Best of Gary Moore

Ierse hardrockgitarist, befaamd om zijn zoemende,
vioolachtige geluid en fabuleuze rapheid. Start op jeugdige leeftijd zijn carriè re als hij in '68 te
Dublin de groep Skid Row opricht. Zanger van die groep is Phil Lynott, die de formatie na luttele
maanden de rug toekeert om in '70 Thin Lizzy te vormen. Na Lynotts vertrek gaat Skid Row als trio
verder, waarbij Moore zich met zijn van Fleetwood Macs Peter Green overgenomen Les Paul-
gitaar al snel in de picture weet te spelen. Na twee albums valt Skid Row wegens interne
strubbelingen uit elkaar en via een kortstondig samenwerkingsverband met de folkrockgroep Dr.
Strangely Strange - vastgelegd op de elpee Heavy Petting (Vertigo '71) - komt Gary tot de
oprichting van zijn eigen Gary Moore Band: Grinding Stone. Als gitarist Eric Bell in '74 uit Thin Lizzy
stapt, valt Gary voor hem in, maar het plotselinge succes en het daaruit voortvloeiende overmatige
drugsgebruik resulteren in zijn vroegtijdig vertrek. Na twee jaar dienst in Jon Hisemans Colosseum
Ii, waarmee hij een drietal hooggewaardeerde maar slecht verkopende jazzrockplaten maakt,
keert hij voorjaar '77 toch weer bij Thin Lizzy terug om er de geblesseerde Brian Robertson te
vervangen, aanvankelijk tijdelijk maar vanaf augustus '78 voor vast. Op het Thin Lizzy-album Black
Rose zorgt Moore voor een hernieuwde injectie van zijn Ierse roots. Maar ondanks een samen
met o.a. Phil Lynott opgenomen soloplaat, Back On The Streets, begint Moore pas na zijn vertrek
uit Thin Lizzy zijn identiteit als songschrijver te ontdekken. Het eerste gevolg daarvan, G Force,
bevat een mengvorm van heavy gitaargeweld, jazzy melodielijnen en poppy refreintjes die de
balans soms net iets te veel naar de commercië le kant door laten slaan. Na een eerste tournee
valt de naar de plaat genoemde groep G Force uiteen en neemt Moore de pas in '83 op de markt
gebrachte albums Dirty Fingers en Live op. Vervolgens treedt hij toe tot de band van Greg Lake
(ex-ELP), in welke functie hij op de albums Greg Lake (Chrysalis '81) em Manoeuvres (Chrysalis
'83) te horen is. Van een traditioneel huwelijk is in dit verband duidelijk geen sprake, want met ex
Alex Harvey-toetsenist Tommy Eyre, voormalig Colosseum Ii- en Whitesnake-bassist Neil Murray
en oud Deep Purple- en Whitesnake-drummer Ian Paice levert Moore in '82 het verpletterende
Corridors Of Power af, dat ruimschoots wordt ondersteund door Engelse, Amerikaanse en Japanse
tournees alsmede een optreden op het Pinkpop-festival. Moores songarrangementen zijn opener
geworden, zijn gitaarstijl dynamischer, melodieuzer en herkenbaarder. Met de vocalen, die hij
vanaf Corridors Of Power zelf voor zijn rekening neemt, wil het wat minder vlotten. Maar dat het
altijd nog slechter kan bewijst ex Uriah Heep-zanger John Sloman op de Japanse live-registratie
Rockin' Every Night - Live In Japan. Voor de overigens uitstekende studioplaat Victims Of The
Future neemt Moore zelf maar weer het heft in handen; live laat hij een groot gedeelte over aan
de nieuw aangetrokken gitarist/toetsenman Neil Carter (ex-UFO), die een sterk aan Moore
verwant stemgeluid heeft. Op We Want Moore!, waarop verder oud Rainbow-bassist Craig Gruber
en Billy Squier-drummer Bobby Chouinard te horen zijn, wordt een en ander echter weer teniet
gedaan door het weinig tempovaste timmerwerk van laatstgenoemde. Op de medio '85 met Phil
Lynott opgenomen duo-single Out In The Fields en de samen met voormalig Deep Purple-bassist
Glenn Hughes vervaardigde Run For Cover heeft Moore zijn zaakjes weer beter voor elkaar, al
klinkt het uiteindelijke resultaat door het grote aantal gebruikte gastmuzikanten en producers
weer te gefragmenteerd. Het met bassist Bob Daisley (o.a. ex-Black Sabbath) en een
drumcomputer gemaakte Wild Frontier zet orde op zaken: voortbordurend op de stijl van Thin
Lizzy's Black Rose-album komt Moore op de proppen met een eigenwijze mengeling van hardrock
en folk, waardoor hij zich niet alleen als gitarist, maar ook als componist weet te onderscheiden.
