American Gothic

Als Elton John en Elvis Costello in het tv-programma 'Spectacle' niet met groot respect over David Ackles hadden gesproken, zou ik nooit van hem gehoord hebben. En wat een gemis zou dat geweest zijn. Deze plaat uit 1972 is een meesterwerk in de Americana dat zijn weerga nauwelijks kent. Zelden heeft een elpee me zo gegrepen als deze. Dat deze plaat vrijwel onbekend is, maakt de situatie nog navranter voor een uniek artiest als Ackles. Hij beschikte immers over grote talenten die de meeste musici met gemak in de schaduw stellen. Ackles toont zich een zeer beeldend verhalenverteller, die diverse onderwerpen trefzeker tot leven weet te wekken. Bij zijn onmiskenbare literaire gaven valt het op, dat zijn teksten nergens vervallen in overdreven bloemrijke of symbolische poëzie, maar uitgaan van de spreektaal. Of het nu gaat om het hypocriet-vrome paar uit de titelsong (gebaseerd op het gelijknamige schilderij van Grant Wood), de rondtrekkende musicus met one-night-stands, een net niet openlijk gediscrimineerde indiaan, of een meisje dat valt voor de verlokkingen van de duivel, alles wordt glashelder, perfect gearticuleerd en zeer poëtisch verwoord. Ackles' zang, pianospel en verbluffende orkestrale arrangementen vormen een volkomen eenheid met de thematiek van de songs. Hoewel zijn stem aan Neil Diamond doet denken in de schrijnende, vaak sarcastische up-tempo nummers, is zijn aanpak genuanceerder, en blijkt hij een zoetgevooisde bariton in huis te hebben voor zijn ontroerend mooie ballades. Op muzikaal gebied kent hij zijn klassiekers. Door zijn gebruik van New Orleans-jazz, folk, gospel en kerkhymnes in combinatie met scherpe teksten denk je aan Randy Newman, maar Ackles is warmer in zijn aanpak. Wie naar de prachtige instrumentaties luistert met hout- en koperblazers en strijkers, wordt herinnerd aan de moderne klassieke muziek van George Gershwin, Kurt Weill en Aaron Copland, aan Broadway en Tin Pan Alley, maar ook aan de expressieve cabaretstijl van Jacques Brel.