Onzichtbaar

Diane is een nakomertje, haar ouders waren in de veertig toen zij werd geboren. Zij was de eerste en de laatste. Haar moeder is gelovig, haar vader gelooft helemaal nergens in. Een band met haar ouders heeft Diane niet. Haar ouders hebben vaak ruzie en meestal zien haar ouders haar niet. Bemoeien zich niet echt met haar, ze zorgen voor haar maar daar is dan ook alles meegezegd. Maar Diane zit ook in de puberteit, een fase waarin onverschilligheid hoogtij viert. Met Sebastiaan, haar hond, heeft Diane wel een band. Ze praat meer met de hond dan met haar ouders.

Buurman Hendrik is net als Diane erg op zichzelf. Hendrik voelt zichzelf niet oud, maar in werkelijkheid is hij een bejaarde man. Een bejaarde man die zijn dagen alleen slijt en eigenlijk alleen buitenkomt als hij boodschappen moet doen. Niemand ziet Hendrik, hij is een onopvallende man. Net als zijn buurmeisje is hij onzichtbaar…

“Ook op de straten zien ze hem niet. Niemand kijkt naar hem, laat staan een mooie vrouw en zelfs maar een lelijke vrouw. Dwars door hem heen keek men, onzichtbaar geworden …“

Onzichtbaar wordt afwisselend verteld door Diane en Hendrik. Allebei vanuit de derde persoon en opvallend is het verschil in taalgebruik van de personages. De auteur heeft het taalgebruik aangepast aan de personages en dit geeft dan ook samen met de beeldende schrijfstijl een goed beeld van de personages. De schrijfstijl van Van Walsum is ook meeslepend te noemen want zodra je begint met het lezen van dit boek is het erg moeilijk om even te stoppen met lezen. Beide verhalen die verteld worden zijn in het begin best schrijnend te noemen. Twee mensen die door hun eenzaamheid onzichtbaar voor de andere mensen zijn geworden. En niet omdat ze dit nu per se zelf willen, het is gewoon zo gegroeid. Maar door de ongelukkige valpartij van Hendrik komen ze met elkaar in contact en dit is het begin van een hechte vriendschap.

Van Walsum geeft met Onzichtbaar een helder beeld van het leven van een puber en van een bejaarde man. Althans, zo zou het er uit kunnen zien en vooral wat betreft Hendrik weten we dat eenzaamheid bij bejaarden heel veel voorkomt. Elke levensfase heeft zijn onzekerheden en angsten en Onzichtbaar laat zien dat er qua leeftijd soms weinig verschil in zit. Maar eigenlijk wordt de lezer met dit verhaal ook een beetje voor de gek gehouden. De lezer laat zich meeslepen met het verhaal van Diane en Hendrik en ziet alles alleen zoals zij het op dat moment voorspiegelen. De verwachting die wordt losgelaten wordt klakkeloos gevolgd zonder verder om ons heen te kijken. Naarmate het verhaal vordert zijn er langzaam veranderingen te bespeuren in het leven van Diane en Hendrik, veranderingen die ook weer bij de levensfase horen maar die ook vanuit hun vriendschap komen. Door Nina, de particuliere hulp die Hendrik heeft ingehuurd, komt er een vrolijke wervelwind in huis die zowel Hendrik als Diane uit hun lethargie trekken. We zien Diane meer zeker worden en meer gaan leven zoals een puber betaamt en Hendrik durft eindelijk zijn gevoel toe te laten en het verlies van zijn vrouw te verwerken.

Onzichtbaar sluit af met een aantal verrassende wendingen en dan is er een vaag gevoel misschien over dingen te hebben heengelezen. Dit is een boek dat je even moet laten bezinken om alles goed door te laten dringen. En missschien moet het boek nog een keer gelezen worden, en nog een keer. Maar als eenmaal alles goed doorgedrongen is dan komt ook de indruk van dit bijzondere verhaal …

Eerst dacht ik "Wat duurt het tergend lang voor Diane en Hendrik elkaar ook daadwerkelijk ontmoeten"
maar daardoor werd juist de spanning opgebouwd. En wat een bijzondere band krijgen ze !

Ik kon niet stoppen met lezen in 'Onzichtbaar'. Misschien omdat ik een deel van het schrijfproces van dichtbij mocht meemaken en heb gezien met hoeveel passie en toewijding Edith van Walsum aan dit boek heeft gewerkt. Maar vooral ook, omdat de personages me meteen boeiden. Na iedere bladzijde wilde ik weten hoe de oudere journalist Hendrik en het stille meisje Diane met alles wat ze in het leven tegenkwamen en nog meemaakten om zouden gaan. Tel daar de poëtische en beeldende schrijfstijl van Edith bij op en voilá, een boek dat je in één ruk uitleest en dat je daarna nog bezighoudt. Oh ja, en een verrassend einde, maar daarover ga ik natuurlijk niets zeggen!

