Het bloed kruipt

Zelden zo goed boek gelezen. De spanning is om te snijden. En je krijgt toch wel medelijden met de hoofdpersoon.
Je wordt echt meegetrokken in het verhaal. Zeer goede schrijver. Ben zeker van plan om meer werk van hem te gaan lezen. Hoop dat gebeurtenissen rondom DCI Serena Flanagan nog lang niet afgelopen zijn.

Terwijl ik aan het lezen ben in een boek valt Het bloed kruipt door de brievenbus. Na een paar dagen kan ik er niet meer tegen. Ik moet gewoon beginnen in Het bloed kruipt. Het boek sla ik open op vrijdagavond, even een paar bladzijdes lezen. Een paar bladzijdes werden er al gauw meer dan vijftig. De volgende dag weet ik wat ik ga doen. Ik las Het bloed kruipt in één ruk uit. Ik moest mezelf af en toe even verplichten om te stoppen en wat anders te doen. Zaterdagmiddag was het boek uit, een goed teken dus.

Het boek is meeslepend, dit komt doordat alles heel beeldend geschreven is. Gezichtsuitdrukkingen zie ik voor me, Stuart Neville maakt echt werk van zijn personages en daardoor krijgt het verhaal veel meer dan alleen een rode draad die door het verhaal heen loopt. Ik zie het voor me als een film. Wanneer er een huis wordt omschreven kan ik zo het huis zien staan. Een oud huis, de keuken vol met stof maar nog wel met herkenbare spullen aanwezig, de trap naar boven naar de slaapkamers, ik zie het echt voor me. Doordat het boek zo beeldend is kan ik het ook niet wegleggen.

Het verhaal van Het bloed kruipt trekt je ook mee. Wat gaat er gebeuren, hoe gaan de broers leven nu ze beiden vrij zijn en wat zijn de leugens waarmee ze rondlopen. Het verhaal van de broers is niet het enige verhaal er zijn nog een aantal verhaallijnen die ernaast lopen en daardoor Flanagan en Cunningham een gezicht geven.

Wauw, wat een boek. Rauw, indringend, huiveringwekkend en ontroerend. Zelfs nadat ik het boek uit had, liet het verhaal over de twee broers Thomas en Ciaran me niet meer los. Voor mij dé thrillerontdekking van het jaar!

De cover ziet er prachtig uit, daar ben ik ook een beetje op gevallen. Het toont spanning, mooie kleuren.. het nodigt uit om te gaan lezen. De titel vindt ik minder, ik had hier geen echte verwachting bij.
“Het bloed kruipt” is geschreven in de 3e persoon, en je leest over de karakters steeds een ander stuk. We komen gedoseerd meer te weten over Paula, de reclasseringsambtenaar die Ciaran krijgt toegewezen. En over Flanagan, de agente (DSI) die Ciaran toen zo heeft ondervraagd. Ook het karakter Thomas al dan niet met psychotische buien wordt belicht. Het verhaal leest heel prettig, in mooie vloeiende zinnen. Er wordt niet teveel informatie weggegeven, zodat het een mysterieus verhaal blijft. De spanning is om te snijden, bijna voelbaar in sommige scenes. Dat is heel mooi bedacht, je blijft aan het boek gekluisterd.

De schrijver Stuart Neville heeft hiermee een prachtig mooi verhaal neergezet. Het is een spannend verhaal over 2 broers. Bloedverwanten. Gevormd door hun nare opvoeding, smachtend naar een beetje liefde, aandacht en warmte hebben ze alleen maar elkaar. Het is een mooi psychologische thriller, de suspense is aanwezig. De broers komen beide vrij, maar dan volgt er het ene drama na het andere. Het ligt er in begin al dik bovenop dat het misschien vroeger anders is verlopen. Maar is dat zo?

Mooie thriller, op sommige punten had ik er meer van verwacht. Dit is qua diepgang en de afloop. Tevens lijkt dit verhaal sterk op een eerder gelezen boek, maar de titel drijft nog even niet boven.
Absoluut genoten, er staat bij “voor de liefhebbers van ijstweeling”, alleen IJstweeling, van Tremayne is beter qua spanningsveld.

Er ging een schokgolf door het land toen de 12-jarige Ciaran Devine bekende zijn pleegvader vermoord te hebben. Serena Flanagan, toentertijd een ambitieuze jonge rechercheur nam Ciarans bekentenis af, nadat ze dagenlang bezig was geweest om zijn vertrouwen te winnen. Haar vriendelijkheid en geduld is Ciaran bij gebleven in de zeven jaar dat hij opgesloten heeft gezeten is hij haar nooit vergeten.

Zeven jaar later is reclasseringsambtenaar Paula Cunningham belast met de zaak Ciaran wanneer hij op vrije voeten komt. Zij moet er voor zorgen dat hij goed in de maatschappij kan terugkeren. Ze vermoedt echter ook dat er meer achter de moordzaak zit dan de politie destijds heeft ontdekt. Ciarans bekentenis heeft zijn broer Thomas namelijk van een zwaardere straf gered en Cunningham ziet dat Thomas een onnatuurlijk overwicht over Ciaran heeft. Zijn alle kanten destijds wel goed belicht? Met deze vraag stapt ze naar Serena Flanagan. Samen ontrafelen ze een web van leugens.

Ook de tweede zaak waar Serena Flanagan mee te maken krijgt blijkt een opeen stapeling van leugens te zijn en voordat ze het weet is ze zelf meer slachtoffer dan ze ooit had durven denken.

