Wij zijn niet als hagedissen Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers.

Geschreven bij Wij zijn niet als hagedissen

Erika Bianchi is geboren in Pisa en woont en werkt nu in Florence , waar ze oudheid en archeologie doceert.
Ze is geïnteresseerd in de geschiedenis van de ontwikkeling van mensen en welke eerdere gebeurtenissen en beslissingen ze hebben gemaakt tot wie ze nu zijn.

1948 in Bretagne.
Tijdens de Tour de France leert de jonge Bretonse serveerster Lena de 17 jarige mecanicien van de Italiaanse ploeg, Zaro Checcacci , kennen.
9 maanden later wordt er een meisje geboren, Isabella , waar Zaro niets mee te maken wil hebben.
Tien jaar later zoekt Lena, samen met Isabella, Zaro op in Italie.
Zaro, die inmiddels getrouwd is en een zoontje heeft.
Lena vestigt zich met Isabella in het dorpje, maar wanneer ze een nieuw liefde ontmoet, verdwijnt ze en laat Isabella achter bij een vriend van Zaro.
Als Isabella later kinderen krijgt, twee dochters, Marta en Cecilia , blijkt dat haar jeugd diepe sporen nagelaten heeft.
Zal de geschiedenis zich herhalen of is er toch een mogelijkheid op een beter leven?

De quote op de – prachtige – cover van het boek trok meteen mijn aandacht.
“Hoe een avond het lot van een familie vier generaties lang bepaalt.”
Het boek is op een bijzondere manier opgebouwd , het begint met de epiloog en eindigt met de proloog.
Dat een dergelijke opbouw goed uitpakt blijkt wel uit een ander boek met dezelfde opbouw , Welbeschouwd van Elizabeth Jane Howard.
Dat boek is me goed bevallen, mede daarom , maar ook vanwege het thema , was ik erg benieuwd naar Wij zijn niet als hagedissen.
Het thema van het boek: we betalen voor de zonden van onze verwekkers, in dit geval vooral de moeder.
Over weglopen, verlaten worden, alleen achter blijven, over geen verbinding kunnen maken.
En over dromen, lotsbestemmingen , maar ook over fietsen en over de liefde.
Erika Bianchi hanteert een mooie, poëtische schrijfstijl , de vrouwen komen echt tot leven en vertellen ons hun bijzondere verhaal.
En net als bij hagedissen die hun staart verliezen, kan er iets moois terug groeien in de leegte na een verlies.

Geschreven bij Wij zijn niet als hagedissen

De opbouw is wel apart van dit boek want het begint met de epiloog.
Maar dit stoorde mij niet want vind het echt een mooi boek om te lezen.
Lena is serveerster in de tijd dat de Tour de France wordt verreden.
Zaro werkt er als fietsenmaker voor de renners.
Hierdoor krijgen Lena en Zaro contact met elkaar. Op een gegeven moment
raakt Lena zwanger.
Nadat ze is bevallen van dochter Isabelle wil Zaro helemaal niets met het kind
te maken hebben.
Lena staat er dan ook alleen voor om Isabelle op te voeden.
Na heel wat jaren besluit Lena met Isabelle haar vader Zaro op te gaan zoeken
en dat valt niet in goede aarde bij Zaro.
Ze besluit om in hetzelfde dorp te gaan wonen.
Dan vind Lena er een nieuwe liefde en laat Isabelle achter.
Naarmate Isabelle ouder wordt lijkt de geschiedenis zich te herhalen.

Echt een mooi geschreven roman en wat er allemaal in het verhaal gebeurd komt
ook in het echte leven voor.
Het gaat over liefde, verlaten voelen en eenzaamheid.

