Arrowood

William Arrowood begeeft zich in het Londen van 1895 op dezelfde markt als de bekende detective Sherlock Holmes. Alleen waar het cliënteel van Holmes bestaat uit rijke Londenaren, moet Arrowood zich bedruipen met de zaken die hij aanneemt van de sociale onderklasse van Londen. In dit verhaal komt Caroline Cousture bij Arrowood, die wil dat hij haar vermiste broer opspoort. Aanvankelijk wil Arrowood, die toch altijd wel om geld verlegen zit, de zaak niet aannemen. Totdat hij hoort dat de man voor Cream werkte, de aartsvijand van Arrowood. Arrowood en assistent Norman Barnett gaan op onderzoek uit.

Vergelijking met Sherkock Holmes
De vergelijking met Sherlock Holmes laat zich makkelijk maken, dat wordt door de uitgever al op de omslag gedaan. Dit creëert wel hoge verwachtingen voor een debuutthriller. Het lijkt door dit vergelijk alsof Finlay zich wilde meten met een klassieker uit het genre, terwijl een vergelijk met thrillers van dergelijk aanzien bij voorbaat verloren lijkt te zijn. Maar ook zonder deze vergelijking komt het boek er maar schraal vanaf.

Niet meer dan vermakelijk
‘Arrowood’ van Mick Finlay is een vermakelijk verhaal, maar ook niet meer dan dat. Het verhaal weet niet te boeien en echt spannend wordt het nergens. Er zijn tijdens het verhaal weinig ontwikkelingen en het verhaal wordt nogal ‘traag verteld’. De insteek (een concurrent en rauwe tegenpool voor Sherlock Holmes) is leuk verzonnen, maar weet in de verdere uitwerking niet te boeien. Het verloop van het verhaal is erg voorspelbaar, de ontknoping weet nog ietwat te verrassen, maar niet voldoende om de rest te compenseren.

Plat
De personages blijven platte karakters die niet echt tot leven komen. Hoewel je de onderbuikgevoelens van Arrowood jegens Sherlock Holmes snapt, komt het hoofdpersonage niet echt uit de verf. Ook de verteller van het verhaal, zijn hulpje Norman Barnett, heeft niet de diepgang die je van een dergelijk hoofdpersonage mag verwachten.

Conclusie
Ook zonder de hoge verwachting van een klassieker in een nieuw jasje stelt ‘Arrowood’ op alle vlakken teleur. ‘Arrowood’ weet zich hiermee niet hoger te klasseren dan een goed geprobeerde poging.

Ik vind het leuk dat het vanuit het perspectief van het hulpje/de werknemer van Arrowood, Mr Barnett, wordt geschreven. Zijn observatievermogen maakt dat je Arrowood van buitenaf bekijkt en zijn zwakheden en buien relativeren zijn kunde als detective. Arrowood lijkt een luie detective, die gedreven is om een betere detective dan Sherlock Holmes te zijn, maar die uiteindelijk ook zorg laat zien voor zijn werknemers, die in spannende situaties terecht komen. Wat ik ook leuk vind is dat er details benoemd zijn, die passen bij de tijdsgeest. Je loopt je a.h.w. mee door de stoffige armoede van Londen rond 1900. Mr. Barnett doet trouw en gedreven alle speurklusjes voor Arrowood, laat aan niemand iets over zijn echtgenote weten en lijkt iets te gaan voelen voor de zus van Arrowood, die zich opdringt in het huishouden van Arrowood.

Het draait om het opsporen van de vermiste broer van Caroline. Deze speurtocht leidt tot heel veel ontdekkingen, waarmee meer verhaallijnen ontstaan. Dat is goed opgebouwd en wordt afgewisseld met een paar spannende scenes. Angst speelt een grote rol in het verhaal omdat ze eerder vanuit Mr.Cream bedreigd en mishandeld zijn. Bij de ontvoering en mishandeling van Neddy (jong hulpje van Arrowood) komt ook de zorg voor elkaar naar boven. Aan het einde komen er een paar verrassende ontknopingen. Voor de verhaallijn vind ik de linken naar Sherlock Holmes niet zo belangrijk. Dit lijkt alleen een functie te hebben richting Arrowood, die de hele tijd opvlamt als het over Sherlock gaat en over hoe goed die zijn detectivewerk verricht. Misschien maakt het Arrowood wel wat gedrevener om zijn eigen mysteries goed af te ronden. Arrowood is een heerlijke Engelse detective, die prima op eigen benen kan staan (en Sherlock Holmes niet nodig heeft) en is een veelbelovende start van een nieuwe thriller-serie.

