We moeten dapper zijn

Dit verhaal had me helemaal in zijn macht. Ik was zo benieuwd naar het leven van Ellen en Pamela.

De hoofdstukken zijn van goed formaat. Je leest gedurende het grootste deel van het boek vanuit Ellen. Het laatste gedeelte is vanuit Pamela. De schrijfstijl heb ik als prettig ervaren. Het leest lekker vlot maar je voelt ook in sommige stukken de emoties eraf spatten.

Alle personages die in het verhaal voorbij komen worden goed uitgewerkt. De thema’s vriendschap, liefde en verdriet komen ook aan bod. Zoals eerder beschreven kon ik vaak de emoties voelen tijdens het lezen van bepaalde delen. Dat vind ik zeer zeker een pluspunt.

Ik had verwacht dat Pamela, het meisje wat in de bus gevonden word de hoofdpersonage van het boek zou zijn. Maar dit was echter niet waar. De hoofdpersonage uit het boek is toch echt Ellen. Hoe zij haar jeugd doorbrengt. Hoe ze Selwyn ontmoet en erna hoe de rest van haar leven zich uitstippelt. Ik had dus wel gekozen voor een andere achterflap tekst omdat ik deze dan toch wel misleidend vind.

leest fijn mooi en meeslepend spannend

Geschreven bij We moeten dapper zijn

Prachtig verhaal, bijzonder ook en goed geschreven. Ontroerend.

Geschreven bij We moeten dapper zijn

een onderhoudend verhaal over liefde in het algemeen en in het bijzonder

Een mooie roman over een jonge en onafhankelijke vrouw, Ellen, die tijdens de Tweede Wereldoorlog in Southampton (Engeland) de zorg op zich neemt voor een meisje, Pamela, dat is achtergebleven in een bus bij een evacuatie. Het boek bestaat uit drie delen waarbij je meeleeft met het dagelijkse leven van Ellen tijdens haar jeugd, als getrouwde vrouw en als ze al op leeftijd is. Ellen, die dapper zijn aan anderen adviseert, terwijl ze het zelf ook is!
De schrijfstijl is vlot en beeldend maar wel behoorlijk uitgebreid. Door veel dorpsgenoten, familie en vrienden ook te beschrijven krijg je wel een beter beeld van het zware leven in die tijd in het Engelse dorpje Upton.
De thema's vriendschap, verdriet, afscheid en vooral je eigen leven leiden zijn voldoende uitgediept terwijl ik meer over het thema Tweede Wereldoorlog had verwacht.
De kaft en de beschrijving op de achterzijde van het boek gaven mij de indruk dat Pamela de hoofdrol in het boek zou gaan spelen, dat valt een beetje tegen. Het ontbreken over het verdere leven van Pamela vond ik wel een groot gemis.

Ik vond het een prachtig boek. Een uniek liefdesverhaal. Ingehouden, maar tegelijkertijd intens. Humor, mensen om van te houden en een mooi tijdsbeeld.

We moeten dapper zijn begon heel goed, een verhaal over een meisje alleen gelaten midden in de bombardementen in de tweede wereldoorlog. Nieuwsgierig gemaakt naar wat er gebeurd kan zijn, waar is haar moeder en waar is haar vader? Dan komt Ellen op haar pad, een jonge vrouw van begin twintig. De twee krijgen na verloop van tijd een band. Tot zo ver een interessant en boeiend verhaal, daar de auteur zich richt op een waar gebeurd verhaal. ( De steden zijn voor een groot deel fictief.)

Nadat ik had kennisgemaakt met Pamela en Ellen was ik zoals eerder gezegd geboeid. Ellen probeert de moeder van Pamela te vinden, met wie Pamela graag wordt herenigd, en – ja, je kunt vast wel raden hoe dat afloopt.

Dan gaat de auteur over op het verleden van Ellen, en daar wordt het verhaal opeens een stuk minder. Het haalt het tempo uit het boek, het is te langdradig. Natuurlijk kan het verleden van Ellen je helpen een beeld van haar te vormen, maar de auteur gaat er te ver in met bijvoorbeeld het uitvoerig beschrijven van het eten, het klasse verschil. Info die op een korte manier beschreven had kunnen worden. Doordat het verhaal langdradig wordt, verlies je als lezer de concentratie en kost het moeite het boek verder uit te lezen.

Als lezer verwacht je tevens een boek over WWII te lezen, wel dan kom je toch wel wat bedrogen uit. WWII speelt zijdelings een rol. Grotendeels gaat het over het leven van Ellen, van jonge vrouw tot bejaarde. Kan op zich boeiend zijn, mits het kort en boeiend weet te houden.

