zwarte roman zit je als lezer vastgeklonken aan het verhaal dat verteld wordt vanuit het perspectief van Korede. In de korte hoofdstukken lees je hoe de ene zus de andere zus op de een of andere manier helemaal in de greep kan houden. De manier waarop is helemaal niet ongeloofwaardig; dit soort verhoudingen bestaan helaas soms tussen zussen.

‘Het is hij of ik, Korede’
‘Ayoola...’
‘Je zult toch een keer partij moeten kiezen.’

Hoewel moorden en bloederige situaties door de auteur beschreven worden, ervaar je dat niet als luguber. Het lijkt eerder vanzelfsprekend te zijn in dit verhaal. De cultuur waarbinnen het verhaal zich afspeelt is een heel andere dan onze cultuur.

“Pijn maakt je zintuigen op de een of andere manier scherper. Ik kan nog altijd zijn gehijg horen. Hij had geen goede conditie. Hij werd snel moe tijdens een afranseling, maar hij had een sterke wil en een nog sterkere behoefte om discipline bij te brengen. De guur van onze angst is me altijd bijgebleven: zuur, metalig, nog indringender dan de geur van kots.”

Braithwaite heeft een prettige, soepele schrijfstijl, waardoor je door de bladzijden heen vliegt en het boek in een mum van tijd hebt gelezen. Daarna kan de spanning langzaam uit je lijf wegvloeien, eerder lukt dat niet.

Ik heb dit debuut graag gelezen en wil graag een volgend boek van haar lezen.

Raar boek

Geschreven bij Mijn zusje, de seriemoordenaar

Matige kwaliteit, dat is wel een nadeel.