Een fantastisch boek dat zich afspeelt in de tijd dat de boeken met Sherlock Holmes zich ook afspelen. Het verhaal speelt zich in Londen af en elke bladzijde ademt dat sfeertje uit. Arrowood en zijn partner worden benaderd door een vrouw die haar broer zoekt en de zaak lijkt heel eenvoudig, maar is dat allesbehalve. De mannen worden meegesleurd in een groot avontuur en er blijkt een enorm netwerk van wapenhandel en intriges te bestaan. Vanaf de eerste bladzijde was ik gegrepen. Wat was het moeilijk wegleggen! Het is spannend, beeldend, soms ook grappig geschreven. Ik ben een fan van de boeken van Agatha Christie en sir Arthur Conan Doyle en ik vind dat je dit boek daar zeker mee mag vergelijken.

Hoewel ik gek ben op de serie Sherlock met Benedict Cumberbatch in de hoofdrol, moet ik zeggen dat ik naar mijn weten nog geen van de geschreven verhalen over Sherlock Holmes heb gelezen. Maar ik was wel benieuwd naar ‘Arrowood’, de tegenhanger van Sherlock, geschreven door Mick Finlay. Hoewel dit boek in het Engels in 2017 is uitgebracht, voelt het aan alsof Mick Finlay dit zeker in dezelfde tijd als Sir Arthur Conan Doyle heeft geschreven. Het speelt zich ook af in de tijd van Holmes, Arrowood is de Holmes voor de armere bevolking van Londen.

Dat het verhaal zich afspeelt in de jaren 80 van de 19e eeuw, is wel duidelijk. Het verhaal voelt zeker authentiek aan en is zeer gedetailleerd en geloofwaardig. Maar heel boeiend, nee, dat vond ik het niet. Ik vond het vooral behoorlijk traag, Arrowood en zijn partner doen er lang over om alle aspecten van deze zaak te ontdekken en worden meerdere malen op een zijspoor gebracht. Eigenlijk zijn ze het hele boek met deze zaak bezig en ondanks dat er wat ontwikkelingen tussendoor plaatsvinden, gebeurt er niet zo heel veel.

Door de traagheid van het verhaal had ik het idee alsof ik heel lang in dit boek bezig was en raakte ik bijna in een leesdip. Daar baalde ik wel een beetje van. Misschien probeerde Mick Finlay op het succes van Sherlock mee te liften, maar wat mij betreft had hij beter een andere setting voor zijn verhaal kunnen kiezen. Nee, dit was niet mijn boek. Als je van de boeken van Sherlock Holmes houdt, kan ik me voorstellen dat dit wel interessant kan zijn en misschien zeker ook wel leuk, maar voor mij was het helaas niet mijn ding.

‘Arrowood’ van Mick Finlay voelde als een soort slap aftreksel van Holmes en was voor mij traag en voelde langdradig aan. Helaas niets voor mij.

De cover sprak mij zo enorm aan met op de voorgrond een donkere silhouet met hogehoed en tegen de achtergrond een vlammende grote klok. Waarbij ik tevens gelijk een associatie had met de Big Ben en Londen uit de 19e eeuw. Ook vanwege de prikkelende zin op de kaft “De rijken Londenaren gaan met hun problemen naar Sherlock Holmes. De rest naar Arrowood” doet vermoeden dat het om een aparte detective gaat. En laat ik nou net dol zijn op spannende, ingenieuze speurtochten.
Het verhaal gaat in de basis over William Arrowood. Een detective die zeer goed is in wat hij doet mits hij geneigd is zijn problemen weg te drinken en tot zijn eigen woede overschaduwd wordt door de roem van zijn concullega Sherlock Holmes. Gelukkig heeft hij zijn zakenpartner (alhoewel hij dat nog weleens vergeet en hem meer als assistent behandeld) Barnett, die hem behoed voor al te grote schade. Maar of dit nog lukt als zij voor een zaak benaderd worden door ene Caroline en door haar in contact komen met hun grootste aartsvijand Cream is de grote vraag. Komen zij hier heelhuids uit?
Het verhaal lees je vanuit het perspectief van Barnett. Vanuit zijn beleving lees je hoe hij zijn baas, Arrowood, ziet en ervaart. Hoe hij met de zaken omgaat die zij toebedeelt krijgen maar ook hoe hij met andere gebeurtenissen in zijn leven worstelt. Ik vond het verfrissend om eens niet vanuit het hoofdkarakter, wat in dit geval toch echt William Arrowood is, te lezen maar vanuit de assistent zijn rol. Hierdoor krijg je als lezer een andere leeservaring. Door subtiele omgevingsomschrijvingen kreeg ik een goed tijdsbeeld en waande ik mij in het Londen van 1895. De schrijfstijl past bij het zwijgzame karakter van Barnett en maakt het verhaal visueel toegankelijk. Ook bevat het de nodige humor en behoudt het gehele verhaal een soort van serene vaart wat goed past bij het detective genre. Persoonlijk heb ik mij geen moment verveelt tijdens het lezen van dit boek. Toch was het hier en daar enigszins voorspelbaar voor mij, maar ja dat is een gevolg van enorm veel lezen ben ik bang.

