A Perfect Getaway

A Perfect Getaway is een hele vermakelijke maar vooral verrassende film. Niet echt spannend maar de film zelf verliep heel anders dan ik tijdens het kijken verwacht had. Als een net getrouwd stel haar huwelijksreis op een tropisch eiland doorbrengt blijkt daar recentelijk een dubbele moord te hebben plaatsgevonden. Worden zij het volgende slachtoffer of weten zij er meer van? Het ziet er allemaal zo onschuldig uit of is het toch niet helemaal zoals je in beginsel denkt? Ik zal niks verklappen maar de verrassing op het einde maakte voor mij een hoop goed aan de film. Vandaar 4 sterren.

Wat begint als de huwelijksreis van een schijnbaar onschuldig koppel, wordt algauw een psychologische triller als blijkt dat een ander koppel vermoord is. De spanning wordt opgedreven bij elke ontmoeting met andere koppels. En als je eindelijk de plot te weten komt, begint het er fysiek ruw aan toe te gaan.

Een concept dat knap gevonden is, maar dat toch wat duidelijker uitgewerkt had mogen worden. Desalnietemin een uiterst spannende film.

Goede Film. Met hele mooie wending in het verhaal dat je in het begin van de film totaal niet verwacht

De meeste acteurs in de film zijn geen beginnelingen, maar wel voornamelijk bekend van televisie, uit series als Deadwood (Olyphant), Lost (Sanchez) en The Eleventh Hour (Shelton). Ze worden gekoppeld aan Milla Jovovich die – aardig detail – ooit doorbrak als 15-jarige nimf in Return to Blue Lagoon, een geheel ander soort survivalfilm, gesitueerd op een eenzaam eiland. Op 35-jarige leeftijd blijkt ze nog altijd over een prima onderstel (en dito bovenstuk) te beschikken. De film is opgenomen op Puerto Rico en Hawaï en baadt in weelderige, impressionistische kleuren, die plots (tijdens een tropische regenbui) overgaan in een spookachtig, grauw-grijs palet, als op de schilderijen van El Greco. Visueel is dit vermoedelijk een van de sterkste films van het jaar, en alles lijkt dus aanwezig voor een avondje heerlijk avondje horror en actie, maar …
… maar Twohy weet niet goed hoe hij moet omgaan met de twist in zijn eigen scenario. Omdat die vrij laat plaatsvindt, gebeurt er tijdens het eerste uur weinig. Twohy schiet prachtige plaatjes en strooit met suggestieve aanwijzingen, maar het zijn niet meer dan speldenprikken. Bovendien is het acteerwerk nogal wisselvallig: Olyphant is erg goed als de wat labiele oorlogsveteraan, maar de anderen lijken nogal onzeker, alsof ze de overstap naar de bioscoopfilm nog niet goed hebben verwerkt. Het moet gezegd dat het slot er mag zijn. Een bloederige, grafische dodendans voor vier klauwende personen gedreven door rauwe overlevingsdrang. Twohy weigerde (in tegenstelling tot veel collega’s) om het geweld van zijn film af te zwakken om een lagere rating te krijgen, en dat valt te prijzen. En toch wordt het nooit al te dol, zoals in veel recente horror-thrillers. Handen worden gekliefd, een schedel geopend en een mes verdwijnt tot aan het heft in een vrouwenbeen, maar het blijft allemaal smaakvol (het is een erg fraai been).