C Duncan - Alluvium (CD)

Alluvium' is het vierde album van C Duncan, de klassiek geschoolde multi-instrumentalist en singer-songwriter uit Glasgow, uitgebracht door Bella Union. Na de
spookachtige vervoering van Architect (2015), de op de Twilight Zone geïnspireerde mijmeringen van The
Midnight Sun (2016) en het rijkelijk melodieuze Health (2019), is Alluvium een sublieme
smaakverfrisser voor Duncan (C voor Christopher), boordevol gerevitaliseerde vloeiendheid: een
verwarmend bericht uit de daglichtzone, zo je wilt.
Met persoonlijke verhalen als vruchtbare bodem voor zijn veelzijdige groei, navigeert Alluvium
zijn vele tonen en stijlen met lichtheid en gratie. Zoals Duncan uitlegt: 'Met
Alluvium wilde ik een positieve plaat maken met veel verschillende muzikale ideeën en
teksten die van serieus naar speels naar over-the-top romantisch konden gaan op een vloeiende
manier.'
Dat gevoel van vloeibaarheid geeft de goed getitelde opener, 'Air,' het eerste nummer geschreven en
opgenomen voor het album. Met de zwier, lichtheid en discrete complexiteit van John Grant's
symfonische intimiteiten, zet het nummer de toon voor een album dat weet dat het einde
soms zaadjes kan zaaien voor wedergeboortes. Geïnspireerd door een gesprek dat Duncan had met zijn
overleden grootmoeder over haar leven, reflecteert het Carpenters-achtige 'We Have A Lifetime' op
de noodzaak om de dingen los te laten die je niet kunt veranderen en de dingen te accepteren die je wel kunt veranderen, een
een nederig ontwerp voor het leven, handig geplaatst op een rustige achtergrond.

De behendige linkse draai van 'Bell Toll' laat Duncan's dynamiek horen, die doet denken
doet denken aan een ontmoeting tussen Michel Legrand en de vroege Kate Bush. Het tedere intermezzo
van 'Lullaby' volgt en maakt de weg vrij voor 'Torso', een liefdesliedje met poëzie in het hart.
'Het gaat over hoe je elk deel van jezelf voor iemand zou kunnen weggeven
(metaforische ledematen en al!) en toch nog completer kunt zijn,' zegt Duncan. 'De
wereld om je heen verdwijnt en het enige dat telt is deze intense adoratie.

In het duidelijkste geval van de invloed van de lockdown op Alluvium, legt 'Pretending' een
verslag van een verhuizing uit de stad op een luchtige, bevrijde popmelodie. Elders,
gedijt Duncan in lichtvoetige contrasten, door liedjes over verandering en afscheid te plaatsen op weelderige
soft-pop ('You Don't Come Around'), zero-gravity synth-pop ('I Tried') en misty-eyed
hypnagogische walsen ('Sad Dreams'). Het titelnummer is een door een klavecimbel geleide mijmering, 'Earth'
een soort vervolg op 'Air', volgens Duncan, een mix van 'het melodramatische en
het alledaagse. Het is aan de ene kant apocalyptisch, en aan de andere kant is het een verslag van
iemand die zijn TV uitzet, zijn persoonlijke bezittingen inpakt en simpelweg
verhuizen voordat de zon verdwijnt uit het bestaan. Het kan worden toegeschreven aan allerlei soorten
maar het gaat in wezen over alles in brand steken en weglopen
en weglopen.'