Bij het zien van de schitterende cover van Arrowood van Mick Finlay kan je alleen maar verwachten dat je een verhaal gaat lezen in de stijl van Sherlock Holmes. Of dat ook zo is mag je zelf gaan bepalen.

Het is een verhaal dat je van het begin tot het eind bezig houdt. Als je er eenmaal in begint, kan je niet meer stoppen met lezen. Je wilt weten hoe het verder gaat, of een bepaald persoon wordt gevonden en of de genoemde daders worden gepakt. Elk hoofdstuk eindigt zo, dat je direct het volgende hoofdstuk wilt lezen. Steeds als je denkt te weten hoe het verhaal gaat lopen, blijkt het anders te lopen en val je van de ene verbazing in de andere. Niets lijkt te zijn wat het is. Bepaalde personen blijken totaal anders te zijn dan verwacht, je begrijpt er dan niets meer van en moet dan een stukje terug lezen om te lezen of je het echt goed gelezen hebt. Het is een verhaal vol mysteries dat loopt naar een deels verrassend plot. Soms is het wat saai, maar dat is niet storend, want evengoed leest het boek vlot weg.

Mick Finlay heeft er goed aan gedaan door niet gelijk in het begin de achtergrond van de hoofdpersonen te vertellen, maar het geleidelijk te verdelen over het boek. Aan het einde van het verhaal weet je wie wie is en waarom ze zijn zoals ze zijn, waarom een bepaald persoon niet kan vertellen wat er in zijn privéleven is gebeurd.

Arrowood speelt zich in de tijd van Sherlock Holmes en Jack the Ripper af. Die worden dan ook geregeld genoemd en of een van de hoofdpersonen daar nu zo blij mee is? Je krijgt in ieder geval een goed beeld van Londen in die jaren. Hoe men toen leefde, hoe men met werknemers omging en betaalde, hoe de mensen waren en hoe Londen er uit zag.

Het verhaal laat zien wat jaloezie, een gebroken hart, hebzucht en drankzucht met een mens kan doen. Hoe arme mensen aan geld kwamen. Je moet je in dat opzicht verplaatsen in de tijd en even bedenken dat wat nu niet 'normaal' is, toen wel heel normaal was zoals bijvoorbeeld kinderarbeid.

Kortom; Arrowood van Mick Finlay is een echte aanrader. Als je van Sherlock Holmes houdt, dan vind je Arrowood vast ook heel erg leuk om te lezen.

In ‘Arrowood’ lees je vanuit het perspectief van Barnett, de partner van Arrowood en op het eerste gezicht een stuk sympathieker dan zijn baas.
William Arrowood is privédetective en met de hulp van Barnett probeert hij de zaken op te lossen; meestal stellen deze niet al te veel voor en leveren ook niet veel op. De mooiste zaken gaan naar Sherlock Holmes en Watson.

Wanneer Arrowood op een dag benaderd wordt door Caroline Cousture, een mooie dame met het voorkomen van een rijke vrouw, met het verzoek om haar broer te vinden die vermist wordt, heeft hij niet zo’n zin in de zaak. Pas wanneer hij hoort dat deze broer voor Arrowoods aartsvijand Mr. Cream werkte, geeft hij toe want hij kan ook het geld goed gebruiken.
Al snel blijkt dat Caroline Cousture niet de hele waarheid heeft verteld en dat het hier gaat om meer dan een eenvoudige verdwijning.

De dag dat Ettie, de zus van Arrowood onverwacht bij hem komt logeren verandert het vieze kantoor in een wat fatsoenlijker omgeving om klanten in te ontvangen. Ook de woning en William zelf worden aangepakt door deze vrouw die van wanten weet.

Tijdens het onderzoek vallen onschuldige slachtoffers, een van hen is Martha, een vrouw die Arrowood aan zijn vrouw Isabel doet denken. Isabel heeft hem verlaten en niemand van haar familie wil hem vertellen waar ze is. Hij hoopt nog steeds dat ze bij hem terug wil komen.

‘Arrowood’ is een echte detective die een rustige start en een goede opbouw van de spanningsboog heeft. Sherlock Holmes en Watson komen regelmatig in het verhaal voor, maar de enige overeenkomst is dat ook zij speurneuzen zijn. De tegenstelling kan werkelijk niet groter zijn.
Dat maakt meteen duidelijk waarom Arrowood zo’n hekel aan Holmes heeft; ze verschillen van elkaar als dag en nacht.

