Na die nacht... familieroman

Bij het zien van de schitterende cover verwacht je niet wat voor een aangrijpend verhaal erachter zit, maar toch past die bij het boek. De titel is heel goed gekozen, want daar draait het verhaal om, om de vraag wat er die nacht is gebeurd, waarom niets meer hetzelfde is als voor die nacht. Waarom Melanie zo veranderd is na die nacht.
In de proloog krijg je een beeld van het dorp waar het verhaal zich afspeelt en wie haar bewoners zijn.
Het verhaal is op een vlotte, filmische manier geschreven. Langzaam wordt de spanning opgebouwd naar een plot die je totaal niet verwacht, die je niet ziet aankomen.
Vanaf het eerste hoofdstuk wordt je meegesleept in het verhaal. Eenmaal in begonnen, kan je het boek niet meer wegleggen omdat je heel erg graag wilt weten wat er die nacht is gebeurd. Je wilt weten wat er in Melanie is gevaren, waarom bepaalde personen zwart worden gemaakt, hoe Douwe en Carolien met alles omgaan, of de relatie van Lucy & Paul stand houdt.
Toch zit er ook wel een voorspelbaar stukje in, maar dat is niet erg. Bij dit soort boeken is het niet erg als een bepaald gedeelte al op voorhand bekend is, dat je die kan verwachten als je goed leest.
Het verhaal laat zien wat het met mensen kan doen als er verkeerde dingen over ze wordt gezegd, hoe iedereen er weer anders op reageert. Dat er soms niet veel mensen voor nodig zijn om een roddel te verspreiden omdat ze dat met een bepaalde reden doen. Dat er altijd mensen zijn die de roddels geloven en het verder vertellen, er daardoor aan meedoen. Dat soms iets heel anders is dan er verteld of gedacht wordt. Het verhaal laat je ook naar jezelf kijken, dat je ten alle tijden eerlijk naar jezelf en naar anderen moet zijn.
In het nawoord vertelt de auteur hoe zij aan het verhaal is gekomen en begrijp je het verhaal nog beter.

Het boek begint gezellig op een buurtfeest waar Melanie eigenlijk helemaal geen zin in heeft, ze wil naar huis, is moe en baalt van het stomme feest. Al snel wordt duidelijk dat ze zich de laatste tijd al niet zo goed voelt, ze is erg moe, ergert zich aan haar vriend Douwe en is verdrietig omdat ze voor haar gevoel geen leuke moeder kan zijn voor hun dochtertje Carolien. Allemaal sinds die ene nacht waarin ze ineens niet lekker werd. Ze ging er niet voor naar de dokter, nee dat is niet nodig.
Had ze dat maar wel gedaan want kort daarna gaat alles mis. De situatie escaleert helemaal en wat als een roman begon lijkt wordt een heel intens en spannend verhaal. Het laat me niet meer los.
Wat er ook naar voren komt is een ander onderwerp dat een taboe lijkt te zijn; huiselijk geweld naar de man toe. Het komt in dit verhaal duidelijk naar voren als gevolg van de karakterverandering en de onmacht tussen Douwe en Melanie. Zo pijnlijk om te lezen. Zo realistisch beschreven. En dat je op de momenten waarop je de mensen om je heen heel hard nodig hebt het slachtoffer wordt van roddel en beschuldigingen. Mensen hebben snel een oordeel zonder het verhaal te kennen.
Gelukkig keert de rust weer en na een periode van rouw en verdriet is er ook ruimte voor romantiek in dit boek. Het einde is heel bijzonder en zorgt ervoor dat je beseft dat er aan alle ellende echt een einde kan komen zolang je er zelf ook positief in blijft staan. Dat beschrijft Kirstin ook heel mooi in het dankwoord.
Ik had na het lezen van dit boek echt een brok in mijn keel. De personages komen zo dichtbij, ze zouden naast je kunnen wonen. Sterker nog, het zou jou ook kunnen overkomen. Het is zo’n mooi verhaal!

