The Legal Environment of Business Text and Cases -- Ethical, Regulatory, Global, and E-Commerce Issues

"Roger Dean Miller (Fort Worth (Texas), 2 januari 1936 - Los Angeles, 25 oktober 1992) was een Amerikaans zanger en acteur. Zijn bekendste wapenfeit was de single King of the Road, die ook de Nederlandse hitparades haalde. Zijn stijl wordt omschreven als countrymuziek, maar kent specialisaties in scat en vocalese (variant van vocalise). Hijzelf was zich daarvan niet bewust; hij wilde muziek schrijven als anderen, maar het bleek altijd een ander resultaat te hebben. Millers vader Jean overleed aan hersenvliesontsteking toen hij nog geen jaar oud was. Moeder Laudene kon niet voor haar drie kinderen zorgen (het waren de jaren van de Grote Depressie) en liet de opvoeding van Robert over aan Jeans broer Elmer en vrouw Armelia in Erick, Oklahoma). Het was een tijd van grote armoe en Roger moest meehelpen op de boerderij. Ten teken van de armoe: een telefoon kon pas in 1951 aangesloten worden. Roger moest naar school, alwaar maar één klaslokaal was. Zo jong als hij was, begon hij toen al met het schrijven van stukjes muziek, hij was een introverte dagdromer. De zinsnede There's a picture on the wall. It's the dearest of them all, Mother dateert vanuit die tijd. Op de middelbare school werd hij lid van de National FFA Organization. Ondertussen luisterde hij naar het radiostation van zijn neef Sheb Wooley en leerde ook van hem zijn eerste noten op de gitaar. Wooley kocht ook een fiddle voor hem. De eerste invloeden op zijn latere muziek kwamen van Hank Williams en Bob Wills. Uit die tijd dateren ook zijn eerste optredens in Oklahoma, maar ook in Texas. Miller ging voor het muzikantenleven. Op zeventienjarige leeftijd moest hij toch een gitaar stelen, maar gaf zichzelf daarna aan. Om aan arrestatie te ontkomen sloot hij zich aan bij het leger en kon prompt naar het slagveld van Korea (1952). De laatste jaren van zijn diensttijd versleet hij in Atlanta, Georgia, alwaar hij fiddle ging spelen in ""The Circle of Wranglers"", een muziekgroep vanuit het leger. Miller kwam terecht in South Carolina alwaar hem werd geadviseerd zich te vestigen in Nashville (Tennessee). In Nashville maakte Miller kennis met Chet Atkins, die hem opnieuw een gitaar moest lenen. Miller trad op (hij kende nog maar twee akkoorden) en verdiende bij als piccolo in een plaatselijk hotel; hij raakte bekend als de ""zingende piccolo"". Daarnaast speelde hij ook in de band van Minnie Pear. Hij ontmoette George Jones en mocht met hem muziek opnemen in Houston voor Starday Records. Miller, inmiddels getrouwd en ouder van een kind, verhuisde naar Amarillo (Texas) en stond op het punt de muziek vaarwel te zeggen; hij werd brandweerman. Hij bleef wel min of meer optreden en zijn loopbaan als brandweerman voorliep niet voorspoedig. Hij sliep door een brand heen en hem werd vriendelijk verzocht een ander baantje te zoeken. Hij ontmoette Ray Price en ging spelen in diens Cherokee Cowboys. Eenmaal terug in Nashville schreef hij Invitation to the blues, dat een hit werd van Rex Allen en later voor Ray Price (nummer 3 in de Amerikaanse countrylijst). De volgende jaren lieten een aantal successen horen, Millers liedjes geschreven voor Tree Publishing en vertolkt door derden: Half a mind door Ernest Tubb, That's the way I feel voor Faron Young en Billy Bayou voor Jim Reeves. Miller was echter ongedisciplineerd, men moest aandringen op voltooiing van de aangevraagde liedjes. In 1958 kreeg Miller zelf dan een platencontract bij Decca Records. Hij werd gekoppeld aan Donny Little, later bekend onder de naam Johnny Paycheck. Ze zongen A man like me en The wrong kind of girl van Little, maar haalden de hitparades niet. Na Jason Fleming, dat ook onsuccesvol bleef, ging Miller achter de drumkit zitten van Faron Young, hoewel hij nog nooit slagwerk had geleerd. Ook maakte hij opnieuw kennis met Chet Atkins en stapte over naar RCA Records. In 1960 steeg You don'™t want my love (alternatieve titel In the summertime) de hitparade in; het bereikte plaats 14 in de countrylijst. Opvolger When two worlds collide, samen geschreven met Bill Anderson, haalde de top 10. Na de successen ontspoorde Miller, hield op met schrijven, scheidde van zijn vrouw en werd feestbeest. Zijn platenlabel ontsloeg hem en hij ging wat anders doen.

(Bron: Wikipedia. Beschikbaar onder de licentie  Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen.)"