Mick Finlay heeft een prettige schrijfstijl en hij laat veel van de gebruiken zien uit de tijd waarin het verhaal zich afspeelt, zoals het gebruik van diverse verdovende middelen: laudanum, chlorodine, black drop en drinkbare ether.
Maar ook een ziekte als Sint-vitus dans die werkelijk bestond, komt ter sprake en ik las hier voor het eerst over Fenian.

De onderwerpen in dit verhaal zijn divers en er is ook humor aanwezig; dat maakt het werkelijk een genot om deze detective te lezen waarin alles heel goed in elkaar zit.
Het onverwachte en ontroerende einde laat zien dat Arrowood nog niet alles weet over het leven van Barnett.

Ik hoop op een vervolg van de avonturen van de detective William Arrowood en zijn grote hulp Norman Barnett.

Detectives Arrowood en Barnett leven in 1875 in de schaduw van de grote Sherlock Holmes. Arrowood doet er alles aan om uit zijn schaduw te komen, maar tot nog toe zit het geluk hem niet mee. Barnett, zijn hulp en toeverlaat observeert en vertelt hoe op zekere dag een mooie dame hun opdracht geeft haar broer Terry op te sporen. Arrowood zet de lijnen uit en Barnett doet de meeste onderzoeken, soms met behulp van een schooiertje, die daarmee een centje verdiend voor zijn moeder die alleen voor een aantal kinderen moet zorgen. Hier toont Arrowood, ondanks zijn barsheid, zijn goede hart. Tijdens de speurtocht naar Terry zien we meerdere verhalen tot stand komen die aan het eind verrassend samenkomen. De schrijver schetst ons het tijdbeeld goed en neemt ons mee door de straten van Londen, met al zijn schoonheid maar ook met alle ellende die je tegenkomt in die tijd. Elke moord die op een vrouw gepleegd wordt, wordt direct toegeschreven aan Jack de Ripper, de mannen verdrinken hun geld in de kroeg, de straten zijn smerig. Maar ook zie je de zorg voor elkaar, hoe armoedig men het ook heeft. Geregeld heeft Arrowood het over Holmes, hij leeft dan op en wil een betere detective zijn. Hij hoeft echter niet jaloers te zijn, want met zijn scherpe geest weet hij de zoektocht naar Terry alsmede meerdere moorden op te lossen.

Geschreven bij Arrowood

Arrowood is er voor mensen die Holmes niet kunnen betalen. Zijn methodes zijn dan ook niet zo geniaal. Ook zijn clienten zijn rauwer. Dit zal dichter bij het echte Londen van die tijd liggen. Helaas is het wel erg van de hak op de tak.

Mijn mening

Arrowood wordt veelvuldig vergeleken met Sherlock Holmes, zijn grote concurrent. En bozer kun je hem niet krijgen. Zijn afkeer van Holmes gaat ver, erg ver. Maar is het wel afkeer? Of is het meer jaloezie? Saillant is in ieder geval dat de undercovernaam die Arrowood gebruikt “Locksher” is…

De sfeer in het boek is grimmig. Het schetst een beeld van het arme Londen eind 19e eeuw. Een beeld dat niet fraai is. En binnen die rafelige randen van het bestaan, wat je bijna mensonterend zou kunnen noemen, werkt Arrowood. Vaak met gevaar voor eigen leven. Zeker als het onderzoek hem weer in contact brengt met iemand die hem al bijna zijn leven heeft gekost.

Net als Sherlock Holmes heeft Arrowood een hulp: Barnett. Een loyale man die onvoorwaardelijk klaar staat voor zijn baas, maar wel iets belangrijks voor hem verzwijgt. Niet omdat hij zijn baas niet vertrouwt, maar omdat hij zichzelf niet vertrouwt als hij het zou vertellen.

De zaak die Arrowood en Barnett onderzoeken hangt van leugens aan elkaar. Toch is de reden van het onderzoek nobel en nodig. En een onderwerp van alle tijden.

Waar Sherlock Holmes rondwandelt in het sjieke Londen, vind je Arrowood in de minder fraaie wijken. Tussen de armoede en misdaad. Daardoor vind ik het verhaal van Arrowood interessanter, omdat het ruwer, ruiger is. Minder gepolijst. En eigenlijk helemaal niet te vergelijken met de grote rivaal.

Ik hoop dat er nog meer boeken over Arrowood volgen, want in al zijn lompheid heeft hij toch een plekje in mijn hart weten te veroveren.