Van de ene op de andere dag verandert Melanie totaal. Hoe dat komt? Daar komen haar man, ouders en andere mensen om haar heen pas achter na een dramatische gebeurtenis. Hadden ze maar eerder geweten wat er aan de hand was...
Als ervaringsdeskundige schrijft Kirstin over Niet Aangeboren Hersenletsel. Het is knap hoe ze haar eigen ervaringen en wat ze tijdens haar revalidatie om zich heen heeft gezien gevangen heeft in een volkomen fictief verhaal en daarbij ook nog een ander gevoelig thema aansnijdt: huiselijk geweld van de vrouw tegen de man.

Melanie Kuipers leidt een gelukkig leven. Samen met man Douwe en dochtertje Carolien woont ze in het middelgrote dorp Amersloot. Op de dagen waarop Douwe als reisleider voor zijn werk onderweg is, zorgt Melanie met veel plezier voor Carolien. Tijdens een feestje van Douwes werk drinkt Melanie wat te veel. De dagen erna wijt ze haar veranderende stemming aan de alcohol, maar als het erop lijkt dat ze de opgewekte Melanie in de nacht van het bedrijfsfeestje voorgoed heeft verruild voor een ontevreden, opstandige en soms zelfs boosaardige versie van zichzelf, heeft dat voor het hele gezin noodlottige gevolgen.

Intussen krijgt studente Lucy Veenhuizen, de vaste oppas van Melanie en Douwes dochtertje Carolien, in datzelfde Amersloot een relatie met Paul Brama. Wanhopig vraagt ze zich af waarom ze zijn grote liefde niet kan beantwoorden met evenveel passie en vuur. Of weet ze misschien het antwoord?

Beide verhaallijnen komen na een dramatisch hoogtepunt samen. Lees ‘Na die Nacht’ (een aanrader) en oordeel zelf over de goede afloop.

Wie denkt dat ‘Na die Nacht’ een feelgood roman als zovele is, heeft het mis. Want deze roman zit vol onverwachte wendingen en lang niet alles is wat het lijkt. Geluk en verdriet tonen zich in verrassende, soms onvoorspelbare gedaantes en machteloosheid en veerkracht spelen meer dan bijrollen. Niet vreemd als je weet welke ingrijpende, persoonlijke ervaring schrijfster Kirstin Rozema heeft aangezet tot het schrijven van ‘Na die Nacht’ (te lezen in het nawoord).

De cover vond ik een beetje zoetsappig, wel mooi maar niet een boek wat ik in de winkel zou oppakken. Ik dacht een standaard familieroman, dus die lees ik even tussen door.

Niets was minder waar. Dat ik hem snel las had niets te maken met het zoetsappige, maar juist met het verhaal op zich. Ik werd mee gezogen in het leven van Melanie, die een plotselinge gedragsverandering had ondergaan na een avondje te diep in het glaasje te hebben gekeken. In het verhaal wordt je mee genomen, in het tot dan toe normale gezinnetje van Melanie, Douwe en Carolien.

‘Mel, je bent jezelf niet. Kijk nou eens naar jezelf, Kijk eens in de spiegel. Je bent een ander in de huid van mijn vriendin.

Het waarom, dat is iets waar je dus op het laatste pas achter komt en wat diepe indruk op mij heeft gemaakt, zeker na het lezen van het nawoord.

De liefdes perikelen die natuurlijk bij een familieroman om de hoek komen kijken maken het boek wat luchtiger, want wat een drama speelt zich af in het jonge gezinnetje.

Dit boek mag wel wat aandacht krijgen om bij mensen hun ogen te openen en een waarschuwing mee geven aan mensen die bij iemand in hun omgeving gedragsverandering constateren. Trek aan de bel en laat het niet sluimeren.

Gezondheid is een kostbaar goed. Let op jezelf, wees lief voor jezelf en pas op jezelf. Denk na over wat je eet, denk na over wat je doet. En geniet van iedere dag. het kan zomaar je laatste zijn.

Voor mij in korte tijd het tweede boek met een boodschap.

Kirstin heeft een fijne schrijfstijl al vond ik soms dat bepaalde verhaallijnen een beetje abrupt werden begonnen en gestopt en vooral het einde was heel voorspelbaar.

Toch vooral door het heftige onderwerp zou je dit boek moeten lezen en geef ik het 4