Annalen van de Klimaathysterie

Een mooie compilatie over zin en onzin van het klimaatverhaal. Er is geen enkel bewijs dat CO2 de aarde laat opwarmen. Wat CO2 wel doet is een vertraging realiseren van het warmte transport van de aarde naar de ruimte (de afkoeling dus), maar kan de aarde nooit opwarmen. De werking van CO2 en andere broeikasgassen kan het best vergeleken worden met de isolatie van een huis: de isolatie vertraagt daar evenzeer de warmteflux naar de koude omgeving, maar de isolatie kan uw huis nooit terug opwarmen. Was dat maar waar, dan was het perpetuum mobile uitgevonden. CO2 heeft ook een verzadigingseffect: bijkomende CO2 uitstoot heeft nog nauwelijks effect. Men kan berekenen dat een verdubbeling van de hoeveelheid CO2 in de atmosfeer (dus van 400 naar 800 ppm) de aarde zou laten opwarmen met 0,71°C; meer of minder opwarming is te wijten aan andere oorzaken, vooral kosmische en geologische oorzaken, waar we als mens niet de minste invloed op hebben.
Een boek dat iedereen zou moeten lezen, want de gevolgen van de klimaatmaatregelen zijn desastreus: energie wordt duurder, aangezien in elk proces energie gebruikt wordt, wordt alles duurder; daardoor kunnen onze bedrijven moeilijker concurreren met bedrijven die gevestigd zijn in regio's die niet in het klimaatverhaal geloven, waardoor deze bedrijven uit Europa wegtrekken en onze jarenlange opgebouwde welvaart in een paar jaar tijd te grabbel wordt gegooid.

“De mens is altijd tot hysterie geneigd geweest, maar zo bar als tegenwoordig was het nog nooit”. Het is de titel van een column van Rob Hoogland, een van de columnisten van de Telegraaf. De tekst sluit naadloos aan bij het boek van Hans Labohm e.a. getiteld “Annalen van de Klimaathysterie”.
Hans Labohm en zijn co-auteurs zijn er m.i. voortreffelijk in geslaagd om een controversieel onderwerp, dat bovendien zo makkelijk niet is, leesbaar te maken voor een groot publiek, met behoud van hun journalistieke en wetenschappelijke integriteit.
Het boek is een bundeling van een groot aantal artikelen, gedeeltelijk al gepubliceerd voor 2004. Bijna alles was toen al bekend.
Na 2004 zou de situatie veranderen. De wetenschap zelf veranderde nauwelijks maar de toon werd anders, harder, persoonlijker. Er traden voortdurend schandalen aan het licht. “Annalen van Klimaathysterie” beschrijft er een aantal in detail. De auteurs nemen geen blad voor de mond.
In een gastbijdrage neemt Ed Zuiderwijk ons mee naar het jaar 2100. In een terugblik verbaast hij zich er over hoe “een kliek van onwetende fanatici, half-opgeleide onderzoekers, politiek meelopers, en de nodige charlatans de controle over onderzoek in de atmosferische wetenschap en haar toepassingen verkreeg” .
Misschien wat hard geformuleerd maar het geeft een indruk van de frustraties die een sceptische wetenschapper in zijn werkend leven ontmoet. Tegen deze achtergrond is het verbazingwekkend hoe tolerant en gematigd Hans Labohm is gebleven. Hij heeft een hard oordeel over instituties maar speelt nooit “op de man”.
“Annalen” slaat op een vorm van geschiedschrijving waarbij gebeurtenissen op chronologische volgorde worden beschreven. Maar wanneer begint de “klimaathysterie”? Naar mijn gevoel zijn de IPCC-rapporten tot en met het AR 5 van 2013 wel eenzijdig alarmistisch maar niet hysterisch. De founding fathers van het alarmisme, Bert Bolin, Stephan Schneider, James Hansen, Michael Mann, maakten een ruim, m.i. te ruim, gebruik van de "double ethical bind". Ze overdreven, maakten een selectief gebruik van statistische methoden, censureerden hun tegenstanders maar werden nooit hysterisch.
Dit gold tot 2013 ook voor het IPCC als geheel. Maar in 2015 was er een voorzitterschapswisseling bij het IPCC- de zittende voorzitter werd ontslagen - en werden in VN-verband de Akkoorden van Parijs gesloten. Alles veranderde. De Akkoorden vroegen om een zero-emissie van CO2 in 2050, een herculische taak die draconische maatregelen zou vereisen. Duizenden miljarden zouden moeten worden onttrokken aan gezondheidszorg, volkshuisvesting, onderwijs, landbouw, ouderenzorg e.d. Om dit mogelijk te maken moest de burger bang, doodsbang, worden gemaakt voor klimaatverandering. Het IPCC spreekt na 2015 alleen, vrijwel alleen, over broeikasgassen, vooral CO2, als oorzaak van alle opwarming sinds 1950. De bewijzen hiervoor zijn zwak. Een hysterisch meisje leest iedereen de les.
En ver daar boven vinden we iemand die ongegeneerd een extreem verhaal houdt. Guterres, de Secretaris-Generaal van de VN, ziet de aarde verbranden, de oceanen koken. "The era of global boiling has arrived" zei hij nog onlangs. Het is grote onzin maar niemand protesteerde. Onbegrijpelijk. Met een knipoog naar Tolkien wil ik die uitspraak veranderen in: "Het tijdperk van de rede is geëindigd. Het tijdperk van de hysterie is zo juist begonnen".
En dat zie ik als de grootste waarde van de Annalen". Het verwijst naar een toekomst die er niet mag komen en nodigt uit om zelf na te denken. Om de wortels te zien van iets wat we niet willen laten gebeuren. Maar dan moeten we wel wat doen. De "Annalen van de klimaathysterie" lezen is een goed begin.

