Autobiografie van een fictie

Bij het zien van de cover van Een autobiografie van een fictie van Tonnie Meewis krijg je niet meteen een idee waar het boek over zal gaan. Tijdens het lezen begrijp je op een gegeven moment wel waarom er voor deze cover is gekozen. Het is overigens jammer de eerste twee letters van de titel bijna lijken weg te vallen, dat eerste gedeelte, 'AUTOBIO', had dan ook wel een paar tinten donkerder mogen zijn zodat het beter leesbaar is, zeker voor de brildragenden. De titel maakt nieuwsgierig, je wilt er meer over weten.
Autobiografie van een fictie van Tonnie Meewis is één lange brief aan Jean-Paul Sartre van Antonius Hendriks. Een gedurfde keuze, omdat het toch niet een van de minste schrijvers van de vorige eeuw is. Wat opvalt is dat Antonius netjes Jean-Paul Sartre met 'u' aanspreekt, maar wel in discussie gaat met hem. Het lijkt net of er voor deze brief al een correspondentie is geweest tussen Jean-Paul Sartre en Antonius Hendriks, waardoor je daardoor soms wilt wetren wat Jean-Paul Sartre precies heeft geschreven aan Antonius en wat hij in de volgende brief zou antwoorden. Antonius durft zijn meningen te geven in de brief over de mensen die hij heeft ontmoet en over de plaatsen waar hij is geweest, veel mensen die die plaatsen kennen zullen misschien geschokt zijn, en gaat ook in discussie met Jean-Paul Sartre over onder andere het leven en over diverse onderwerpen uit een eerdere briefwisseling.
Het is duidelijk dat de hoofdpersoon zoekende is naar zichzelf, naar de maakbaarheid van het Ik als zelfcreatie, maar het ook van het leven neemt. Soms iets teveel met alle gevolgen van dien. Langzaamaan kom je steeds meer te weten over hem, maar net niet zoveel dat hij alles over zijn leven vertelt. Evengoed kom je genoeg over hem te weten, is hij eerlijk naar zichzelf toe, over zijn jaloezie op andere mensen, durft hij kritisch naar zijn eigen teksten te kijken en aan te geven wat er beter kan. Tijdens het lezen heb je op een gegeven moment steeds meer het gevoel dat het een autobiografische brief van de auteur zelf is, dat hij zelf het meeste wat hij in de brief heeft geschreven, maar dan vanuit Antonius Hendriks, zelf heeft meegemaakt. Dat hij zelf op zoek was naar de mogelijkheden van zelfcreatie. Hij laat in ieder geval zien dat het schrijven van een boek geen makkelijke klus is, dat er veel bij komt kijken en hoe hij let op mensen om ze later te kunnen gebruiken in een verhaal.
Geregeld erger je je aan de hoofdpersoon, vooral op het moment dat hij niet eerlijk is naar een vrouw met wie hij op dat moment omgang heeft. Voor vrouwen, ook voor mannen, kan daar een les in zitten. Tegelijkertijd wil je hem soms ook een schop onder de kont geven en zeggen dat hij gewoon moet proberen om een boek te schrijven. Het is geen boek dat je niet even tussendoor leest. Je moet er echt je aandacht bij houden, want er zitten heel veel lange zinnen in. Als je even je aandacht verliest, dan ben je de draad kwijt.
Kortom, Autobiografie van een fictie van Tonnie Meewis is één lange brief van Antonius Hendriks aan Jean-Paul Sartre. Het lijkt net of ze echt met elkaar corresponderen. Antonius gaat hierin op zoek naar zichzelf en de maakbaarheid van Ik als zelfcreatie. Het is, zoals gezegd, geen boek dat je even tussendoor leest. Door de vele lange zinnen moet je er echt je aandacht bij houden.