Armida

Het verhaal over de tovenares Armida is door een hele hoop componisten reeds als onderwerp voor een opera gebruikt; Gluck, Haydn, Dvorak en ga zo maar door. Maar zoveel als er aan verschillende opera’s zijn, zo weinig wordt deze versie van Rossini opgevoerd. In 1952 werd de opera voor het eerst sinds lange tijd weer opgevoerd door Maria Callas onder leiding van Tullio Serafin. Veel recenter is deze opname met Fleming uit 1993.

Voor deze set is gebruik gemaakt van live-opnames van verschillende opvoeringen in de periode van 6 tot en met 17 augustus 1993. Het geluid is dan ook niet zo goed als dat van een studio-opname. Het voldoet, ondanks een aantal geluiden op het toneel en het gebruikelijke geklap, mijns inziens echter wel. Het is in iedere geval een stuk beter dan bijvoorbeeld Callas’ opname uit 1952.

De rolverdeling van de opera is waarschijnlijk een van de meest vreemde. Van de negen rollen is er één vrouw, de sopraan Armida, terwijl er welgeteld zes tenoren meedoen! Maar ondanks de grote hoeveelheid tenoren, is alle aandacht gericht op Armida. Het is één van de moeilijkste rollen die er zijn en vereist alles van de sopraan wat je maar kan bedenken.

Gedurende de hele opera zingt Armida uitgebreide coloraturen met grote sprongen, hoge noten en lage noten. En dat doet Fleming toch behoorlijk goed! In de aria “D’amore Al Dolce Impero” zingt ze bijvoorbeeld een lage G, waarna ze een sprong maakt van twee octaven en even later zingt ze een prachtig aangehouden zachte hoge Bes. Ik denk dat alleen Callas Fleming heeft overtroffen in deze aria, maar zij zong dan ook een chromatische toonladder van meer dan twee octaven omhoog en omlaag op één adem en voegde daarnaast meerdere hoge D’s en een hoge Es toe!

Maar de tenoren doen zeker niet onder voor Fleming, al had ik wel moeite om ze allemaal uit elkaar te houden! Vooral Gregory Kunde vond ik zeer goed. Hij heeft een groot bereik in de hoogte en dat komt goed uit voor deze opera. Ook de vertolkingen van onder andere Ildebrando D’Arcangelo, Jeffrey Francis en Donald Kaasch waren goed.

Ik ben niet heel bekend met de bladmuziek van de opera, maar gezien de lengte van bijna 3 uur kan je denk ik wel aannemen, dat hier de hele opera zonder grote inkortingen wordt opgevoerd. Callas’ opname is bijvoorbeeld rond de drie kwartier korter.

Deze set bestaat uit drie cd’s en een boekje van bijna 150 pagina’s. Hierin vind je onder andere een essay, een tracklist en synopsis in het Engels, Duits, Frans en Italiaans. Het viertalige libretto is geïllustreerd met mooie zwartwitfoto’s van de uitvoeringen.

Al met al is dit waarschijnlijk de beste uitvoering van Armida die nu verkrijgbaar is. Het heeft goed geluid, een goede cast, een libretto en bovenal een geweldige Armida. Maar de uitvoering van Callas is naar mijn mening tevens een aanrader. Het geluid is slecht en sommigen van de tenoren niet veel beter, maar Callas is in topvorm en geeft een werkelijk legendarische uitvoering. Dus, als je zoekt naar de overall beste opname van Armida, is dit denk ik de beste keuze, als je alleen zoekt naar de perfecte Armida, is de Callas versie meer voor jou.