Night Watch shortlisted for the Booker Prize

The Night Watch van Sarah Waters is een adembenemende roman. Het verhaal houdt je in zijn ban tot op de laatste bladzijde. Het is erg triest, want het speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog, maar er komen ook wat mooie momenten in voor. Het is een realistisch verhaal over jonge mensen die doorzetten, ondanks de grote ellende. Ze blijven sterk en ze vechten voor hun leven. Je beleefd de gebeurtenissen vanuit het perspectief van vier hoofdpersonen, genaamd Duncan, Vivien, Kay en Helen. Allemaal hebben ze verschillende (nare) dingen meegemaakt en ze hebben weinig gemeen, maar toch zijn ze met elkaar verbonden en dat vind ik prachtig. Ze staan niet los van elkaar, maar hebben allemaal iets met elkaar te maken en dat wordt duidelijker naarmate het verhaal vordert. Ook de opbouw van dit boek is zeer bijzonder. Het begint in 1947 en het eindigt in 1944. Hierdoor vraag je je steeds af wat zich er vooraf heeft afgespeeld, waardoor alles is geworden zoals het nu is. Dat vind ik een heel boeiende manier van vertellen die zeker je aandacht vasthoudt. Het maakt je hartstikke nieuwsgierig. Het eind is om te huilen, het is zó verdrietig, maar dat ontroerende maakt het juist zo mooi. Het is een meeslepend verhaal dat je raakt en daarom raad ik het aan iedereen aan, evenals al de andere boeken van Sarah Waters, zoals Tipping The Velvet en Fingersmith, die zich overigens in een heel andere tijd afspelen: het Victoriaanse tijdperk. Die twee boeken vind ik zelfs nóg beter en daarom geef ik dit boek één ster minder.

Ik vond het verhaal wat warrig, en ook erg lang. Het kan niet tippen aan Fingersmith of Affinity. Ik merkte vaak dat mijn aandacht afdwaalde, wat ik bij haar andere boeken niet had.

Onderhoudend boek.

Geschreven bij The Night Watch

The Night Watch van Sarah Waters is een adembenemende roman. Het verhaal houdt je in zijn ban tot op de laatste bladzijde. Het is erg triest, want het speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog, maar er komen ook wat mooie momenten in voor. Het is een realistisch verhaal over jonge mensen die doorzetten, ondanks de grote ellende. Ze blijven sterk en ze vechten voor hun leven. Je beleefd de gebeurtenissen vanuit het perspectief van vier hoofdpersonen, genaamd Duncan, Vivien, Kay en Helen. Allemaal hebben ze verschillende (nare) dingen meegemaakt en ze hebben weinig gemeen, maar toch zijn ze met elkaar verbonden en dat vind ik prachtig. Ze staan niet los van elkaar, maar hebben allemaal iets met elkaar te maken en dat wordt duidelijker naarmate het verhaal vordert. Ook de opbouw van dit boek is zeer bijzonder. Het begint in 1947 en het eindigt in 1941. Hierdoor vraag je je steeds af wat zich er vooraf heeft afgespeeld, waardoor alles is geworden zoals het nu is. Dat vind ik een heel boeiende manier van vertellen die zeker je aandacht vasthoudt. Het maakt je hartstikke nieuwsgierig. Het eind is om te huilen, het is zó verdrietig, maar dat ontroerende maakt het juist zo mooi. Het is een meeslepend verhaal dat je raakt en daarom raad ik het aan iedereen aan, evenals al de andere boeken van Sarah Waters, zoals Tipping The Velvet en Fingersmith, die zich overigens in een heel andere tijd afspelen: het Victoriaanse tijdperk. Die twee boeken vind ik zelfs nóg beter en daarom geef ik dit boek één ster minder.