Het is natuurlijk geen slecht boek, voor mensen die van een feelgood boek houden is dit boek daar zeker geschikt voor. Mensen die graag verhalen lezen over geschiedenis en in het bijzonder WWII die zullen enigszins teleurgesteld zijn.

We moeten dapper zijn. Francis Liardet!
Een vlot leesbare roman met prachtige beeldspraken, opgebouwd uit delen die verwijzen naar een persoon met de jaartallen waarin het deel zich afspeelt.
Het verhaal wordt niet chronologisch verteld. Wel zijn er in de delen subtiele verwijzingen naar het volgende deel, naar de toekomst of naar het verleden. Het verhaal ontwikkelt zich langs deze sprongen in de tijd, die elkaar natuurlijk opvolgen (als je goed let op de verwijzingen)
We maken kennis met Ellen, getrouwd met Selwyn Parr wonend in de stad Upton. Het is het begin van de oorlog in dec. 1940. Southampton is in brand geschoten en de evacués worden per bus overgebracht naar Upton. Ze moeten een slaapplaats hebben, gelukkig deze gemeenschap staat open voor dergelijke vluchtelingen. Ellen heeft al drie evacués, maar tijdelijk neemt ze nog een aantal vrouwen en meisjes op, achteraf maar voor één nacht. De dames willen de volgende ochtend direct weer terug. Op één na: een klein meisje ligt in de bus te slapen en niemand weet wie het is. In haar kleren zit een adres genaaid. Pamela Pickering uit Plymouth, dat is alles. Twee dames uit die bus weten te vertellen dat haar moeder in The Crown in Southampton logeert. Die wordt gebombardeerd en ook zij komt om. Pamela’s vader is ‘onbekend’ en er is na veel naspeurwerk geen familie te vinden, op een tante na die niets met haar te maken wil hebben.
Het zijn tijden van bittere armoede, helaas heeft Ellen daar wel ervaring mee. Uiteindelijk blijft Pamela bij hen wonen, een goed en warm pleeggezin is niet zo gemakkelijk te vinden. Maar Selwyn is realistisch:
“… Ooit zal iemand haar komen halen Ellen…Je wilde toch geen kinderen…Nee ik wil
Pamela, Pamela en ik zijn hetzelfde. Ik was net zo’n kind. Een kind dat op de wereld niets of
niemand meer heeft…”(blz 85)
In de terugblik binnen het volgende deel lees je hoe arm Ellen het vroeger heeft gehad, wat de oorzaak ervan was en hoe ze zich er door heen probeerde te slaan!
Pamela blijft de hele oorlog bij Ellen en Selwyn. Ellen beschouwt haar min of meer als dochtertje. Maar…. Haar vader komt haar ‘opeisen’.
De manier waarop dit beschreven wordt is zo intens, dat het bij jezelf ‘onder de huid’ kruipt … Vader en dochter … hij wil dat zijn dochter naar zijn zus in Ierland gaat.
“… Ik zou met liefde tien koude winters doorstaan zonder zomers ertussen…mijn meisje
moeten verliezen! ..” (blz 262)
Nog erger is het als Hester de zus van vader alle contact via correspondentie ook nog afkapt.
Ellen probeert zich dapper door de ‘rouwperiode’ heen te slaan; wat wrang …. de oorlog voorbij, maar nu begint voor haar het verdriet, de ellende pas echt. Zij gaat brieven schrijven aan Pamela, die ze niet opstuurt, maar waardoor ze het gemis een plaats kan geven!
“… drie keer was ik de donkere januaritunnel ingegaan en er aan de andere kant weer
uitgekomen en elke keer werd het eerder licht…” (blz 297)
Opnieuw komt er een meisje op haar pad! eerst wijst ze haar af, maar dat houdt ze niet vol.
Lucy, de vriendin van Ellen merkt op:
“…’t Is wel een sjofel mormel! Lucys woorden vlogen in het rond als vuilnisbakdeksels in
de storm…”( blz 310)
Is Ellen gekwetst? Ja en nee, zij blijft moeite houden met de verwerking van haar eigen jeugd en met de scheiding van Pamela.
We blijven als lezer Ellen volgen in haar ontwikkeling en in haar vriendschap met de andere personages, waarbij één persoon wel een heel bijzondere relatie gaat worden.
In de laatste delen van deze roman worden heden en verleden prachtig met elkaar verweven.
“… de tijd speelt een spelletje met me; de jaren keerden op hun schreden terug… ”
(blz 377)
Het einde wordt heel ontroerend en respectvol beschreven.
“… de hemel brak open, de wereld werd schoon gewassen. Ik hervond mijn evenwicht