De twaalf kinderen van Parijs

het boek is een stuk minder dan de orde die ik zo 5 sterren zou geven. de eerste helft is nog wel interesant maar de 2e helft is toch eigenlijk vooral bloedvergieten en t verhaal is van ondergeschikt belang geworden wat jammer is. ook wordt het wat betreft gevechten een beetje te onwaarschijnlijk en niet meer geloofwaardig dus al met al een tegenvaller als je de orde hebt gelezen en hoopt op een goed vervolg. maar goed er komt nog een deel 3 begrijp ik.

Ik heb het tot pagina 500 volgehouden; daarna ben ik afgehaakt. Steeds meer dwaalde ik af tijdens alweer een slachtpartij of elkaar net missende hoofdpersonen. Als je iets verwacht als het vorige boek (De Orde), dan zal je dit boek erg tegenvallen. De spanning, geschiedenis, menselijke verhoudingen komen hier een stuk minder tot z'n recht. Jammer.

"De orde", de fenomenale voorganger van "De Twaalf kinderen van Parijs" heeft zich gemakkelijk in mijn boeken-top-3 kunnen plaatsen. Helaas is dat zeker niet het geval bij deze magere opvolger. In het 682 pagina's tellend boek word je zelden zo in het verhaal betrokken zoals dat het geval was bij "De orde", waar het boek je met een heerlijke bitterzoete nasmaak opzadelde. Zoals mijn collega reviewer hier opmerkt boet het verhaal aan geloofwaardigheid in en zijn de personages minder aantrekkelijk. Het verhaal is dunnetjes, de setting zeer monotoon, de dialoog ontbreekt inzicht en de spelers lijken uit een Amerikaanse cartoon te zijn weggeplukt. Jammer.

Na het lezen van “De Orde”, een prachtig episch verhaal over liefdfe en verbondenheid in een wereld van totale ontaarding en waanzin, komt dit boek mij eerder over als een belachelijke parodie op hetzelfde thema. De hoofdpersonage, Tannhauser, is vervallen tot een compleet geflipte en onoverwinnelijke vechtmachine en van de 735 bladzijden beschrijven zowat de helft gedetailleerd over hoe hij zich al moordend een bloederig pad door Parijs schiet, slaat en snijdt. Dat laatste mag je letterlijk nemen want met chirurgische precisie (de auteur is arts) wordt telkens weer beschreven hoe hij elk slachtoffer doodt.

De omslag belooft “Realistische en overtuigende gevechtsscenes”, maar ik vond noch realisme nog overtuiging in dit karikatuur van een boek. Fans van gewelddadige computerspelletjes of van films met Silvester Stallone zullen dit verhaal misschien nog lusten. Wat mij betreft: een gebalanceerdere plot had misschien een goed verhaal kunnen opleveren, maar het boek dat voorligt heeft mij, vanwege de talrijke uitgesponnen en o zo voorspelbare en onrealistische gevechtsscenes, moeite gekost om uit te lezen.

Geschreven bij De twaalf kinderen van Parijs

Het eerste boek, De Orde, heb ik werkelijk verslonden. Dit boek leest inderdaad ietwat moeilijker, maar het is en blijft zeker en vast een aanrader. Het verhaal is meeslepend en bouwt verder op het eerste boek. Ik ben het persoonlijk dan ook niet eens met de soms eerder negatieve beoordelingen van andere lezers.

De Orde is beter, het boek toont de rauwe werkelijkheid hoe het eraan toeging in die tijd. Het verhaal van de bloederige bruiloftsnacht in het stinkend Parijs anno 1572 waar al de hugenoten zowel kinderen, rijken of armen op vreselijke wijze afgemaakt werden. Een ingewikkeld complot vol met intriges waar tannhauser en zijn vrouw in terecht gekomen zijn. Bepaalde bladzijden heb ik toch 2x moeten lezen om alles te begrijpen. Wat ik ook doe is de historische figuren die erin meespelen hun levenswandel/karakter nachecken op Wikipedia dat maakt het lezen van het boek dubbel zo plezant.

Goed boek, maar als je het eerste boek de Orde gelezen hebt, snap je dit boek beter, veel verwijzingen. Eerste vindt ik wel beter

spannend en interessant stukje geschiedenis tegelijkertijd. leuk de hoofdpersoon van De Orde terug te zien.

geweldig boek ik zou het iedereen aanraden.

Dit boek is buitengewoon voorspelbaar en het hangt van allerlei toevalligheden aan elkaar.