Het Nederlandse publiek beloont hem hiervoor in '87 met een tweede hit (Over The Hills And Far
Away) en een uitverkochte IJsselhal (8 000 man). Vreemd genoeg grijpt het door drumveteraan
Cozy Powell gestutte After The War vervolgens terug op plichtmatige hardrocksongs. Moore
besluit een 'muzikale vakantie' in te lassen, waarin hij met een bluesbandje op ongedwongen
wijze wat oude klassiekers speelt. Dat resulteert in Still Got The Blues, een samen met bassist
Andy Pyle (o.a. ex-Kinks), drummer Graham Walker en een uitgebreid gastenbestand (o.a. Albert
King) gerealiseerde, heuse bluesplaat met een heel eigen stijl en sound, die Moore in een
aangepaste bezetting ook zeer overtuigend live weet te brengen. Grappig genoeg levert juist dit
zijstapje hem zijn grote doorbraak op, niet in de laatste plaats dank zij het titelnummer, dat
internationaal een joekel van een hit wordt. Geen wonder dat Moore besluit het roer van zijn
carriè re in bluesrichting om te gooien en met After Hours de ingeslagen weg verder uit te diepen,
in zowel technisch als emotioneel opzicht. Zelfs als hij hierbij een confrontatie aangaat met B.B.
King blijkt dat Moore op geen enkel vlak voor de oude rot hoeft onder te doen. De op zowel Blues
Alive als de bijbehorende video Live Blues vastgelegde concertregistratie vormt hiervan het
overtuigende bewijs. Commercieel blijkt Moore de ingeslagen bluesroute na Still Got The Blues
niet veel verder uit te kunnen bouwen. Reden waarom hij in '94 onder de naam Bbm (Baker Bruce
Moore) een samenwerkingsverband aangaat met twee van zijn grote helden van weleer, Ginger
Baker en Jack Bruce. Hoewel het daaruit voortvloeiende Around The Next Dream bij vlagen de
goede oude Cream-tijd doet herleven, blijven de verkopen achter en doen er zich in de
persoonlijke omgang tussen de drie bandleden al snel de nodige strubbelingen voor. Het
nieuwgeboren supertrio komt dan ook niet van de grond en Moore neemt het heft wederom zelf
in handen met het aan zijn oude held Peter Green opgedragen, maar behalve Need Your Love So
Bad vooral uit meer obscure songs bestaande Blues For Greeny. Precies twee jaar later is het weer
tijd voor Moore's eigen creaties. Geen blues, rock of opwindend gitaarwerk. Op het poprock-
album Dark Days In Paradise laat hij echter wè l horen dat hij de meest recente muzikale
ontwikkeling goed gevolgd heeft. Door het verwerken van folk, fusion, rock en soul alsmede het
inbrengen van triphop-, hiphop-, dub- en jungle-elementen wordt Dark Days In Paradise in ieder
geval één van 's mans opmerkelijkste platen.

Bron: OOR Popencyclopedie