Yes
Een van de meest succesvolle symfonische rockbands uit <br>de pophistorie. De Yes-story begint in de pub La Chasse in Wardour Street in Londen alwaar Jon <br>Anderson en Chris Squire elkaar regelmatig ontmoeten. Anderson begint zijn muzikale carrière in <br>de formatie The Warriors en slijt zijn dagen in het begin van '68 in de formatie The Gun. Squire is <br>lid van The Syn. Begin '68 wordt tot oprichting van Yes overgegaan, waarbij Peter Banks (een <br>collega van Squire uit The Syn) wordt ingehuurd als gitarist en Tony Kaye (ex-Bitter Sweet) als <br>organist. Via een advertentie in Melody Maker komt drummer Bill Bruford bij de groep. Yes <br>verschijnt in augustus '69. De Engelse muziekpers kwalificeert Yes als een groep die in haar <br>symfonische rockmuziek op succesvolle wijze finesse, kracht en stijl weet te combineren. Time <br>And A Word is avontuurlijker dan Yes, terwijl er minder krampachtig wordt gespeeld. Medio '70 <br>wordt Peter Banks na enkele meningsverschillen uit de band gezet. Zijn vervanger heet Steve <br>Howe, die eerder speelt in groepen als The Syndicats, Incrowd, Bodast, maar vooral de <br>legendarische acid-rockformatie Tomorrow. In tegenstelling tot zijn voorganger is Howe niet <br>zozeer beïnvloed door jazz-muziek, hij is bovenal een rockgitarist. Met het ijzersterke The Yes <br>Album, dat begin '71 verschijnt, breekt Yes door naar het progressieve poppubliek. De <br>daaropvolgende tournee in het voorprogramma van Jethro Tull wordt een grote sof, met als <br>gevolg dat Tony Kaye de groep verlaat. In '72 vormt hij zijn eigen groep, Badger, in '76 gevolgd <br>door de hardrockformatie Detective. Kaye wordt vervangen door Rick Wakeman uit The Strawbs. <br>In november '71 verschijnt Fragile, een plaat waarop voor het eerst in het bestaan van Yes de <br>leden zich ook individueel profileren. Het is het eerste Yes-album met een door Roger Dean <br>getekende hoes. Na de opnamen van Close To The Edge vertrekt drummer Bruford uit eigen <br>beweging om in King Crimson te gaan spelen. Hij wordt vervangen door Alan White, die als <br>sessiedrummer (o.a. Plastic Ono Band) en in groepen als The Downbeats en Ginger Bakers Airforce <br>heeft gespeeld. Yessongs is een driedubbel live-album. Eind '73 verschijnt de controversiële <br>dubbelelpee Tales From Topographic Oceans, naar aanleiding waarvan Rick Wakeman de groep <br>verlaat. Hij is het niet eens met de muzikale richting en botst met de rest de groep vanwege nogal <br>ruim afwijkende levenstijlen. Wakeman wordt vervangen door de uit Refugee afkomstige <br>Zwitserse toetsenvirtuoos Patrick Moraz, die uitsluitend op de veel te hoogdravende Relayer is te <br>horen. Na een serie van overbodige solo-albums - hoogstens de solo-CD's van Anderson zijn de <br>moeite van het beluisteren waard - wordt Moraz afgelost door Rick Wakeman. Zijn terugkeer <br>werkt verfrissend op Going For The One. Tormato laat een herboren band horen. Voorjaar '80 <br>komt echter het bericht dat andermaal Rick Wakeman én Jon Anderson Yes hebben verlaten. Een <br>aanzienlijke aderlating, die met de komst van Trevor Horn (toetsen) en Geoff Downes <br>(zang/toetsen), alias The Buggles, niet kan worden goedgemaakt. Met Horn en Downes wordt het <br>matige Drama opgenomen. Ook Yesshows is geboren uit armoede: een dubbel live-album met een <br>tamelijk willekeurig in elkaar gestoken verzameling concertregistraties uit de periode '74-'79. <br>Zomer '81 blijkt Steve Howe met Downes, Carl Palmer en John Wetton zich als de supergroep Asia <br>te presenteren. In '83 wordt onverwacht melding gemaakt van een heroprichting van Yes, die <br>bestaat uit de oude getrouwen Jon Anderson, Chris Squire, Alan White, Tony Kaye en de <br>Zuidafrikaanse duizendpoot Trevor Rabin op gitaar. Trevor Horn laat zijn overrompelende <br>productietechnieken los op het nummer Owner Of A Lonely Heart, dat hierdoor uitgroeit tot een <br>voor een breed publiek geknipte wereldsingle, op grond waarvan vooral 90125 goed verkoopt. Yes <br>gaat dan ook weer optreden, zodat vervolgens de live-registratie 9012-Live The Solos als een <br>'cadeautje' voor de fans op de markt verschijnt. Big Generator is een uitgebalanceerd product <br>waarop nog slechts een lichte invloed van Horn te bespeuren valt. De muziek van Yes wordt steeds <br>meer gedomineerd door de frisse en technisch knappe inbreng van Rabin. Anderson ziet zijn <br>compositorische bijdragen gereduceerd worden tot een minimum en zint op artistieke wraak. Hij <br>nodigt ex-collega's Bruford (die net aan een nieuw jazz-avontuur met zijn band Earthworks <br>werkt), Wakeman en Howe uit om in een Parijse studio oud zeer