Chalet 152 Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers. roman

Geschreven bij Chalet 152

Anton Valens, kunstschilder en schrijver van o.a. de novelle “Vis” en het boek “Ont” , heeft al meerdere prijzen gewonnen.
Chalet 152 is zijn nieuwste boek en natuurlijk weer bevolkt met types, die sociaal gezien niet goed mee kunnen komen in de maatschappij en vergezeld worden door de nodige neurotische trekjes.
Humor en ironie zijn handelsmerken van deze bijzondere auteur en daar ontbreekt het in dit boek ook niet aan.

Djoeke van ’t Hull, uitkeringsgerechtigde , moet zijn kamer in de stad verlaten en neemt een aanbod van zijn oom aan om op het vakantiehuisje van de familie te passen , een huisje , wat door oom en tante ook wel het chalet genoemd wordt. Dit huisje staat op een nogal verlopen vakantiepark met de naam ’t Ezeltje. Oom zelf kan niet op ’t chaletje passen, want tante “is het helemaal kwijt. “

“Chalet 152 was gelegen in een bosachtig gebied ver van het middelpunt van het vakantiepark.
Behalve kwinkelerende vogels en van tijd tot tijd een scheet van een van de buren hoorde je nauwelijks geluiden. Tranquilo. “

Djoeke is eigenlijk wel blij met het aanbod .

“Had hij nog iets te zoeken in de stad?
Was het niet zinniger zijn leven in een weekendtas op te bergen en op een andere plaats weer voor de dag te halen ? “

’s Winters wordt het park voornamelijk bewoond door een groepje outcasts , waarbij Djoeke zich wonderlijk thuis voelt.
Toch kost het hem – met zijn sociale onhandigheid – de nodige moeite om contact te maken met de andere bewoners.
Een mooie gelegenheid hiertoe is het zich aanmelden voor het doen van vrijwilligerswerk op het park , hard nodig om het verlopen parkje nog enigszins overeind te houden.
Er komt iemand bij hem langs met bussen ijzerglimmer , waarmee hij de lantarenpalen een wat beter aanzien kan gaan geven.

“Een van de eigenaardigheden waarvoor de schilder van lantaarnpalen zich gesteld ziet is dat hij bij voortduring tegen het licht inkijkt.
En nog lange tijd na zijn verblijf op “t Ezeltje wordt Djoeke van ’t Hull aan deze wetmatigheid herinnerd , wanneer zijn ogen droog en vermoeid zijn verschijnt vanzelf het zinnebeeld van een matzilveren lantaarn op zijn netvlies. “

Op een bijzondere manier maakt hij kennis met een andere, vrouwelijke, bewoner van het park, Audrey d’Audretsch, een kunstenares , met wie hij een soort van – voornamelijk – seksuele relatie krijgt. Audrey organiseert ook healings, ’s nachts bij volle maan, in een duinpan. Voor deze healings rekent Audrey E 100,- per persoon , met moeite opgehoest door mensen die daar eigenlijk het geld niet voor hebben.
Aan deze healings doen meerdere bewoners van ’t Ezeltje mee.
Een van hen , Carola Monsanto (ja, die naam) , maakt een sterke, hallucinaties opwekkende , thee, ayahuasca , afkomstig uit het Amazone gebied.
Het is deze thee, waardoor er voor Djoeke een hele wereld opengaat, een wereld zonder grenzen , een wereld van ludieke ervaringen , angstaanjagende hallucinaties en terugblikken naar zijn vroegere leven en zijn jeugd.

“Zijn ego vervliegt, een wolkje argon. Dan, du moment dat er niets van hem over lijkt te blijven , ontdekt hij ver in de diepte een stipje kleiner dan een uitgedoofde luciferkop , dat van hier naar daar vlindert, als een verdwaald koolwitje en met zijn innerlijke stem , die hij hervonden heeft , komt hij tot de naakte slotsom : “Ik ben een punt in de ruimte die een ervaring ondergaat . “

In gesprek met het Ander, een entiteit waarmee hij contact maakt tijdens zijn wanen , zoekt hij antwoord op levensvragen en vragen over het leven na de dood.

