Boy George, zanger en gezicht van Culture Club, wordt als <br>George O'Dowd in het Zuid-Londense Bexley Heath geboren uit Iers-katholieke ouders. Na op zijn <br>vijftiende vanwege zijn flamboyante uiterlijk van school gestuurd te zijn werkt hij <br>achtereenvolgens als fruitplukker, glazenwasser, boekbinder, fabrieksarbeider en kledingverkoper <br>alvorens emplooi te vinden als grimeur bij The Royal Shakespeare Company. Vervolgens komt hij in <br>het Londense nachtleven terecht, waar hij zich te midden van de heersende Blitz-rage thuisvoelt <br>als een vis in het watr. Overdag werkt hij in de kledingboetiek van ontwerpster Sue Clowes en in <br>zijn vrije tijd verhuurt hij zich als fotomodel aan binnen- en buitenlandse modebladen. Begin '81 <br>wordt hij door manager Malcolm McLaren gerecruteerd als tweede zanger bij Bow Wow Wow. <br>Spoedig blijkt dat McLaren hem gebruikt om zangeres Annabella opnieuw te motiveren en als dat <br>eenmaal gelukt is, ligt George er weer uit. Hij begint een eigen groep, In Praise Of Lemmings <br>genaamd, maar met de komst van drummer Jon Moss gaat de bal pas goed rollen. Moss heeft er <br>een imposant punkverleden opzitten bij The Clash, The Damned en zijn eigen groepen The Edge <br>en London. Eigenlijk ziet hij het na al die jaren en ervaringen niet meer zitten in de muziek, maar <br>de ontmoeting met de kleurrijke en begeesterde George neemt al zijn twijfels weg. Hij ondergaat <br>diens uiterlijk, stem en charisma als een grote prikkel en trekt gitarist Roy Hay en bassist Michael <br>Craig al aan vóór hij het basisidee voor Culture Club goed en wel gevormd heeft. De joodse <br>drummer wil op de een of andere manier iets van zijn eigen cultuur inbrengen en stuit met behulp <br>van George's werkgeefster Sue Clowes op een Hebreeuwse legende die de leus 'Culture And <br>Education, Movement Of All People' in zich bergt. Clowes ontwerpt een bonte mengeling van <br>kleurige, zwierige kledij vol seksuele en spirituele symboliek. Katholieke kruizen naast de joods <br>Davidster en de origineel chassidische (joods-orthodoxe) hoed van George. De uit te dragen idee <br>is dat Culture Club voor iedereen toegankelijk moet zijn: de symbolen zijn die van rasta's, <br>Pakistani's, joden en zwervers, de onderdrukten der aarde, en de muziek moet een brug zien te <br>slaan tussen verschillende culturen. Het resultaat is een tintelfrisse, zonnige melange van pop, <br>reggae, latin, rock, funk, disco, soul, gospel en r&amp;b, en de teksten gaan onveranderlijk <br>over de liefde, als een uiting van George's levensmotief. De eerste twee singles, het funky White <br>Boy en het Caribische I'm Afraid Of Me, slaan nog niet direct aan, maar met de zwoele ballade Do <br>You Really Want To Hurt Me is het raak. Het plaatje bereikt in een mum van tijd de eerste plaats <br>van de Engelse hitparade en slaat vervolgens met navenant succes over naar de rest van de <br>wereld, inclusief Nederland en de Verenigde Staten. Het tegelijkertijd uitgebrachte Kissing To Be <br>Clever deelt mee in de gouden regen en met de vierde single Time (Clock Of The Heart) <br>consolideert het viertal zijn internationale roem. Met name in de Verenigde Staten zorgt George, <br>met zijn stem als een nachtegaal maar het uiterlijk van een verwijfde rabbi, voor de nodige <br>opschudding, maar het succes wordt er niet minder om en de hits volgen elkaar nu in hoog tempo <br>op. Als Colour By Numbers wordt uitgebracht verkeert de groep, waarin achtergrondzangeres <br>Helen Terry inmiddels een frontrol is gaan vervullen, op een voorlopig toppunt van haar roem. <br>Begrijpelijk, want met nog meer schijnbaar gemak dan op Kissing To Be Clever wordt het brede <br>scala aan voornamelijk zwarte stijlen op Colour By Numbers geabsorbeerd en versmolten tot <br>lichtvoetige popmuziek. Tijdens het daaropvolgende jaar, '84, richt het fenomeen Boy George zich <br>op verdere verovering van de Verenigde Staten. Hij verandert nogal eens van uiterlijk en weet de <br>aandacht allerwege op zich gevestigd te houden. Terry werpt zich ondertussen op een <br>solocarrière, maar doet tussen de coulissen nog wel mee op Waking Up With The House On Fire, <br>een elpee die volledig in het teken van de stabilisatie staat. Dezelfde tintelfrisse muzikale melange, <br>waarvan de zwarte wortels op even speelse als indringende wijze worden versterkt door de <br>emotionele vocalen van George. Ongetwijfeld om het Amerikaanse succes nog te vergroten, is het <br>een optimaal toegankelijke plaat geworden voor een zeer breed publiek. Eind '84 neemt Culture <br>Club deel aan de Band Aid-single voor hongerend Afrika. Terry zet haar solocarrière op een laag <br>pitje en meldt zich voorjaar '85 weer bij de groep, waarvan een lange tijd niets wordt vernomen. <br>Het is een stilte voor de storm die in '86 losbarst. Allereerst verschijnt het geraffineerde, maar <br>overbodige From Luxury To Heartache, dat, geproduceerd door Arif Mardin, vooral gericht is op de <br>dansvloer. De titel van From Luxury To Heartache blijkt achteraf een eufemistische omschrijving <br>voor de teloorgang van Boy George. Zijn heroïneverslaving is de oorzaak van een dramatische <br>aaneenschakeling van leugens, onderduikingen, politie-invallen, verraad, ontwenningskuren en <br>rechtszaken. De roddelpers laat zijn typemachines ratelen bij de val van George, een briljant <br>slachtoffer omdat hij altijd een anti-drugsstandpunt heeft ingenomen. De hele affaire krijgt een <br>triest dieptepunt als de Amerikaanse musicus Michael Rudetzky aan een overdosis sterft in de <br>badkamer van Boy George. Najaar '86 komt Terry met een triviale solo-elpee Blue Notes en <br>andere Club-leden ontplooien eveneens solo-activiteiten. Moss werkt korte tijd samen met Steve <br>Lambert, van Roman Holliday in Heartbeat U.K. George, die qua uiterlijk een complete <br>metamorfose heeft ondergaan, kruipt langzaam uit het dal en maakt Sold, dat vooraf wordt <br>gegaan door de door David Gates geschreven single Everything I Own, dat in '74 een hit is voor Ken <br>Boothe. Alsof er niets gebeurd is, beklimt George weer de internationale hitladders. Ondanks alle <br>solo-bezigheden wordt Culture Club nog niet officieel ontbonden en ziet de platenmaatschappij de <br>toekomst met vertrouwen tegemoet gezien de titel van de compilatie This Time: The First Four <br>Years. In het kader van de morele wiedergutmachung speelt George voorjaar '87 een belangrijke <br>rol in het Ferry Aid-project ten bate van de slachtoffers van de Zeebrugge-ramp en wil hij, volgens <br>zijn advocaat voor de rechtbank, geld inzamelen voor de bestrijding van Aids. <br> <br>Bron: OOR <br>Popencyclopedie