Edith van Walsum heeft met Onzichtbaar inmiddels haar vierde roman geschreven en weet de lezer te raken. Met een bijzonder boektrailer op You Tube van Onzichtbaar wordt de aandacht getrokken! Als ik de trailer vooraf had gezien, had ik een heel erg spannend boek verwacht, alleen ik had deze achteraf pas gezien en was daar blij om. Waarom? Omdat ik er zo blanco in stond, anders had deze mij op het verkeerde been gezet en had ik een spannende roman verwacht. Spannend vond ik Onzichtbaar niet, wel een hele mooie intrigrerende roman over vervreemding, loslaten, rouwverwerking, hoop en eenzaamheid.
In korte hoofdstukken verteld vanuit de derde persoon maak je kennis met het leven van Hendrik, weduwnaar, gepensioneerd en Diane een dertienjarige, die bijna naar de middelbare school gaat en zo haar eigen worstelingen heeft op weg naar de volwassenheid.
Hendrik en Diane wonen naast elkaar, maar hebben elkaar eigenlijk nooit echt opgemerkt, totdat Hendrik door een val in het ziekenhuis terecht komt en daar Diane en haar moeder tegenkomt. Hendrik wil niemand tot last zijn, maar heeft wel hulp nodig en Diane biedt aan om boodschappen voor hem te doen.
Dit resulteert in een vriendschap, waardoor Hendrik leert de spoken uit zijn verleden op te ruimen. Ineens is hij niet eenzaam meer en heeft hij weer zin in het leven gekregen. Dat dit niet zonder slag of stoot gaat komt goed naar voren in Onzichtbaar. Diane heeft zo haar eigen problemen met een erg gelovige dikke moeder en haar zacht van aard zijnde vader.
Zowel Hendrik als Diane worden niet opgemerkt door hun omgeving en komen tot bloei door hun vriendschap.
Je komt in de ban van de mooie zinnen en humoristische schrijfwijze en ik moest regelmatig lachen.
Ze is niet tegen hen opgewassen, krimpt ineen onder het lawaai dat ze produceren. Ineens kan dat zware lome lichaam omhoogvliegen, als de verrijzenis van een getergde Christus. De haren als stekels overeind. Wacht u voor de hond en je kunt maar beter maken dat je wegkomt.
Edith van Walsum heeft een fijne, vlotte schrijfwijze waarbij je als lezer regelmatig het gevoel hebt, dat je er zelf bij bent.

Prachtige hoopvolle roman over hoe twee onzichtbare levens uiteindelijk zichtbaar worden. Het verhaal begint wat traag met terugblikken vanuit Hendrik en het huidige leven vanuit Diane. Edith van Walsum beschrijft dit goed en maakt gebruik van scherpe en reële observaties die de levens van Diane en Hendrik herkenbaar en invoelbaar maken.

Diane is een dochter van twee bijzondere ouders. De ene is godsdienstig, gezet en lijkt Diane te beperken. De andere is hard-werkend, afwezig en lijkt Diane ook niet te zien. Diane gaat naar de middelbare school en probeert hard om gezien te worden. Ze voelt zich alleen, ondanks haar vriendin en heeft een geheime hond.
Hendrik is een oudere man, die weinig contact heeft met zijn zoon en die worstelt met het ouder worden. Hij kijkt terug op het leven met zijn echtgenote, met zijn minnares en op zijn werk als journalist.
Tussendoor klinkt de stem van iemand anders, iemand die ook onzichtbaar is.
Als Hendrik valt en in het ziekenhuis terecht komt, biedt Diane haar hulp aan. Wat volgt is een hoopvolle situatie met een positieve verzorgster en een asielhond. Zowel Diane als Hendrik worden zichtbaar, voor elkaar.
Prachtig verhaal met veel flashbacks om het leven van Diane en Hendrik te begrijpen, met een hoopvolle wending die maakt dat beiden weer gaan leven en zichtbaar worden. Voor zichzelf en voor elkaar.

Hendrik is een gepensioneerde journalist, zijn vrouw Magda is overleden en de weduwnaar probeert het alleen te redden. De eenzaamheid, het er niet meer bij horen (al denkt hij dat hij zijn beroep nog best uit zou kunnen oefenen) de veranderingen in de maatschappij en het leven vallen hem zwaar. Hij denkt vaak terug aan vroeger, aan Magda, aan zijn minnares Monique, soms opstandig, soms vol berouw. Hij drinkt teveel en zorgt niet goed voor zichzelf. Met zijn zoon Hans heeft hij wekelijks telefonische contact , maar hij ziet hem vrijwel nooit.