Chalet 152 staat vol met bijzondere zinnen , humor , ironie en mooie taalkundige vondsten.
Het verhaal zelf over Djoeke en zijn ontwikkeling stelt niet zo heel veel voor, maar dat wordt meer dan goed gemaakt door de uitstekende en plastische beschrijvingen van de transcendentale ervaringen van dit onhandige maar goedwillende pe

Geschreven bij Chalet 152

Anton Valens is met Chalet 152 in de Beste Boeken van 2019 van de Volkskrant terecht gekomen, en dat is voor mij wel terecht. Het is een vreemd boek, met een wat (wereld)vreemde hoofdpersoon: Djoeke van 't Hull. Djoeke past op het chalet van zijn oom tijdens de terminale ziekte van zijn tante. Hij heeft moeite met sociaal contact, zit financieel aan de grond, en brengt hele dagen in zijn eentje door. Als hij zich opgeeft voor een vrijwilligersklus - lantaarnpalen schilderen - begint hij weer langzaam onder de mensen te komen, en hij ontdekt dat het hele vakantiepark door zonderlinge figuren en sociale outcasts bewoond wordt. Djoeke wordt begeesterd door Audrey d'Audretsch, die kunstenares is maar ook healings organiseert. Tijdens de sessie waaraan Djoeke deelneemt - vooral in de hoop weer bij Audrey in een goed daglicht te komen - komen we iets meer over Djoeke en zijn verleden te weten, met name over zijn kinder- en studententijd. Het is niet verrassend voor de lezer dat Djoeke altijd al een loser is geweest. Een misfit, een einzelgänger.
De schrijfstijl van Valens is afstandelijk, feitelijk (de omgekomen hond), maar ook bloemig en inventief: hij gebruikt nieuwe woorden die precies de lading dekken (een 'kringloopkleurig' schriftje). De healingsessie in de duinen, en met name de beschrijvingen van de mede-damasta's en fandanga's, is blij vlagen hilarisch en altijd beeldend. Ik zag Djoeke door het vakantiepark sjouwen met verf en ladder, door de stad als jonge student, en in de duinen zitten en rollen onder invloed van de ayahuascathee.
Dit boek is vast niet voor iedereen een aanrader, maar mij kon het wel bekoren! 4 sterren.

Geschreven bij Chalet 152

Alles wat Valens zo’n geestig virtuoze taalkunstenaar maakt zit in deze roman en meer. Niet samen te vatten maar geen regel vervelend. Misschien wel zijn beste boek

Geschreven bij Chalet 152

Djoeke van ’t Hull, 32 jaar, beleeft een hallucinerende reis .
Door mee te doen aan een seance, met inneming van een drank gemaakt van de Ayahuasca plant.
Ze doen dat in September , als het nog niet te koud is ,om de nacht door te brengen aan het strand.
Het donker, de sterren , het geluid van de zee, dat alles draagt mee, tot een nog sterkere beleving .
Djoeke redeneert zo de hele nacht, met zichzelf over het onbegrijpelijke van het leven.
De innerlijke reis, zou moeten helpen bij levensvraagstukken.
Ondertussen krijgen we een beeld van Djoeke’s leven op dat vrijwel verlaten vakantiepark.
Je vraagt je onmiddellijk af , of de schrijver, zelf mee heeft gedaan aan een ritueel, zodat hij zijn ervaringen in het boek aan zijn hoofdpersoon heeft kunnen meegeven.
Door het af en toe aparte taalgebruik , krijg ik soms de indruk dat Anton Valens een Belgische schrijver is.
Een razend knap verhaal, in een ongewone setting .

