Het verraad van Montverre

Dit verhaal boeit vrijwel direct zodat je blijft lezen. Het is in het begin vrij vaag wat het Grandjeu nu eigenlijk is maar ergens komt een keerpunt in het verhaal waardoor je ineens wat meer inzicht krijgt. Dit verhaal leest vlotter en is daardoor begrijpelijker en invoelbaarder dan Boekbinder, haar eerste boek. Er zijn wat punten waar de beschrijving van Montverre zelf het beeld van Hogwarths doet opdoemen. Hier gaat het echter niet om magie maar filosofie en religie.

Na een schandaal vertrekt Léo naar Montverre, een prestigieuze school in de bergen. Op deze school worden de intelligentste studenten voorbereid op een mysterieuze wedstrijd. Léo nam hier ooit aan deel maar wil hier na een tragische gebeurtenis liever niet meer aan terug denken. Maar de school blijkt verandert, een vrouw vervult nu de rol van Magister Ludi bij het Grote Spel, een vrouw waarmee Léo zich op een vreemde manier verbonden voelt. En terwijl het spel dichterbij komt komen er geheimen boven water die voor eeuwig verborgen hadden moeten blijven.

Het verraad van Montverre is een boek wat je niet in één woord kunt vangen, zelfs niet in één genre. Het is verrassend, spannend en uitdagend. Het is een boek waar je absoluut je aandacht bij moet houden maar als je dat doet word je beloont met een fantastisch verhaal.

Het boek heeft al vanaf bladzijde één een mysterieus tintje en zorgt ervoor dat de lezer als snel op een prettige manier in de war raakt, want wat is nu echt en wat niet. De wereld die Bridget beschrijft heeft verschillende elementen zoals wij ze in de wereld kennen maar heeft ook verschillende niet bekende dingen erin verwerkt waardoor het een samenspel wordt tussen onze en een alternatieve wereld. Door de bijzondere wijze waarop Bridget deze twee werelden in elkaar laat smelten zorgt ervoor dat je als lezer geen moment twijfelt aan wat echt is of niet.

Zoals hierboven al genoemd werd is het een boek waar je je aandacht bij moet houden omdat de omstandigheden en de relaties tussen de verschillende karakters snel veranderen. Dit zorgt ervoor dat je er echt je tijd voor moet nemen om het te lezen en absoluut geen boek voor ‘even tussendoor’ is.

Normaal lees ik juist veel van dat soort ‘lekker voor tussendoor’ boeken dus voor mij was het wel even wennen om dit boek alleen te lezen op momenten dat ik geen afleidingen had, aangezien een rondlopende kleuter ook niet erg helpt om je aandacht erbij te houden. Dit zorgde ervoor dat ik, voor mijn doen, ontzettend lang over het boek heb gedaan maar er ook echt van heb kunnen genieten. Het was elke keer weer een bijzondere ervaring om in de wereld van Bridget te stappen.

Bridget Collins werd bij het grote publiek bekend door haar debuutroman De Boekenbinder maar schreef hiervoor al meerdere, niet vertaalde, young adult boeken. Ze studeerde Engelse letterkunde in Cambridge en volgde een acteursopleiding aan de kunstacademie. Ze woont in Tunbridge Wells, Kent.

Hoofdpersonages

**

We maken kennis met Leo Martin, Carfax de Courcy en Claire. Leo en Carfax hebben beiden aan Montverre gestudeerd om het grand jeu te leren spelen en uit te werken. Ze zijn elkaars aartsrivalen en tot hun grote schrik moeten ze samen een spel bedenken. Langzaam beginnen ze elkaar leuker te vinden, maar beiden willen dat niet toegeven.
Wanneer Leo jaren later terugkeert naar Montverre, ontmoet hij Claire. Claire is de allereerste vrouwelijke Magister Ludi en heeft zichtbare gelijkenissen met Carfax die Leo van zijn stuk brengen.