Een thriller met een diepe psychische ondertoon. Doordat één van de broers vanaf het begin direct de leiding neemt in het verhaal, volg je algauw de voor de hand liggende weg maar niets is minder waar. Ook bij het tweede parallel liggende verhaal is niets wat het lijkt en wordt je totaal overdonderd door de gebeurtenissen. Alles volgt zich in en logische volgorde op en geen enkele keer stoor je je aan de flashbacks. De personages worden goed gekarakteriseerd, de dialogen zijn kort maar pakkend en door de korte hoofdstukken schiet je door het boek heen. Het boek is hoe dan ook niet makkelijk weg te leggen omdat de spanning constant op een hoog niveau gehouden wordt.
De psychologische factor is op een geloofwaardig niveau. Het geeft de lezer een gevoel van onmacht, beklemming en medeleven. Onderwerpen als moord, ziekte, jeugddetentie, onderwerping, bedreiging en manipulatie komen allemaal aan bod, met de bijbehorende emotie voor zowel de personages als de lezer.

Het is een verhaal dat je meesleept, je tot aan de laatste bladzijde in zijn greep houdt, wat je aan het denken zet en je telkens met verbijstering op het verkeerde been zet.
Het is zowel een Huiveringwekkend als een triest verhaal, wat aan alle kanten klopt en wat nog lang in je hoofd zal nadreunen. Een absolute aanrader!

Ciaran is slechts twaalf jaar oud als hij bekent zijn pleegvader vermoord te hebben. Hij wordt hiervoor samen met zijn twee jaar oudere en medeplichtige broer Thomas veroordeeld. Politie-inspecteur Serena Flanagan was degene die zeven jaar geleden dat onderzoek voerde en zijn vertrouwen probeerde te winnen. Want zij vermoedde (net als iedereen) dat niet Ciaran de moord pleegde maar Thomas, en dat Ciaran zijn grote broer wilde behoeden voor een zwaardere straf. Ze kon dat echter niet bewijzen of dit uit hem krijgen. Nu de jongens zich direct na hun vrijlating opnieuw in de nesten werkten, denkt Flanagan opnieuw dat Thomas grote invloed op zijn jongere broer heeft. Ze probeert opnieuw het vertrouwen van Ciaran te winnen om achter de waarheid te komen, met alle gevolgen van dien.

‘Het bloed kruipt’ lijkt te gaan over een moord die Ciaran zeven jaar geleden pleegde, maar deze verhaallijn lijkt ondergeschikt aan het relaas over de zeer nauwe band tussen twee broers. Samen opgegroeid in een pleeggezin waarbij de grote broer zijn kleine broer beschermde. En waar de kleine broer opkeek tegen zijn grote broer. Wanneer één van beiden een misdaad begaat is het dus logisch dat ze het voor elkaar opnemen. Maar de grote vraag in dit boek is niet óf ze dat deden, maar of dat gebeurde uit broederliefde of omdat het door de dominantste van de twee werd opgelegd. ‘Het bloed kruipt’ is daarmee een interessante psychologische roman.

De band tussen de twee broers staat dus centraal. Hierdoor schuift het eigenlijke verhaal naar de achtergrond, want de hoofdpersonages Flanagan en reclasseringsambtenaar Paula Cunningham komen nauwelijks uit de verf. De ziekte van Flanagan en hoe ze daar mee omgaat geeft haar personage kleur, maar het blijft flets. Ook een verhaallijn van de vermeende zelfmoord van de moeder van een goede vriendin van Flanagan gaat als een kaarsje uit. Het enige wat het hele boek als een huis blijft staan is de (bijna) onverwoestbare band tussen Ciaran en Thomas.

Het verhaal raakt je en na het lezen van dit boek ben je in mineur gestemd. Door de realistisch beschreven achtergronden van de gebeurtenissen is het onmogelijk een oordeel te vellen over goed en kwaad. Uiteindelijk is iedereen op zijn of haar manier beschadigd en kent het verhaal alleen maar verliezers. Niet alleen logischerwijs de slachtoffers, maar ook de direct en indirect betrokkenen.

‘Het bloed kruipt’ is een verhaal dat alleen verliezers kent. Echt spannend wordt het verhaal nergens, het is voorspelbaar en kabbelt maar voort. Maar door het ‘psychologische sausje’ over het verhaal van de zeer hechte band tussen twee broers is het zeker interessant om te lezen.

DCI Serena Flanagan gaat na haar ziekte weer aan het werk en komt meteen in aanraking met een oude zaak. Zij heeft indirect gezorgd dat Ciaran die zijn pleegvader op gruwelijke wijze heeft vermoord opgesloten werd. Toch heeft zij altijd vermoed dat hij onschuldig is en de schuld op zich heeft genomen voor zijn broer.
Maar de jongen komt nu vrij.
Reclasseringsambtenaar Paula Cunningham moet Ciaran begeleiden en vermoedt dat er meer achter de moordzaak zit omdat broer Thomas een groot overwicht heeft op Ciaran.
Als deze dames met elkaar contact opnemen, volgen de gebeurtenissen zich snel op en ontrafelt zich een gruwelijk verhaal, dat fataal kan aflopen.

Geschreven bij Het bloed kruipt

Een beklijvende leeservaring, ik kon het verhaal moeilijk loslaten, bleef tot op het einde in de ban van de personages

Spannend boek

Geschreven bij Het bloed kruipt

'Het bloed kruipt' mag je zeker tot het genre van de psychologische thrillers rekenen. Het verhaal beschrijft mooi de unieke relatie tussen 2 broers, waar loyaliteit, liefde, maar ook manipulatie en haat duidelijk onderdeel van uitmaken. De startvraag in het boek is: wie van de broers heeft de pleegvader destijds vermoord? Hebben ze allebei hun verdiende straf gekregen? En wat nu ze allebei vrij zijn? ...
Het boek is opgebouwd uit korte hoofdstukken, met regelmatig een flashback, wat het vlot leesbaar maakt. Het verhaal had me van begin tot einde in zijn greep.