Albion

Een album met ballen, ook figuurlijk. Het rockt als een tierelier, maar ten all tijden melodieus.

De opener "Alone in the Dark Tonight" start met vette riffs. Na een aantal niet al te makkelijk in het gehoor liggende zanglijnen, komt de aap uit de mouw en hebben we mooie meezing refreinen en dus een goed rocknummer.

Het makkelijker in het gehoor liggende "Battlefield" is een smaakvolle Ten rocker; heldere gitaarklanken en gitaarmuren wisselen elkaar af.

"It's Alive" heeft eigenaardige synthesizer klanken die me wat aan "Crazy Horses" van de The Osmonds doen denken. Maar het nummer op zich is heel anders, gewoon erg Ten. Dit hele album heeft naast al het geweld van de drie(!) gitaristen, sowieso een opvallend gebruik van synthesizers.

"Albion Born", met een mooi a capella begin. Een celtic geïnspireerd nummer volgt (Blackmore's Night, zo kan het ook!) Ten heeft deze bombast eerder gepresenteerd in dergelijke nummers, maar dit is het beste geproduceerd. Veel aandacht voor achtergrondzang, klinkt zeer mooi allemaal, zoals op heel het album het geval is.

De powerballad "Sometimes Love Takes the Long Way Home" is prachtig zoals we van Ten verwachten mogen. De harp achtig klanken zijn een goede keuze hierbij. Mooie track.

"A Smuggler's Tale" doet me het meest denken aan het materiaal van het meesterlijke album "The Robe". Op een goede geluidsinstallatie is er een rijk geluid waar te nemen waarin veel detail te ontdekken valt.

"Die for Me" is een stevige maar tegelijk ook relaxte rocker. Goede zang, die lekker de laagte in gaat. Ik ken alleen Gary Hughes die dat als rockzanger zo kan, hij heeft een geluid ontwikkelt tijdens zijn Ten platen, die uit duizenden herkenbaar is. Best anders als op z'n allereerste soloplaten lang geleden.

Het rockende "Ends This Day" heeft Scorpions achtig gitaarwerk, toen die band de meestergitarist Uli Jon Roth nog in dienst had (jaren 70). Lekkere beuker, met dik drumwerk.

De door Andrea Bocelli geïnspireerde track "Gioco D'Amore" is niet slecht maar Ten kan wel beter dan dit. De enige wat mindere track voor mij.

Het mooi opgebouwde "Wild Horses" begint als een soort power ballad. Als afsluitende track heeft Ten vaak ook iets aparters. In de laatste anderhalve minuut gaat de band echt los, en hoor je nog even een priemende rock 'n' roll piano pingelen, maar dat geintje werkt absoluut.

Het is weer een heel mooi Ten album!