Wat heb ik nou aan mijn fiets hangen 6800 km op de fiets door de achtertuin van Amerika

Wim Dussel schrijft al heel wat jaartjes. Zijn eerste (ingezonden) stukje in het Nieuwsblad van het Noorden pleegde hij op z'n veertiende jaar. Maar hij wilde iets technisch worden, alhoewel zijn Mulo-onderwijzer al zei 'dat er niet uit hem zou groeien, hoogstens journalist'.
Hij las op de lagere school voor - op zaterdagmorgen - en zijn beste vak, één uur per week op de MTS - was Nederlands.... Later, in destijds Indië, kwam hij terecht bij de redaktie van het Mariniersweekblad 'Ik zal handhaven'. Daar werd hij 'ontdekt' door Anthony van Kampen en dat was het begin van een serie boeken, verhalen, reportages en allerlei moeilijke reizen. Hij was een jaar lang de eerste oorlogscorrespondent in Korea en reisde twee en een half keer de aarde rond, eerst op een scooter, later in een Daf. Schreef en fotografeerde in meer dan veertig landen en interviewde onder andere Jawarharlal Nehru van India en koning Hussein van Jordanië - waarbij hij meer dan een week in diens paleis ronddoodle.

Hij zwierf ook in eigen land rond, zij het op een andere manier. Meer dan vijftienhonderd keer kwam hij vertellen van z'n reizen, de bekende 'avondjes met dia's' - maar dan wel heel Dusseliaans: zonder 'achtergrondmuziek' maar mèt een woordenstroom die je niet voor mogelijk houdt. De laatste zeven jaar verzorgde hij - jawel voor die krant van destijds, het Nieuwsblad van het Noorden - twee keer per week zijn rubriek 'te Hooi en te Gras', een verkeersrubriek en …. deed hij zes jaar lang de Hobbyhoek onder de naam Dolf Hoetze. 'Dussel is' zo schreven zijn critici bij herhaling, 'een geboren verteller met een scherpe kijk op mensen en toestanden.Hij heeft een direkt aansprekende stijl en hij heeft een grote opmerkingsgave èn een benijdenswaardig gevoel voor humor dat hem zelfs niet in de steek laat als alles hem tegen zit.' En verder: 'hij weet op soms frappante wijze landen, volken en gewoontes met elkaar te vergelijken. Er is vaak onverwachts een grote overeenkomst tussen twee landen en ook merkt Dussel tegenstellingen op waar u ze helemaal niet verwacht'.
Wel, dat alles is nog steeds van kracht - hetgeen u zult beamen bij het lezen van dit, zijn dertiende boek over een reis waarvan hij, zelfs na vier keer in Amerika geweest te zijn, droomde die nog eens ooit te kunnen maken: doodgewoon op de fiets en niet langs grote steden, maar door de tuin, de achtertuin van dat onbekende, héél andere, enorm grote Amerika.