The End of Physics The Myth Of A Unified Theory

David Lindley geniet al een reputatie lang voordat hij in '81
zijn debuutplaat aflevert. Als sessiemuzikant, gespecialiseerd op lap steel, fiddle en mandoline, is
hij te horen op albums van grootheden als Rod Stewart, James Taylor, Linda Ronstadt, Graham
Nash en Warren Zevon. Zijn grootste bekendheid dankt hij echter aan Jackson Browne, met wie hij
in de jaren zeventig nauw samenwerkt. Het melancholieke spel van Lindley levert een belangrijke
bijdrage aan de zeggingskracht van diens bespiegelende muziek. De veelzijdigheid van de
begenadigde multi-instrumentalist komt in die periode evenwel niet helemaal tot zijn recht, omdat
de in de buurt van Los Angeles geboren en getogen snarenvirtuoos zich steevast in dienst stelt van
andermans werk. Van jongs af aan toont Lindley een brede muzikale belangstelling, aangewakkerd
door zijn vader die een uitgebreide collectie exotische platen bezit. Op zijn veertiende begint hij
flamencogitaar te spelen, in de vroege jaren zestig gevolgd door banjo en fiddle. In de clubs van
Los Angeles spreekt hij uit leergierigheid coryfeeën als Doc Watson, Earl Scruggs, Lester Flatt en
Mississippi John Hurt aan om hem de fijne kneepjes van het vak te leren. Nadat hij in de
bluegrassformaties The Mad Mountain Ramblers en The Scat Band heeft gezeten, richt hij in '66
met Solomon Feldthouse de inmiddels legendarische groep Kaleidoscope op. Hun vier albums op
Epic, inmiddels collector's items, lijken de psychedelische geest van die dagen uit te stralen
vanwege de waanzinnige combinatie van rock & roll, jazz, ragtime en jugband en
volksmuziek uit India, Perzië, Turkije en Griekenland. Tussen '69 en '72 maakt Lindley deel uit van
de begeleidingsgroep van de Engelsman Terry Reid op wiens klassieke album 'River' (Atlantic '73)
hij een hoofdrol vervult. Tijdens zijn verblijf in Engeland maakt hij kennis met de ska, bluebeat en
de reggae. Terug in de Verenigde Staten gaat hij samenwerken met Browne. Voordat hij
debuteert als solo-artiest assisteert hij Ry Cooder op 'Bop Till You Drop' en de soundtrack 'The
Long Riders'. El Rayo-X, geproduceerd door Browne, veroorzaakt een lichte sensatie, niet alleen
door het uitgelaten en pretentieloze karakter van de muziek, maar vooral door de bonte
mengeling van diverse stijlen. Met zijn begeleidingsgroep El Rayo-X, bestaande uit Bernie Larsen
(gitaar/toetsen), Jorge Calderón (bas/percussie) en ex-King Crimson Ian Wallace (drums), neemt
hij na een eerste wereldtournee te overhaast Win This Record op. Het mini-live-album El Rayo Live
toont beter aan hoe Lindley er in slaagt complexe en tegelijkertijd dansbare muziek te maken, die
bovendien letterlijk grenzeloos is.

Bron: OOR Popencyclopedie