Geschreven bij Chalet 152

Het omslag van de roman Chalet 152 is een fragment van een fresco dat te zien is in de Sint Franciscuskerk in Montefalco. De renaissanceschilder Gozzoli toont daarop het verdrijven van duivels. Dat is ook wat Djoeke van ‘t Hull, het hoofdpersonage in de roman van kunstschilder/schrijver Anton Valens (1964), doet. Hij wil demonen uit zijn geest bannen, zoekt een nieuw perspectief in zijn leven.
Djoeke van ’t Hull kijkt terug op een hallucinerende periode uit zijn leven van vijf tot zes jaar geleden. Hij kreeg het verzoek van zijn oom, wiens vrouw leed aan een agressieve vorm van dementie, om ‘rentmeester’ van diens chalet, Chalet 152, op vakantiepark ’t Ezeltje te zijn. Dat komt Djoeke goed uit: hij leeft van een uitkering, woont op een zolderkamertje waar hij ook nog uit moet, zijn relatie met Roelien is verbroken, hij vindt zichzelf onaantrekkelijk. Hij is allerminst succesvol.
Het vakantiepark heeft duidelijk betere tijden gehad en de mensen die hij er na een aantal weken tegenkomt zijn wat sneue types, mensen die betere tijd gekend of gewenst hadden. Dan ziet Djoeke een oproep voor vrijwilligerswerk op de camping onder het motto ‘met zijn allen tegen de negativiteit.’ In de hoop contact te maken, erkenning te krijgen meldt hij zich aan om de lantaarnpalen op het park te schilderen. Hij is de enige die zich aangemeld heeft en gaat aan de gang. Tijdens zijn schilderwerk ontmoet hij Audrey. Hij wordt stapelverliefd op Audrey. Is zij degene die hem uit het moeras gaat trekken? Audrey is niet alleen kunstenares (‘een tekening moet mousseren (..): opbruisen. En: Art brut? Álle art is brut’), maar verzorgt ook healings. Djoeke komt in die healings terecht. Iedereen gebruikt daarbij de geestverruimende ayahuascathee (een plantenmengsel uit het Amazonegebied) die bizarre hallucinaties/trips tot gevolg heeft. Kunnen de seances en Audrey hem weer perspectief geven? Of gaat alles, zoals je vanaf het begin denkt, mis? Opvallend is dat de sessies ook worden begeleid door ene Carola Monsanto. Een verwijzing naar het bedrijf dat bekend is van herbiciden?
Drie van de ‘theesessies’ vormen de kern van de roman. Djoeke moet daarin voor zichzelf drie mantravragen beantwoorden, ‘wie of wat ben ik’, ‘is dit leven eeuwig of niet’ en ‘wat wil ik’. Gelden deze mantra’s niet voor ons allemaal? In stiltemeditaties daalt Djoeke in zichzelf af en kijkt hij constant naar zichzelf. Tussen de sessies ontwikkelt het verhaal in ’t Ezeltje (niet voor niets heet het vakantiepark zo). Bij de derde sessie ‘kotst Djoeke zich de ziel uit het lijf. Het kotsen heeft hem opgelucht.’ De sessies zijn bedoeld om zijn ‘ketenen’ af te werpen.
De personages blijven vlak, maar de ironie, de humor, de beeldende manier van schrijven, de taalgevoeligheid, demetaforen vergoeden alles. Als je van iets zo gewoons als het schilderen van lantaarnpalen met ijzerglimmer een heroïsche scène kunt maken en je schrijft ‘hij ging van de ene telkens door naar de volgende, alsof ze hem verlokten als sirenen’ dan laat je de lezer genieten! Valens schrijft uiterst precies, met veel aandacht voor detail. Als hij de voeten van Audrey beschrijft heeft hij het over ‘fijngesneden teentjes en slanke voetbogen, de rode kieuwen in haar hielen.’ De healingsessies leveren bizarre, hallucinerende beelden en taaluitingen op: “Door het floers van vocht in de spleten van zijn toegeknepen ogen neemt hij de afzonderlijke stralen van bijna opgebrande verse-aanvoerkaarsen waar die weerkaatst worden door een neusring, de flonkerende buikbolling van een borrelglas, een glanzend haartje.”
Op een zeker moment hallucineert Djoeke zelfs dat ‘de hele wereld opgebouwd is uit Djoekes, alle maten zouden versleuteld afgeleid zijn van de basismaten van zijn lichaam; een hyperegocentrisch concept. Hij vraagt zich af waarom hij zich steeds laat inpakken door jokerfiguren. ‘Wil hij juist vernederd worden of heersen.’ Dat is de spiegel die Anton Valens ons voorhoudt.

Geschreven bij Chalet 152

Af en toe kom je een cover tegen die direct in het oog springt, als de achterflap net zo’n indruk maakt dan is het een boek die gelezen moet worden. Chalet 152 was voor mij zo’n boek.

