Mexicaans-Amerikaanse groep uit de barrio van Los <br>Angeles, die eind '83 plotseling vanuit het niets lijkt op te duiken in de frontlijn van een jonge <br>lichting muzikanten die de typisch Amerikaanse rock nieuw leven wil inblazen. De vier <br>oorspronkelijke leden van Los Lobos (De Wolven in het Spaans) zijn dan echter al zo'n tien jaar <br>actief. Eerst als garagerockers, daarna als amusementsorkest dat hits naspeelt en vervolgens als <br>puristisch folk-kwartet dat akoestische volksmuziek brengt uit alle windstreken van Mexico. Uit <br>deze laatste periode stamt het in eigen beheer uitgebrachte Just Another Band From East L.A., een <br>waar collector's item, dat pas in '00 opnieuw zal worden uitgebracht. Allengs komt de nadruk te <br>liggen op de musica norteña en worden de instrumenten weer elektrisch versterkt. Een optreden <br>van The Blasters opent Los Lobos de ogen, in die zin dat ze plotseling ziet dat ze het heden en het <br>verleden muzikaal moet zien te combineren. The Blasters steunen Los Lobos door hen <br>voorprogramma's te laten verzorgen, waardoor ze opgenomen worden in het lokale popcircuit. <br>Hun saxofonist Steve Berlin is bovendien regelmatig gastmuzikant en produceert samen met T- <br>Bone Burnett het mini-album ...And A Time To Dance, waarop de groep een staalkaart biedt van de <br>diverse stijlen die ze op het podium brengt. Los Lobos weet de aandacht van de Amerikaanse <br>popcritici op zich te vestigen die vrijwel unaniem vol lof zijn. Met het album How Will The Wolf <br>Survive? bewijst de groep, waarvan Berlin inmiddels permanent deel is gaan uitmaken, in luttele <br>maanden sterk te zijn gegroeid, met name waar het gaat om het integreren van rock &amp; <br>roll, rhythm &amp; blues, country &amp; western en musica norteña tot iets eigens, <br>dat wel Chicano-rock wordt genoemd. Sterke kanten van Los Lobos zijn het functionele maar <br>virtuoze spel van David Hidalgo en Cesar Rosas, die bovendien welluidende stemmen bezitten en <br>in samenwerking met Louie Perez het merendeel van het materiaal schrijven. Nadat ze in '85 de <br>halve wereld heeft afgetoerd, neemt men in '86 ruim de tijd om te werken aan By The Light Of <br>The Moon, opnieuw onder productionele leiding van Burnett. Het resultaat betekent andermaal <br>een artistieke stap vooruit, want niet alleen blijkt de stijl verder te zijn uitgekristalliseerd, de <br>teksten hebben ook sociale diepgang gekregen. Tussen de bedrijven door werkt men aan La <br>Bamba/Original Motion Picture Soundtrack, de soundtrack van de film La Bamba, gebaseerd op het <br>leven van Ritchie Valens, waarvan het titelnummer in '87 de grote doorbraak brengt. De Chicanos <br>laten zich ondanks het succes van deze wereldhit niet overhalen tot grootscheepse tournees, <br>maar blijven bij hun besluit geruime tijd aan hun gezinnen te wijden. Als tussendoortje nemen ze <br>La Pistola Y El Corazon op, een mini-album vol levendige en geïnspireerde interpretaties van <br>Mexicaanse volksliedjes, aangevuld met twee eigen composities. Op het samen met vaste <br>technicus Larry Hirsch geproduceerde The Neighborhood worden meer traditionele <br>snaarinstrumenten dan ooit gebruikt, maar de semi-akoestische nummers in eclectische stijl <br>worden afgewisseld met de nodige mooi zompig klinkende bluesrock, waardoor er sprake is van <br>een rijk geschakeerd geheel. Voor het ronduit briljante Kiko, geproduceerd door de inventieve <br>Mitchell Froom, wordt een zo mogelijk nog uitgebreider instrumentarium aangewend, maar de <br>grote verrassing zit ditmaal in de originele toepassing van elementen uit allerlei westerse en <br>exotische genres. Het kaleidoscopische geheel wordt gekenmerkt door een haast ongekende <br>combinatie van eclecticisme en creativiteit, maar bezit als gevolg daarvan een laag commercieel <br>gehalte, hetgeen de alles behalve carrièregerichte Los Lobos overigens een zorg zal zijn. Zo lijken <br>ze uitgebreide tournees definitief te hebben afgezworen ten faveure van kleinschalige <br>nevenprojecten. Berlin is uiterst actief als producer voor uiteenlopende artiesten, terwijl Rosas de <br>studio ingaat met bevriende groepen als The Paladins en The Blazers. Hidalgo en Perez vormen <br>samen met Mitchell Froom en diens vaste technicus Tchad Blake de Latin Playboys, die met het <br>nogal uitheems klinkende Latin Playboys een fragmentarisch album afleveren, dat overkomt als <br>een soundtrack, te meer daar zich een vergelijking opdringt met de filmmuziek van Tom Waits