Is het klimaatdebat aan het kantelen? Zijn de klimaat’ontkenners’ van een tijd terug inmiddels salonfähig in het klimaatdebat? Veelzeggend is de oproep van het Sociaal Cultureel Planbureau om ook andersdenkenden over het klimaat serieus te nemen. Kritische burgers horen ook bij Nederland.
Maar een echte kentering moet nog komen.

Voor het denken over klimaatverandering kan Annalen van Klimaathysterie een steen zijn die de stroom van de rivier misschien verlegd. Hoofdauteurs Hans Labohm, Dick Thoenes en Jeroen Hetzler laten met hun klimaat-realistische artikelen een tijdbeeld zien van het debat over klimaatverandering in de laatste twintig jaar.

Het gaat daarbij niet alleen om de klimatologische aspecten van de opwarming van de atmosfeer, zoals de rol van wolken en de invloed van CO2, maar belicht ook de maatschappelijke context: de politieke implicaties, de economische gevolgen, de impact op de beurs van de burger en de rol van de media.

We krijgen de Deense statisticus Bjorn Lomborg in beeld die, als een soort Pieter Omtzigt, aan de poorten rammelt van de wetenschappelijke klimaatorde.
In de bundel zien we een groot aantal artikelen opgenomen van Prof. dr. Dick Thoenes die zijn licht laat schijnen over tal van onderwerpen. Op een eenvoudige, heldere manier weerspreekt hij de bevindingen van het IPCC en spreekt van ‘aannames als absolute waarheden’. Schattingen zijn niet meer dan gissingen en de bijgevoegde waarschijnlijkheden missen volgens hem elke wetenschappelijke basis en zijn daarom misleidend. Ook laakt hij ‘de handel’ in CO2 en de overdreven toekenning van CO2 als humane opwarmer.

Ir. Jeroen Hetzler, de bosbouweconoom en man van getallen, krijgt het aan de stok met Peter Kuipers Munneke over kritieke leveringszekerheid van wind- en zonne-energie, met name bij ziekenhuizen. Ook geeft hij Noordpoolreizigster en klimaatjournalist Bernice Notenboom van katoen over vermeend gebrek aan ijs in de Noordpool in de nabije toekomst.

Hoewel de bundel een aantal grafieken telt, waaronder de vermaledijde hockeystick, is het ook een boek over mensen die het klimaatrealisme als rationele tegenpool in stelling brengen.

Zoals Sonja Boehmer Christiansen, de klimaatrealiste van het eerste uur die al in de jaren 80 inziet dat klimaatwetenschap in het geheel niet neutraal is maar een eigen belang heeft: zelfs het geloof kan in haar ogen een belangrijke factor zijn bij het alarmisme. We zien ook Margaret Thatcher in dat decor van die tijd en als gepromoveerde geleerde ‘global warming’ op de internationale agenda zet, niet omdat ze er veel van weet, maar om zichzelf te profileren. De Iron Lady wil twee vliegen in een klap slaan: rationalisering van de kolenmijnen en de voorrang geven aan kernenergie. Het loopt allemaal anders.

We krijgen de Deense statisticus Bjorn Lomborg in beeld die, als een soort Pieter Omtzigt, aan de poorten rammelt van de wetenschappelijke klimaatorde. De angst voor milieurampen is ongegrond, zo bewijst hij in een boek met 2930 voetnoten en een bibliografie van 70 pagina’s. Hij krijgt felle aanvallen op zijn werk, mag geen weerwoord in wetenschappelijke tijdschriften hebben en men wil hem uit zijn functie ontslaan als directeur van zijn instituut van milieubeoordeling. Functie elders...Lomborg mocht dit jaar, weliswaar weer onder protest, een lezing verzorgen aan de klimaat-alarmistische TU Delft. Studenten willen gewoon zijn verhaal horen.

Klimaatscepticus Labohm zelf, moet trouwens ook onder druk wijken. Zijn uitgesproken mening over klimaatverandering wordt niet gepruimd bij zijn werkgever Clingendael. En ineens is er een hele lange arm die bepaalt dat ‘Labohm daar weg moet.’

Goed dat er nu annalen van zijn: ‘Annalen van de Klimaathysterie’.