Sfeer

**
Ik moet eerlijk toegeven dat ik bijna een jaar over dit boek heb gedaan. We hadden een soort haat-liefdeverhouding. De sfeer was voor 80% van het boek saai te noemen. Er gebeurde weinig. Het leek te blijven hangen. Het enige wat me nog een beetje aantrok, was het mysterie rondom Claire, rondom haar verbintenis met Carfax. Helaas ging het verhaal hier te weinig over en leek het net als een slechte relatie: je hoopt dat het beter wordt, maar weet eigenlijk wel dat het een verloren zaak is.

Schrijfstijl

**
Aangezien Collins’ De boekbinder zo hartelijk is ontvangen, was ik dan ook zeer benieuwd naar dit boek. Helaas maakte het mijn verwachtingen niet waar. De ellenlange beschrijvingen, de niet uitgewerkte doelen van het verhaal en de onverwachte, totaal niet nuttige hoofdstukken waren voor mij toch wel de druppel. De hoofdstukken wisselen namelijk af tussen Leo, Claire en de Rat. Ik kon het nut van de hoofdstukken van de Rat niet vinden en sloeg deze uiteindelijk ook over.
Daarnaast het belangrijkste waar het verhaal omdraait: het grand jeu. Het hele verhaal gaat over het maken van een spel om het grand jeu te spelen: het puurste wat er is. Maar na 400 pagina’s wist ik nog steeds niet wat het grand jeu was. Dit wordt namelijk nooit uitgelegd… Je zou verwachten dat dit wel gebeurt, aangezien dit het hoofdonderwerp is, maar dit komt nooit en hier was ik dan ook zeer teleurgesteld over. Naar mijn mening slaat Collins hier de plank volledig mee mis.
Het boek begint als een mysterie en wanneer je klaar bent, heb je het idee dat je nog minder weet dan toen je begon.

Wat ben ik een fan van Bridget Collins. Ze schept een wereld, half reëel half fantasy maar zo mooi. prachtige personages, romantiek maar dan anders. Echt een aanrader

Dit boek kreeg ik als surprise met een prachtig gedicht in mijn mailbox-schoen geworpen. Piet had onderzoek gedaan en wist dat ik van Bridget Collins De boekbinder genoten had. Ik kan nu met recht zeggen dat deze schrijfster ware literaire kunststukjes schrijft en wel met een dikke vette hoofdletter K. Haar achtergrond en ervaring vind je overduidelijk terug in haar uitzonderlijke boeken. Haar uitgever in Nederland, The House of Books, introduceert haar en haar boeken aldus:

“Bridget Collins studeerde Engelse letterkunde in Cambridge en volgde een acteursopleiding aan de kunstacademie van Londen. Ze woont in Tunbridge Wells, Kent. Haar spectaculaire debuutroman De boekbinder was een internationale bestseller en stond op de shortlist voor het Waterstones Book of the Year in 2019. The Betrayals is haar tweede roman.”

Als je De boekbinder kent weet je dat je daar in een magisch realistische wereld getrokken wordt. Zo niet in dit boek, dat je eerder surrealistisch kunt noemen. Het verhaal speelt zich af in het Europa van 1926. Vermoedelijk de Sovjetrepubliek gezien de gevolgen voor een prestigieus traditioneel fictioneel instituut als Montverre. Als vertrouwd las ik over het wel en wee van de opgevoerde protagonisten en antagonisten verbonden met wat zich tragisch afspeelt aan verraad op Montverre. Daardoor ontging mij dat Montverre zelf de hoofdrolspeler in het verhaal is bezield door generaties betrokkenen bij dit opleidingsinstituut voor spelers van het Grandjeu. Gaandeweg het lezen word je duidelijk hoe de zeer veel surrealistische begrippen in verhouding staan tot aloude begrippen als verraad, liefde, alchemie, religie, wetenschap, kunst (etc. etc.). Ik was het met schoenvuller ‘Piet’ eens dat je wel ‘een oplettende lezer’ moet zijn wil je dit literaire Kunstwerk subliem kunnen genieten. De beloning is groot. Meer wil ik niet verklappen. Ben je nieuwsgierig, houd je dan niet in zou ik zeggen.