Wachtkamer Havenstraat verhalen uit de noodopvang voor vluchtelingen

Ik heb het boek in 1 ruk uitgelezen. Echt heel mooi. Ik heb het gevoel dat ik deze mensen door de verhalen van Tanja zelf ook een beetje heb leren kennen. Echte aanrader.

In de trein, tussen Maastricht en Amsterdam, het boek gelezen: het leest echt als een trein! Het is plezierig en helder geschreven. Het verhaal van de (Eritrese) vluchteling wordt vermengd met Tanja haar eigen verhaal: dat maakt het boek krachtig en invoelbaar. Kortom: een aanrader!

Fijn geschreven, vlot leesbaar, leuke, mooie, ontroerende en ook grappige verhalen en portretten van de vluchtelingen die maandenlang in tijdelijke opvang zaten in een voormalige gevangenis in de Amsterdamse Havenstraat. Het doel van de auteur was om vluchtelingen een "gezicht" te geven en dat is goed gelukt. Tevens geeft het boek een beeld van de unieke gang van zaken en sfeer in en rondom deze opvanglocatie. De bijzondere illustraties, getekend door één van de bewoners van de locatie, maken het boek compleet.

Het boek Wachtkamer Havenstraat heb ik in een ruk uitgelezen. Dat had zeker te maken met mijn eigen ervaringen als vrijwilliger (leraar Nederlandse taal) in dezelfde tijd, in dezelfde locatie. Wat het boek van Tanja bijzonder maakt is dat het voornamelijk gaat over Eritreeërs. Ik beschouw hen als een vergeten groep omdat ze niet of nauwelijks in het nieuws zijn. Terwijl ze toch ook uit een land komen waar een vreselijk regime heerst. Op mij kwamen ze bovendien erg bescheiden over en dat maakte dat contact maken niet zo makkelijk was. Ook dat droeg er aan bij dat men ze heel eenvoudig vergeet. Maar Tanja deed dat dus niet. Haar is het gelukt om echt contact te maken en dat is bijzonder. De rust die ze in werkelijkheid altijd uitstraalt komt in het boek ook heel erg goed naar voren en dat zorgt ervoor dat het verhaal zich in een mooi ritme ontwikkelt. Je blijft benieuwd hoe het haar en haar 'maatjes' - zoals ze zelf zegt - vergaat. Ze accepteert bijna alles en als ze bepaalde gebruiken of gewoonten niet begrijpt laat ze ze voor wat ze zijn en past ze zich heel behendig aan. Je voelt dat iedereen bij haar mag zijn wie hij of zij is. Ze is zonder oordeel. In het boek staan heel wat dramatische passages. De Eritreeërs zijn allemaal door een hel gegaan. Desondanks straalt het boek vreugde uit. Hoop in tijden van wanhoop. Ook aangekomen hier in Nederland is deze wanhoop nog lang niet voorbij. Het wordt pijnlijk duidelijk dat met het passeren van onze landsgrens de verzoekingen waar deze mensen mee te maken hebben niet stoppen. Maar Tanja blijft er voor ze zijn. Waar ze ook naar toe gaan. Zij is de rots in de branding. Nergens had ik het gevoel dat ze de mensen die ze hielp als zielig beschouwde. Ze behandelt ze als gelijke. Precies zoals het wat mij betreft moet zijn. Iedereen moet dit boek lezen. Vooral beleidsmakers, medewerkers van het ministerie, COA, en Vluchtelingenwerk Nederland. Misschien dat ze na het lezen van dit boek een en ander gaan aanpakken zodat alle vluchtelingen het wat beter krijgen en alles net even iets makkelijker gaan. Soms komt de frustratie van Tanja geheel begrijpelijk even naar boven. Een frustratie die altijd voortkomt uit het tegen wil en dank moeten leven met regels en wetten die een aangename hulpverlening soms behoorlijk in de weg zitten. Laat Tanja toch gewoon haar werk doen en er verder lekker over schrijven. Dat is belangrijk want daar kunnen anderen van leren. Het is een prima antidotum tegen de polarisatie die op dit moment gaande lijkt te zijn. Leer de 'vreemdeling' kennen en het zal je leven verrijken.

Tanja te Beek neemt je mee in haar avonturen met - vooral - Eritrese - asielzoekers die ze in de tijdelijke noodopvang in de Havenstraat in Amsterdam leerde kennen. Het boek is erg prettig geschreven en als lezer word je steeds benieuwder naar hoe het verder gaat met de mannen, die in het boek geen anonieme leden van een massa asielzoekers meer zijn, maar mensen met eigen karakters eigenaardigheden, levensverhalen en dromen. Een aanrader!

Geeft inzicht in het leven van asielzoekers

‘Wachtkamer Havenstraat’, een verademing tussen al het vluchtelingennieuws in 2016. Een boek met verhalen van binnenuit. Desondanks geen enkel verwijt richting een overheid zonder begrip voor de eerste behoeftes van vluchtelingen in een vreemde cultuur na dramatische ervaringen en een levensgevaarlijke reis. Slechts inzicht in de smeerolie door vrijwilligers in een vastgelopen bureaucratie. Eenvoudige, goed leesbare korte anekdotes over Eritrese mannen die maandenlang in een desolate omgeving uitzien naar overplaatsing. Alle hoop gericht op een andere locatie waar ze een interview zullen krijgen dat hen een stap dichter zou kunnen brengen bij een verblijfsvergunning. Wachtenden zonder mogelijkheden voor eigen initiatief. Toevertrouwd aan medewerkers van AZC, IND, UWV en COA die zich ook maar te houden hebben aan, vaak onduidelijke, regelgeving.

En dan zijn er plotseling Nederlandse burgers met lichtpuntjes. Die op eigen houtje warme jassen, fietsen en muziekinstrumenten regelen. Die de ontheemden de kans bieden hun maaltijden te bereiden met eigen ingrediënten en volgens eigen recepten en tradities. Die met hen in een bus stappen naar landgenoten aan de andere kant van dat vreemde land. Die de randen aftasten van de wetgeving en stageplekken zoeken voor mannen die dolgraag aan de slag willen of zich nuttig willen maken voor hun nieuwe omgeving. Die hen daardoor de kans geven weer iets terug te winnen van hun eigenwaarde. Een boek dat asielzoekers een gezicht geeft. En over landgenoten die de handen uit de mouwen steken.

Een verrassend tegenwicht in een jaar waarin het nieuws beheerst werd door aanslagen, bangmakende geruchten, vervelende incidenten en populistische reacties.