Djoeke van ’t Hul heeft weinig te besteden. Hij is werkloos en geniet van een uitkering. Als hij op het verlaten vakantiepark een tijdje in de wintermaanden de chalet van zijn oom en tante kan bewonen, is de keuze voor Djoeke snel gemaakt. Djoeke betrekt chalet 152 .en ontmoet al snel de bijzondere Audrey d’ Autretsch met wie hij een affaire aangaat. Ondertussen doet hij wat hand en spantdiensten als vrijwilliger op het vakantiepark.

Wanneer Djoeke een ritueel bij vollemaan meemaakt aan de Noordzeekust kan hij zijn blokkade opheffen. Met een groep mensen ondergaan ze hallucinaties en ontstaan er bijzondere gedragingen. Als lezer zijn we ooggetuige van een trip waarop het verhaal zich grotendeels zich baseert. De ontstane situatie ontstaat door het gebruik van een brouwsel van de meesterplant ayahuasca. Door deze ervaring die een groot deel van het boek beslaat zoekt Djoeke antwoord op vragen over zijn leven. Wie ben ik? Wat wil ik? Hij gaat hierover in gesprek met een andere entiteit die hij ervaart tijdens zijn trip.

Na het dichtslaan van Chalet 152 was ik verward en wist ik niet zo goed hoe ik dit boek nu echt ervaren had. Het is een bijzonder, maar ook verwarrend boek. Logisch omdat het geheel zich vooral onder invloed van ayahuasca beschreven wordt.

Bijzonder is de benadering van het geheel die de auteur met de lezer deelt. In het dagelijks leven is Anton Valens naast schrijver ook kunstschilder. Zijn creatieve geest is terug te vinden in zijn schrijfstijl. Deze is bijzonder, beeldend, humoristisch en beeldend.

Chalet 152 is voor mij de eerste kennismaking van deze auteur. Ik heb het boek met gemengde gevoelens gelezen omdat het geheel vrij verwarrend bij mij binnenkwam. Toch is er iets in zijn schrijfstijl wat ik toch mooi vond en me aan het lezen hield. De beschrijving van dit boek zou ik categoriseren als verrassend verwarrend.

Anton Valens heeft een schrijfstijl die de lezer bij de leest houdt. Het is een boek die aandacht behoefd. Toch had ik graag meer willen lezen over de andere personages. In het verhaal komen ze wel aan bod maar voor mij kende ze weinig diepgang.

Al met al is Chalet 152 een boek die mij als lezer met vragen het boek dicht heeft laten slaan. Ik weet niet of ik het boek nu echt zo prettig vond of juist niet. Een bijzondere ervaring heb ik in ieder geval overgehouden na het lezen van dit verhaal.

Geschreven bij Chalet 152

Chalet 152 is een vervreemdend boek. Een verhaallijn is er nauwelijks in te ontdekken. De auteur wil een inkijkje geven in het leven van op z’n zachtst gezegd excentrieke figuren die zweverige mantrasessies en meditaties houden bij een vakantiepark. Maar vanwege het continue hak op de tak gespringen tussen onderwerpen, mensen en gebeurtenissen raakt de lezer afgeleid en kan deze het al gauw niet meer volgen.

Daar komt bij dat de karakterontwikkeling ook tekort schiet. Slechts weinig komt men écht te weten over personages die toch het hele boek een grote rol spelen. Daarom kan er van identificatie met de hoofdpersonen ook geen sprake zijn. Jammer, want één van de twee hoofdpersonen, Djoeke, lijkt ietwat autistisch maar vooral excentriek, en tijdens een kort inkijkje in zijn jeugd leren we dat hij altijd al een loser en einzelgänger was. Dit had mooi uitgewerkt kunnen worden in de roman, waardoor de lezer empathie had kunnen krijgen voor zijn daden en persoon.

Tenslotte weet de schrijfstijl ook niet te boeien; aan het begin van de roman wordt overvloedig met moeilijke, zelden gebruikte woorden en termen gestrooid, naar mate het boek vordert verbetert dit wel. Het taalgebruik is echter net als het verhaal; rommelig, fragmentarisch, verwarrend.

Jammer, het thema van het boek had zoveel mooier tot zijn recht kunnen komen als alles op een andere manier uitgewerkt was. Alleen al het aanbrengen van enige rust in het verhaal had het alvast zeker goed gedaan!