Diane leeft met haar ouders in het huis naast Hendrik. Ze is een nakomertje, haar ouders waren al over de veertig toen zij geboren werd. Ze is een puber, gaat na de zomervakantie naar de middelbare school. Ze vertoont typisch puber gedrag, het afzetten tegen haar ouders ( ze vindt hen raar, te dik ed.) maar ook door met kleine dingen haar liefde te tonen. Al haar problemen en overwegingen deelt ze met haar hond Sebastiaan.

Op een zomerse dag gaat Hendrik naar de supermarkt. Hij valt en wordt per ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. In het ziekenhuis wordt de eenzaamheid nog scherper zichtbaar, de artsen en verpleging praten over hem heen., hij voelt zich onbegrepen.Hij krijgt te horen dat hij naar een verpleegtehuis moet om te revalideren, maar dat wil hij niet, hij wil naar huis. Dan treft hij op de gang Diane en haar moeder. Ze maken een praatje. Hendrik vertelt dat hij naar huis wil, maar hulp nodig heeft. Diane biedt spontaan aan hem te helpen, ze heeft vakantie en dus tijd genoeg. Tussen Diane en Hendrik ontstaat een speciale band, een onuitgesproken blijk van herkenning.

De cover:
Het boek is uitgevoerd in een mooie gebonden vorm. Op de cover zie je de schaduwen van een man en kind. Voor mij symbolisch voor het gezien maar niet begrepen worden.

Taal:
Het verhaal is geschreven in de derde persoon. De hoofdstukken zijn kort en afwisselend vanuit Diane en Hendrik geschreven. Het taalgebruik is wat poëtisch en er zijn mooie diepzinnige zinnen.

Inhoud:
Het verhaal kabbelt langzaam voort. Eigenlijk gebeurt er niet zo veel, maar het geeft toch genoeg stof om over na te denken. Het geeft ook een kijkje in onze maatschappij met pubers en eenzame ouderen, het betrokken zijn en het onverschillige.

Ik heb enorm genoten van het boek. Zo klein en toch zo groot. Een boek om aan te bevelen!

Erg genoten van "Onzichtbaar" van Edith van Walsum. Ik moest er eerst inkomen om de personages goed te leren kennen.
Emoties wisselden elkaar af tijdens het lezen, maar Ik wil niet te veel "verklappen". In ieder geval was ik oprecht ontroerd door de onverwachte wending aan het eind van het boek.

Geschreven bij Onzichtbaar

Dit boek ademt een heel bijzondere sfeer.
Het is in een mooie schrijfstijl, fijne kleine grapjes erin, bijzonder geloofwaardig en toch ongewoon. Ik heb het in 1 adem uitgelezen en heb van ieder bladzijde genoten.

Prachtig, Edith van Walsum , onzichtbaar van eenzaamheid.
Dat is voor mij de kwintessens .
Manja Croiset

Edith van Walsum heeft het met deze roman klaargespeeld om me van de eerste tot en met de laatste letter geboeid te laten lezen. De flashbacks zijn nodig om de levens van Hendrik en Diane te kunnen begrijpen. Afscheid nemen is in Onzichtbaar een belangrijk onderwerp; zowel het afscheid nemen van personen als afscheid nemen van de jeugd komt aan bod.

De twee verhaallijnen zijn zo heerlijk helder in de derde persoon geschreven dat de lezer het gevoel krijgt deze personages ook daadwerkelijk zelf te (her)kennen.
De bijzondere vriendschap tussen deze twee wordt prachtig beschreven door de auteur. Het lijkt het begin van een vriendschap met eigenbelang als inzet, maar dit groeit uiteindelijk uit tot iets moois.

In cursief lees je gedachten van iemand die heel dicht bij een van de personages staat; wiens mening van belang is voor de ander. Het lijkt op afscheid nemen. Maar deze gedachten zijn ook van belang voor het andere personage. Hierdoor komen ze nog dichter bij elkaar; ze worden als het ware door deze 'onbekende' geholpen om te groeien.

"De gangdeur gaat open en een grote vrouw met ogen als violen stapt de kamer in, blonde haren vallen in lange ongelijke plukken langs haar blozende gezicht. Ze ruikt naar buitenlucht, naar zon, gras en boterbloemen.
Hendrik gaat staan, de vrouw knijpt stevig in zijn uitgestoken hand en schudt de haren uit haar ogen, een echte hondenvrouw. Nina en de hond komen achter haar aan. de hond. Hij is binnen. Diane staart naar de hond, haar hele gezicht lacht.
'Sebastiaan,' fluistert ze, 'ahh, hij lijkt zo op mijn Sebastiaan.' "

Ik heb werkelijk genoten van deze roman. De onverwachte wendingen waren de kers op de taart!