en <br>Ry Cooder. Als tussendoortje verzorgen Los Lobos de liedjes bij het kinderhoorspel Papa'S Dream, <br>waarvoor ze klassiekers uit de Amerikaanse rock &amp; roll en de Mexicaanse volksmuziek <br>pretentieloos maar daarom niet minder liefdevol en aanstekelijk uitvoeren. Net als hun bijdragen <br>aan de hommageplaten van Doc Pomus en Buddy Holly ligt de nadruk op Colossal Head op rauwe <br>bluesy rock met idioosyncratische accenten, hetgeen betekent dat de op zich traditionele <br>composities doorspekt zijn met wezensvreemde stijlelementen. Overstuurde gitaren en <br>ongewone maatsoorten vormen de basis van de meeste nummers, waarmee het vijftal in zekere <br>zin verder gaat waar Captain Beefheart ooit is opgehouden. Commercieel gezien positioneren Los <br>Lobos zichzelf met Colossal Head in de periferie van de popwereld, maar ze genieten inmiddels <br>voldoende status om zowel collectief als individueel platen te kunnen blijven uitbrengen. Zo <br>vormen Hidalgo en Rosas in '98 de kern van de als Mexicaanse evenknie van de Buena Vista Social <br>Club gepresenteerde gelegenheidsgroep Los Super Seven, die verder bestaan uit de Chinano's <br>Flaco Jimenez, Freddy Fender, Rick Treviño, Ruben Ramos en de Texaan Joe Ely. Korte tijd na het <br>verschijnen van het schitterende Los Super Seven, dat overigens geproduceerd is door Berlin, <br>komt Rosas met het aanstekelijke Soul Disguise, waarop hij in de oude vertrouwde stijl van Los <br>Lobos voornamelijk spetterende roots-rock met dominante bluesinvloeden brengt. Pal daarop <br>komen de Latin Playboys met het vernieuwende en toch redelijk toegankelijke Pose, dat niet <br>alleen zuiver muzikaal maar ook door de teksten en achtergrondgeluiden een aantal tot de <br>verbeelding sprekende sfeerimpressies geeft van het leven in de barrio van Los Angeles. Onder de <br>naam Houndog maakt Hidalgo samen met veteraan Mike Halby, die in het verleden werkte met <br>o.a. Woody Guthrie en Canned Heat Houndog, een lo-fi klinkende plaat vol met onorthodox <br>geïnstrumenteerde swampblues. Ook de groep zelf laat weer van zich horen met This Time, dat <br>qua opbouw het midden houdt tussen Colossal Head en Pose. De plaat bewijst opnieuw de <br>muzikale veelzijdigheid van Los Lobos, maar de kwaliteit van het songmateriaal valt ditmaal nogal <br>tegen. Met Caetono Velose, Susana Baca en Mavericks-voorman Raul Malo in plaats van Jimenez, <br>Fender en Ely trekken Los Super Seven muzikaal kriskras door Latijns-Amerika op Canto, waaraan <br>vooral liefhebbers van de Buena Vista Social Club hun hart kunnen ophalen. Met John Leckie als <br>vervanger van Froom keert de groep de abstracte aanpak de rug terug toe om eindelijk weer te <br>doen waar ze zo goed in zijn, zij het dat het als vanouds wervelende Good Morning Aztlan zeker <br>niet klinkt als een herhalingsoefening. Afwisselend gebaseerd op rock, blues, soul, folk en <br>uiteraard latino laat het vijftal opnieuw horen hoe vanzelfsprekend virtuositeit en subtiliteit <br>kunnen samengaan. Maniertjes of clichés vallen er niet te bespeuren op Good Morning Aztlan, dat <br>bovendien een levendig beeld schetst van de getroebleerde Chicano-gemeenschap. Ter <br>gelegenheid van de dertigste verjaardag doen Los Lobos op The Ride een aantal hoogtepunten uit <br>hun oeuvre op verrassende wijze nog eens over met een keur aan gasten van diverse pluimage, <br>onder wie Elvis Costello, Tom Waits, Richard Thompson, Mavis Staples, Bobby Womack en Ruben <br>Blades. Het klinkende resultaat is een zeldzaam rijk geschakeerd album van zo'n zeventig minuten, <br>dat varieert van rock, country en folk tot latin, rhythm &amp; blues, gospel en zelfs avant- <br>garde. Op het mini-album Ride This coveren ze op onnavolgbare wijze een zevental nummers van <br>een aantal van de muzikale gasten op The Ride, terwijl het massieve en toch swingende Live At <br>The Fillmore een bevestiging is van hun livereputatie, waardoor de groep in Amerika inmiddels in <br>één adem wordt genoemd met de legendarische Grateful Dead. De dubbel-cd Just Another Band <br>From East L.A./A Collection is een compilatie met als extra's voor de fans een betrekkelijk groot <br>aantal live-opnamen en zeldzaam geworden nummers van elpees en singles en geeft een <br>chronologisch overzicht van het veelzijdige oeuvre. Hetzelfde doet de zo mogelijk nog <br>voorbeeldigere vierdelige cd-compilatie El Cancionero (Mas Y Mas), waarop ook de diverse <br>nevenprojecten aan bod komen. <br> <br>Bron: OOR Popencyclopedie