Bekenntnisse

Nina wordt in Oost-Berlijn geboren als dochter van
zangeres/actrice Eva-Maria Hagen en schrijver Hans Hagen. Opgroeiend in de sfeer van operette
en theater ontwikkelt ze al snel haar enorme vocale potentie. Daarbij wordt ze behalve door
Brecht/Weill en de Duitse zangtraditie in de vorm van Marlene Dietrich, Lotte Lenya en Zarah
Leander vooral beïnvloed door haar pleegvader Wolf Biermann. Ze zingt diens in de Ddr verboden
liederen en raakt bewust van de situatie in West-Duitsland. Tijdens een vakantie in Polen komt ze
in aanraking met de rock & roll, maar zelf studeert ze aan de Zentrale Studio Für
Unterhaltungsmusik en groeit na haar eindexamen uit tot een grote schlager-ster. In conflict
rakend met haar eigen creativiteit richt ze tot twee keer toe een band op, Automobil en Fritzens
Dampferband, maar wordt door de autoriteiten in die activiteit gedwarsboomd. In '76 krijgen de
Hagens toestemming uit te wijken naar West-Berlijn, Nina, na eerst de Londense punkscene
verkend te hebben, in contact komt met gitarist Bernhard Potschka, bassist Manfred Praeker en
drummer Herwig Mitteregger van de politrockgroep Lok Kreuzberg. Aangevuld met toetsenman
Reinhold Heil wordt aldus de Nina Hagen Band geboren, een groep die draait om Nina's sneerende
operazang, haar felle maatschappijkritische en cynische teksten en pittige rockmuziek. Het
debuutalbum Nina Hagen Band slaat zowel in West-Duitsland als in ons land in als een bom, waarbij
vooral de radicaal feministische single Unbeschreiblich Weiblich veel stof doet opwaaien. Na een
tweetal zeer succesvolle Nederlandse optredens ontmoet Hagen begin '79 Herman Brood, die
haar vraagt voor een hoofdrol in zijn speelfilm Cha Cha en in het kader daarvan een scandaleus
schijnhuwelijk met haar aangaat. Hagen zingt enkele nummers voor de film-soundtrack (Ariola '79)
en keert daarna terug naar West-Berlijn, waar ze na ruzie de voltallige Nina Hagen Band plus
manager aan de kant zet. Met ex Wild Romance-gitarist Ferdy Karmelk formeert ze zomer '79 een
nieuwe groep rondom Lourens Leeuw (bas), Jerry Göbel (drums) en Ken Spence (sax/toetsen). De
optredens zijn echter geen succes en een zich moeizaam voortslepende romance tussen Hagen en
junkie Karmelk maakt de werksituatie er niet beter op. Contractueel tot het maken van
Unbehagen verplicht nemen Hagen en haar oude band (die vanaf '80 door het leven gaat als Spliff
Radio Show, later ingekort tot Spliff) de tracks los van elkaar op en het resultaat klinkt zoals de titel
suggereert. Geestelijk doorgeslagen keert Hagen haar op dood spoor gelopen carrière de rug toe
en vertrekt met Karmelk naar de Verenigde Staten, van waaruit voorjaar '81 slechts het bericht
komt dat ze hoogzwanger is. Pas in '82 laat Hagen weer van zich horen. Haar dochtertje, officieus
vaderloos, heet Cosma Shiva en haar nieuwe (solo)elpee Nunsexmonkrock. Ze verklaart opnieuw
geboren te zijn en blijkt tot bijbeldeskundige gepromoveerd; Nunsexmonkrock is een plaat vol
even warrige als sprankelende gedachtenspinsels. Jezus, Bukashin, Einstein, Shiva, een gillende,
krijsende, jodelende kretologie trekt voorbij, vrijwel onbekommerd op toon gezet. Eind mei van
dat jaar gaat Hagen ook weer op tournee, door de Verenigde Staten, en brengt ze de single Smack
Jack Cosma Shiva uit. In december verrast ze vriend en vijand door in het huwelijk te treden met
de uit Zoeterwoude afkomstige Raymond Pieters, beter bekend als Noddy Bulsara, haar grootste
fan, zelfverkondigd vader van Cosma Shiva en erkende 'weirdo'. De huwelijksreis voert het paar
naar de Bahama's en wordt gecombineerd met plaatopnamen. Angstlos, in Engeland en de
Verenigde Staten uitgebracht onder de titel Fearless, wordt geproduceerd door Giorgio Moroder
en laat een Hagen op de rock-discotoer horen. Voor de rest kruist ze Marlene Dietrich met Olga
Lowina, terwijl er getuige de teksten nauwelijks meer een zinnig woord met haar te wisselen moet
zijn. Toch blijft Nina voortdurend verrassen; op In Ekstase, uitgebracht in mei '85, covert ze
Norman Greenbaums Spirit In The Sky en zelfs Frank Sinatra's My Way. Verder brengt ze er
voornamelijk dansbare, nogal Amerikaans klinkende rocksongs op ten gehore, met Afro-, reggae-
en funk-invloeden, terwijl de plaat besluit met een typisch Hagen-statement: een cover van het
Onze Vader. De wispelturige Hagen laat in '86 op het laatste moment verstek gaan op het Lochem
700-festival. Daarentegen treedt ze wel op in een uitverkocht Paradiso in Amsterdam. In
interviews maakt ze vaak bizarre, niet serieus te nemen opmerkingen, maar af en toe komt ze in al
haar extravagantie tot een zinnige daad of statement, zoals de rap Don't Kill The Animals. De
opbrengst van deze single, het enige vinylproduct in twee jaar en gemaakt samen met de al even
vegetarische Lene Lovich, gaat naar de People For The Ethical Treatment Of Animals in de
Verenigde Staten. In augustus '87 trouwt Nina Hagen met de 18-jarige Zuidafrikaanse bassist
Iroquois op Ibiza.

Bron: OOR Popencyclopedie