bij te leggen en uit te zoeken of <br>er iets van het oude groepsgeluid overgebleven is. Het resultaat is Anderson Bruford Wakeman <br>Howe, een zwaar symfonische plaat in de beste Yes-traditie, maar zonder de vertrouwde <br>groepsnaam. Die eer lijkt vooralsnog toebedeeld aan Squire en zijn gevolg. Wanneer blijkt dat de <br>demo's voor een tweede Anderson Bruford Wakeman Howe-plaat niet van voldoende kwaliteit <br>zijn en een nieuwe Yes-CD maar niet afkomt, is het platenmaatschappij Arista die alle rechten van <br>Atlantic afkoopt en een flinke som geld voor een grote reünie biedt. Tot verrassing van vriend en <br>vijand komt die hergroepering inderdaad tot stand. Union is een cd vol aardige ideeën, maar vormt <br>door het bestaan van de twee kampen geen geheel. Twee jaar later bestempelt Wakeman de <br>productie van Union als één grote mislukking. Zijn toekomstige bijdrage aan de muziek van Yes lijkt <br>daarmee van de baan en hij richt zich onder andere op een serie concerten met zoon en collega- <br>toetsenist Adam. Tamelijk onverwacht verschijnt het voor Yes-begrippen sobere en compacte <br>Talk. De cd is een co-productie van het duo Rabin (composities) en Anderson (teksten). Het duurt <br>niet lang of de eerste geruchten over nieuwe personeelswijzigingen doen alweer de ronde. En zo <br>is het voormalig symfo-instituut Yes gedegenereerd tot een circus van politieke steekspellen en <br>creatieve verwarring. Hetgeen ook mag blijken uit het tribute-album, waarop diverse Yes-leden <br>zich met naam en toenaam overgeven aan het eren van eigen werk. Trevor Rabin verlaat in '95 de <br>groep om zich fulltime te richten op productie van talloze soundtracks (o.a. Enemy Of The State, <br>Armageddon, Homegrown, Con Air). Live registraties Keys To Ascension en Keys To Ascension 2 <br>zijn twee in '96 te San Luis Obispo opgenomen dubbel-CD's die de Yes-formatie met Anderson, <br>Squire, White, Howe en Wakeman weer nieuwe leven in moet blazen, gelet ook op de nieuw <br>geschreven bonustracks. In '97 verklaart Wakeman evenwel geen deel meer van Yes uit te willen <br>maken. Zijn plaats achter de keyboards wordt opgevuld door de relatief onbekende Rus Igor <br>Khoroshev. Ook de muzikale duizendpoot en ex-World Trade voorman Billy Sherwood treedt als <br>gitarist toe tot het collectief, nadat hij al eerder als producer en technicus bij diverse Yes CD's <br>betrokken is. In deze bezetting duikt Yes de studio in. Vrijwel direct na de opnamen van The <br>Ladder komt in mei '99 producer Bruce Fairbairn onverwacht te overlijden. In dezelfde bezetting <br>toert Yes eind '99/begin '00 uitgebreid door Amerika en Europa. De begin november '99 in The <br>House Of Blues (La) opgenomen Live From The House Of Blues is een dubbelalbum. Ook gaan de <br>solo-projecten onverminderd door. Steve Howe neemt in samenwerking met anderen (Jon <br>Anderson/Annie Haslam e.a.) een album op met Dylan-covers Portraits Of Bob Dylan en komt <br>twee jaar later met het akoestische Natural Timbre, Chris Squire en Billy Sherwood brengen in '00 <br>Conspiracy uit en Bruford's Earthworksblijft ook platen produceren. De compilatie Keystudio <br>brengt de studio-opnamen van Keys To Ascension en Keys To Ascension 2 op één cd. In '01 maakt <br>Yes Magnification, die tien nieuwe composities bevat van Anderson/Howe/Squire/White, voorzien <br>van orkest-begeleiding. Het is het eerste Yes-album zonder toetsen, al speelt Alan White af en toe <br>piano. Magnification wordt gevolgd door een wereldtournee met een orkest, maar zonder Billy <br>Sherwood en Igor Khoroshev. De nieuwe toetsenspeler heet Tom Brislin. In november '02 wordt <br>ook Nederland aangedaan voor twee concerten in de Heineken Music Hall in Amsterdam. Deze <br>worden op de Dvd Symphonic Live uitgebracht. Howe en Squire (met Billy Sherwood in Conspiracy) <br>blijven ook buiten Yes actief. In '04 worden de DVD's Yesspeak en Yes Acoustic uitgebracht. De <br>eerste is een uitstekende documentaire, de tweede bevat het eerste unplugged-optreden ooit <br>van Yes in een studio in Los Angeles. Een jaar later worden deze twee DVD's gebundeld <br>uitgebracht vanwege het 35-jarige jubileum van de band. Dit jubileum wordt ook live gevierd (Dvd <br>Songs From Tsongas). Plannen van Howe, Squire en White om in '05 te toeren onder de noemer <br>'More Drama' worden geschrapt. Wel verschijnt het tweede solo-album van Alan <br>White. <br> <br>Bron: OOR Popencyclopedie
Alle artikelen van Yes
Verder kijken?
Lijst met gekozen artikelen om te vergelijken
- Waar wil je dit mee vergelijken? Je kan in totaal vier artikelen kiezen. Er is nog plaats voor andere artikelen. ander artikel.