Autobiography

"Kort daarop verschijnt zijn echte tweede solo album ""Kill Uncle"", waarop hij samen werkt Mark Nevin (ex-Fairground Attraction). In '91 gaat hij
voor het eerst op tournee, begeleid door een groep waarin twee voormalige leden van de
rockabilly-groep The Polecats te vinden zijn. Ondanks Morrissey's weigering om Smiths-successen
te zingen worden die concerten goed ontvangen. Op het sterke ""Your Arsenal"", geproduceerd
door Mick Ronson, tekent gitarist Alain Whyte voor de muziek. Het materiaal van die plaat vormt
ook de basis van ""Beethoven Was Deaf"", een in Parijs opgenomen live-album dat tegelijkertijd
verschijnt met een live-video van een concert in Dallas, Texas. Ondertussen beginnen de
incidenten elkaar op te volgen. Zo sleept Morrissey in '92 zijn oude platenmaatschappij Rough
Trade voor de rechter, en als biograaf Johnny Rogan zijn boek Morrissey & Marr: The
Severed Alliance het licht doet zien roept Morrissey dat het boek voor driekwart uit leugens
bestaat en uit hij allerlei bedreigingen aan het adres van de auteur. Door tijdens optredens al te
nadrukkelijk de Britse driekleur in beeld te brengen, gecombineerd met chauvinistische,
nationalistische uitspraken en songteksten roept hij de verdenking op zich met het extreem-
rechtse National Front te sympathiseren, wat in de muziekpers tot een kleine hetze tegen hem
leidt. His Mozness houdt ervan te provoceren. In een Frans muziekblad zegt Morrissey een
hernieuwde samenwerking met Johnny Marr in de nabije toekomst niet uit te sluiten. Marr, die
zijn invallersrol bij The The heeft beë indigd, onthoudt zich van commentaar en werkt mee aan
albums van Ian McCulloch (ex-Echo & The Bunnymen) en Lee Mavers (ex-La's),
alsmede aan de tweede van Electronic. Dat David Bowie zijn I Know It's Gonna Happen Someday
covert, mag Morrissey als een compliment opvatten. Het door Steve Lillywhite geproduceerde
""Vauxhall And I"" is zijn meest overtuigende statement tot dan toe, waarbij naast Alain Whyte nu
ook de al vanaf ""Your Arsenal"" van de partij zijnde tweede gitarist Boz Boorer voor de muziek
zorgdraagt. Morrissey's periode bij Emi wordt afgesloten met het rommelige World Of Morrissey,
een verzameling b-kantjes, live-opnamen en enkele hits. Voorafgegaan door de single Dagenham
Dave, verschijnt in de nazomer van '95 bij een nieuwe platenmaatschappij ""Southpaw Grammar"".
Het wederom door Lillywhite geproduceerde album is zowel een artistieke als commercië le flop.
Niet alleen zijn publiek, ook de zanger zelf lijkt Morrissey-moe geworden. Begin '96 trekt hij zich
wegens ziekte terug uit het voorprogramma van David Bowie. Hij verliest een proces tegen zijn
voormalige Smith-companen Joyce en Rourke over achterstallige royalties, waarbij de rechter hem
zelfs kenschetst als een 'onbetrouwbare getuige, die de neiging heeft zijn eigen draai aan de
waarheid te geven'. Maladjusted komt opnieuw bij een andere platenmaatschappij uit. Het is een
stereotiep Morrissey-album dat aangenaam maar spanningloos voortkabbelt. Het meest
opvallende nummer is het theatrale Sorrow Will Come In The End, dat in Engeland op het laatste
moment van de plaat gehaald moet worden omdat het een onomwonden poging tot
karaktermoord is op de voormalige Smiths-ritmesectie. Voor de rest moet het album het hebben
van de aardige single Alma Matters en de heldere Lillywhite-productie. De Smiths-catalogus is
inmiddels in handen van Warner en wordt in '92 opnieuw op cd uitgebracht. Daarbij verschijnen
ook de representatieve verzamelaars Best...I en ...Best Ii. Wie het wil doen met de singles kan
volstaan met

Bron: OOR Popencyclopedie"