Solitaire een thuis un de Namibische woestijn

Moose McGregor is op 18 januari 2014 overleden.

En het boek... tja moet je lezen. Als je in Namibië rondtrekt begrijp je waar Ton het over heeft. En doet je nadenken over hoe we hier met z'n allen in West-Europa al het mooie en goede aan ons voorbij laten gaan. druk, druk, druk,...

Een verhaal over iemand die het bruisende, snelle leven in Amsterdam achter zich laat en naar Afrika vertrekt op zoek gaat naar de ware essentie van het leven. Een prachtig verhaal waarin je wordt meegesleept. Wij gaan a.s. zomer naar Namibie en ik ben, mede door dit boek, zeer enthousiast en nieuwsgierig geworden naar dit fascinerende, immens desolate land. In september komt er een nieuw boek van Ton van der Lee over de zin en onzin van ontwikkelingshulp. Ga ik zeker lezen!

Een prachtig verhaal over het leven in het dagelijkse Namibië. Het is heerlijk vlot geschreven maar gaat ook diep, in de zin van; diepzinnig. Heerlijk om je even weg te wanen van de dagelijkse beslommeringen. Een aanrader!

Mijn favoriete boek. De schrijver heeft gedurfd en gedaan waar iedereen wel eens naar verlangt. Het beschrijft hoe iemand alles achter zich kan laten, een nieuw continent ontdekt, z'n plek gevonden lijkt te hebben en het vervolgens moet verlaten o.a. omdat het gaat lijken op de drukte die hij ontvluchtte in Nederland.
Solitair is Solitair niet meer.
Ik ben er nooit geweest en zal er ook niet naar toe gaan, omdat ik geen aandeel wil hebben in de verdere teloorgang van de eigenheid die ooit was.

Dit boek gelezen op aanraden van een reisgenoot tijdens de vakantie naar Namibie.
En je beleeft je vakantie nog een keer, dit boek is zo geschreven alsof je weer terug bent in Namibie. Erg herkenbaar maar ook met een lach en een traan.
Super kado voor de kerst.

Ik heb het boek in 2009 met veel plezier gelezen voor ik zelf naar Namibië ging. Eenmaal ter plaatse herkende ik veel. Bij Moose hebben we lekkere appeltaart gegeten, maar Moose vond ik niet echt vriendelijk. Er is ook nog een Café van der Lee, genoemd naar de schrijver. De zijn er nog en de oude benzinepomp en winkeltje ook, maar verder is alles wel veel moderner geworden. De bakkerij is heel modern en er is nu echt een tankstation met meerdere pompen. De woestijn is echter nog de woestijn en je kunt er heerlijk genieten van de stilte. Geen mobiele telefoon of tv en zelfs op de meeste plaatsen geen autoradio. Ik kan me heel goed voorstellen dat Ton een hele tijd in Namibië is blijven hangen. Het gevoel dat hij beschrijft in zijn boek herkende ik wel toen ik daar was.

Ik heb dit boek gelezen tijdens mijn vakantie in Namibië waar het verhaal zich afspeelt. Ik ben ook in Solitaire geweest. Daar is niet veel meer over van de in het boek beschreven situatie, maar het is fantastisch goed geschreven met veel liefde voor het land en de woestijn. Dit boek is dus vooral ideaal voor diegenen die op reis gaan naar Namibië of voor hen die er geweest zijn.

De perfecte voorbereiding voor een reis door Namibië. Geeft het land perfect weer. Leuk om lezen.

Vlot boek, je legt hem niet zo maar aan de kant, wij reizen dit jaar naar Namibië, en gaan Solitaire passeren, wij kunnen niet meer wachten om het te gaan bekijken.

Een vriendin raadde het mij aan toen ik drie weken geleden vertrok voor oa een bezoek aan Namibié. Het boek heb ik gelezen toen ik daar was. Geweldig! De stijl van schrijven en zijn gevoel van onrust en daar willen zijn; en je verdiepen in de mensen. Ook bij mij kriebelt het al zes jaar. Hij en de mensen/omgeving die hij beschrijft raakte me zo diep!