Geschreven bij Wij zijn niet als hagedissen

Het leed dat familie heet, maar waar je toch ook niet buiten kunt. Daarover gaat dit boek in een notendop. Het verhaal begint aan het eind, met de dood van de biologische pater familias Zaro. Deze schuinsmarcheerder verwekt bij de dan 15-jarige Lena een dochter, Isabelle. Dat dit niet leidt tot een gelukkige jeugd wekt vast geen verbazing. Lena laat Isabelle op 10-jarige leeftijd achter bij haar verwekker om haar eigen leven te kunnen beginnen. Hoe schrijnend is het dat Isabelle vervolgens ook niet opgewassen blijkt tegen haar eigen moederschap van de dochters Marta en Cecilia. Dit ondanks de toewijding van hun vader Carlo aan zowel moeder als dochters. Dat dit voor Carlo eenrichtingsverkeer is naar Isabelle blijkt wel uit het volgende: 'Jouw behoefte bevredigen was als een koorts voor me, een roes. Later leerde je zonder te kunnen, en ik leerde mezelf in toom te houden. Nu herken ik onze liefde aan de vorm van de leegte die daardoor ontstond, en put ik troost uit dat verlies, want het is mijn enige blijvende bezit. ' Voor zijn dochters is Carlo een rots in de branding. Prachtig en veelbetekend zijn de verhalen die hun vader vertelt over de dierenwereld waarin moeders in vaders kunnen veranderen om hun kinderen te beschermen.

Helaas is de aanwezigheid van hun toegewijde vader ook geen garantie op geluk. Cecilia worstelt vanaf haar geboorte met de wens zichzelf op te lossen. Marta raakt uiteindelijk, net als haar moeder en oma, onbedoeld zwanger. De geschiedenis herhaalt zich dus. Toch is Marta vastbesloten de vader wel een plek te geven in het leven van haar dochter Elena. Is het niet als partner, dan in ieder geval in de buurt. Daarmee geeft zij betekenis aan de titel van het boek'Wij zijn niet als hagedissen.' Want inderdaad, bij ons groeit een afgebroken staart niet opnieuw aan. Maar wij kunnen er wel voor zorgen dat het gemis van de staart of elk ander gemis uiteindelijk overkomelijk wordt.

Geschreven bij Wij zijn niet als hagedissen

De schrijfster heeft gekozen om de geschiedenis van een aantal generaties in omgekeerde volgorde weer te geven. Begonnen wordt met een proloog waarin alle personen die een rol in deze geschiedenis hebben gespeeld aan de orde komen. In dit gedeelte is het soms moeilijk om de onderlinge verhouding tussen de personen te volgen. In de verdere hoofdstukken wordt deze verhouding geleidelijk aan duidelijk.
Een kort romantisch samenzijn tijdens de Tour de France in Bretagne van de Franse serveerster Lena met Zaro, een van de leden van de Italiaanse wielerploeg, leidt tot de geboorte van Isabella. Zaro wil echter niets van Isabella weten en laat Lena en haar dochter in armoedige omstandigheden achter. Na tien jaar gaat Lena op zoek naar Zaro, die inmiddels is getrouwd en een zoontje heeft. Lena besluit in dezelfde plaats als Zaro te blijven wonen. Wanneer zij een nieuwe relatie aangaat laat zij Isabella achter bij een vriend van Zaro. Isabella moet vervolgens zonder ouders opgroeien, hetgeen zonder begeleiding niet zo makkelijk is. Hetzelfde doet zich bij de twee dochters van Isabella wanneer hun moeder later besluit het gezin te verlaten om op zichzelf te kunnen zijn.
Bij de generaties waarover de roman gaat is sprake van “mankerend moederschap”. Geen van de betrokken moeders zijn om welke reden dan ook in staat geweest om in voldoende mate hun dochters aan te geven hoe zij als moeder zouden moeten functioneren. Daarnaast spelen de sociale omstandigheden in de tijd waarin een en ander zich afspeelt, een rol.
De titel “Wij zijn niet als hagedissen” is hier zeker van toepassing. Wanneer een hagedis in gevaar verkeert verliest deze (een deel van) zijn staart, dit om het dier dat hem belaagt, in verwarring te brengen. Later groeit de staart weer aan en leeft de hagedis zonder problemen weer verder. Bij mensen is een verlies blijvend en kan van gewoon verder leven geen sprake zijn.
Een boeiend geschreven verhaal waarin duidelijk naar voren komt hoe een gemis aan ouderlijke aanwezigheid kan leiden tot problemen voor de kinderen welke problemen veelal ook doorgaan in de daaropvolgende generaties.