Choices of One

Geschreven bij Choices of One

In dit vervolg op Allegiance keert Zahn terug naar veel van de personages van zijn eerdere boeken. Luke, Han, Leia en Chewie sowieso, maar ook Mara, Pellaeon, de Hand of Judgment, en in mindere mate Thrawn, Car'das en Airen Cracken. Een rijke cast, dus. Ik ga punt voor punt af wat goed en slecht is in dit boek.
1: De personages.
Beter dan in Allegiance! Degene die boven zijn genoemd zitten allemaal in hun rol, en hoewel de vijf stormtroepers van HoJ geen sterke personages zijn, hebben LaRone, Marcross en Brightwater meer persoonlijkheid dan eerst. Quiller en Grave niet echt. Nieuwkomers Axlon en Ferrouz krijgen de klus wel geklaard, verwacht wendingen rond beiden.
2: De actie.
Er is actie zat, en een climax op z'n Zahns. Er zit een goed tempo in en zoals altijd laat Zahn iets gebeuren waarvan je afvraagt wat het betekent, maar wat later logisch is. Eigenlijk niets op aan te merken.
3: Plot
Het plot is ook prima, maar heeft dezelfde makke als Allegiance: omdat de verschillende verhaallijnen afzonderlijk begin en op het einde pas samenkomen, moet je veel onthouden. Dit leidt ertoe dat het soms verwarrend is. Een voorbeeld (MILDE SPOILER!): Hoe wist Luke zo snel waar Stelikag was, en hoe hij eruitzag? Ik heb geen idee.
Nog een minpunt: Luke en Mara ontmoeten elkaar niet tot in Zahn's Heir to the Empire, maar bij de climax (SPOILER), gaat het zo ver dat ze in dezelfde ruimte zijn, vechten tegen een gezamenlijke vijand, ELKAAR GEWOON ZIEN. Dit gaat te ver.
En Thrawn, een van mijn favoriete personages, had gedurende het boek maar weinig scenes, hoewel zijn deel van het verhaal gedekt wordt. Meer was leuk geweest, maar dat is een persoonlijke mening. Pellaeon kwam vaker voor, maar lang niet zo vaak als Mara, die toch wel vooral podium deelt met LaRone. Leia en Chewie raakten ook op de achtergrond, hoewel dat bij die eerste meevalt.

Conclusie: verschilt met totaalbeeld niet veel van Allegiance maar is op alle vlakken toch net iets beter. Dat betekent betere personages, goede actie, en leuker om te lezen. Heeft niet de grimmige sfeer van de NJO/Legacy boeken, en is meer een terugkeer naar oudere verhalen, in een nieuw jasje. En dan is de voorkant van de paperback editie ook nog eens prachtig. Minpunten zijn de verwarring die soms toeslaat, de onregelmatige verdeling van de Point of views, en de zo-goed-als ontmoeting tussen Luke en Mara. Dat doet het er niet aan af dat dit een verrassend en continu vermakelijk boek is.

In dit vervolg op Allegiance keert Zahn terug naar veel van de personages van zijn eerdere boeken. Luke, Han, Leia en Chewie sowieso, maar ook Mara, Pellaeon, de Hand of Judgment, en in mindere mate Thrawn, Car'das en Airen Cracken. Een rijke cast, dus. Ik ga punt voor punt af wat goed en slecht is in dit boek.
1: De personages.
Beter dan in Allegiance! Degene die boven zijn genoemd zitten allemaal in hun rol, en hoewel de vijf stormtroepers van HoJ geen sterke personages zijn, hebben LaRone, Marcross en Brightwater meer persoonlijkheid dan eerst. Quiller en Grave niet echt. Nieuwkomers Axlon en Ferrouz krijgen de klus wel geklaard, verwacht wendingen rond beiden.
2: De actie.
Er is actie zat, en een climax op z'n Zahns. Er zit een goed tempo in en zoals altijd laat Zahn iets gebeuren waarvan je afvraagt wat het betekent, maar wat later logisch is. Eigenlijk niets op aan te merken.
3: Plot
Het plot is ook prima, maar heeft dezelfde makke als Allegiance: omdat de verschillende verhaallijnen afzonderlijk begin en op het einde pas samenkomen, moet je veel onthouden. Dit leidt ertoe dat het soms verwarrend is. Een voorbeeld (MILDE SPOILER!): Hoe wist Luke zo snel waar Stelikag was, en hoe hij eruitzag? Ik heb geen idee.
Nog een minpunt: Luke en Mara ontmoeten elkaar niet tot in Zahn's Heir to the Empire, maar bij de climax (SPOILER), gaat het zo ver dat ze in dezelfde ruimte zijn, vechten tegen een gezamenlijke vijand, ELKAAR GEWOON ZIEN. Dit gaat te ver.
En Thrawn, een van mijn favoriete personages, had gedurende het boek maar weinig scenes, hoewel zijn deel van het verhaal gedekt wordt. Meer was leuk geweest, maar dat is een persoonlijke mening. Pellaeon kwam vaker voor, maar lang niet zo vaak als Mara, die toch wel vooral podium deelt met LaRone. Leia en Chewie raakten ook op de achtergrond, hoewel dat bij die eerste meevalt.

Conclusie: verschilt met totaalbeeld niet veel van Allegiance maar is op alle vlakken toch net iets beter. Dat betekent betere personages, goede actie, en leuker om te lezen. Heeft niet de grimmige sfeer van de NJO/Legacy boeken, en is meer een terugkeer naar oudere verhalen, in een nieuw jasje. En dan is de voorkant van de paperback editie ook nog eens prachtig. Minpunten zijn de verwarring die soms toeslaat, de onregelmatige verdeling van de Point of views, en de zo-goed-als ontmoeting tussen Luke en Mara. Dat doet het er niet aan af dat dit een verrassend en continu vermakelijk boek is.