Geschreven bij Chalet 152

Djoeke van ‘t Hull, een sociaal geïsoleerde jongeman, die niet schuilt voor zelfkritiek en in ieders reactie hierop een bevestiging van zijn treurigheid ziet, krijgt van een oom (getrouwd met zijn tante die niet zo lang meer heeft) de vraag of hij op hun vakantiehuisje wilt passen, totdat zij heen is gegaan...

Het betreft Chalet 152, gelegen op een vervallen vakantieparkje ‘t Ezeltje in de zuidelijke Randstad, waar Djoeke zich evenmin op zijn plaats voelt...
In de hoop meer onder de mensen te komen, schrijft zich in voor vrijwilligerswerk op het park...
Zijn klus wordt lantaarnpalen op het park opknappen door een poetsbeurt en een likje verf...
Dit doet hij met verve, ook al blijft in eerste instantie enige sociaal contact uit...

Door de verfwerkzaamheden heen komt hij langzamerhand in contact met mede-parkgangers, met als hoogtepunt een liefdesrelatie met Audry d’Audeetsch, een hysterische kunstenares, die ook excentrieke healings, lees met Ayahuasca, organiseert...

Het verhaal concentreert zich tijdens zo’n healing in de duinen, met hallucinaties en bizarre gedragingen, waar Djoeke geconfronteerd wordt met eerdere trauma’s en een verloren liefde...
Djoeke komt tot de conclusie dat er onvoorstelbaar veel misère op ‘t Ezeltje is, daar kunnen geen duizend glimmend gelakte lantaarnpalen tegenop...

De taalkundige vindingrijkheid van Anton Valens maakt het al bij al plezierig om te lezen...

Geschreven bij Chalet 152

Chalet 152 vertelt het verhaal over het leven van Djoeke van ‘t Hull. Djoeke past op verzoek van zijn oom op het huisje oftewel “chalet” op het vakantiepark ’t Ezeltje. Op dit vakantiepark die van alle glorie is ontdaan wonen allerlei personen die in de maatschappij eigenlijk geen plekje meer hebben.
Djoeke geeft zich op voor vrijwilligerswerk in de hoop wat mensen te leren kennen, maar doet het werk, lantarenpalen schilderen, uiteindelijk in zijn eentje. Tijdens dat werk leert hij wel Audrey kennen en krijgt met haar een relatie.
Het boek vertelt verder over zijn ervaringen bij een vollemaansritueel met het middel ayahuasca, deze ervaring brengt allerlei beelden en hallucinaties vanuit zijn leven en jeugd naar boven.
Ik had een beetje moeite met de schrijfstijl, het vloog voor mijn gevoel alle kanten op, maar ik vond het niettemin toch een heel interessant boek en zeker de moeite waard om te lezen.

Geschreven bij Chalet 152

Het boek Chalet 152, geschreven door Anton Valens neemt je mee naar de bijzondere gebeurtenissen op vakantiepark ’t Ezeltje. De combinatie van de schrijfwijze van Anton Valens en de aparte gebeurtenissen maken dat dit boek je iedere bladzijde laat verrassen, wellicht wel verwarren en laat meegenieten van de bijzondere vakantietrip die hoofdpersoon Djoeke maakt!

Djoeke verblijft in Chalet 152, het vakantiehuisje van zijn oom en tante, die door omstandigheden niet in het huisje kunnen wonen. Het chalet staat op een klein vakantiepark: ’t Ezeltje.

Op een dag besluit Djoeke zich in te schrijven om als zich al vrijwilliger nuttig te maken door de lantaarnpalen op het vakantiepark te restaureren. Vol goede moed begint hij aan deze klus. Helaas komt er van het toenemende contact, waarop hij had gehoopt niet meteen iets terecht.
Djoeke blijft met passie het vrijwilligerswerk uitvoeren en leert medebewoners van het vakantiepark kennen, waaronder Audry, een tegenpool van Djoeke met haar excentrieke gedrag.

Djoeke, gefascineerd door de levensstijl Audry, besluit mee te gaan naar de activiteiten die zij organiseert. Hierbij belandt hij bij een healing waarbij bijzondere middelen worden gebruikt die erin resulteren dat de aanwezigen vreemde dingen zien en doen.