De blauwe diender Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers. kroniek van een politieleven

Geschreven bij De blauwe diender

"De Blauwe diender" is geen roman, maar de autobiografie van Jacques Smeets. Ook al betitelt de auteur zijn boek als een "Kroniek van een politieleven", staat hijzelf centraal. Deze ex-politieman schreef echter geen heldenepos, ook geen ode aan de politie, maar een nuchtere analyse van zijn eigen loopbaan bij een genootschap dat hij gedurende veertig jaar heeft zien evolueren. In zevenentwintig thematische hoofdstukken vertelt hij over zijn motivatie, zijn groei als politieman, zijn angsten en zijn frustraties.
Na elk hoofdstuk krijgt de lezer een alsmaar duidelijker wordend beeld over de werking van “de politie” en de heersende mentaliteit. De auteur durft het aan over corruptie te schrijven, over geweld en “burn-out”. De lezer leeft met hem mee, en hij voert ons mee naar zijn eerste confrontatie met een lijk. Hij gunt ons een blik in zijn intiemste gevoelens. Hij stelt ons voor aan onderbetaalde collega’s van een oudere generatie, welke deze lacune op hun manier het hoofd bieden. We houden hem gezelschap bij zijn nachtdiensten en begeleiden hem naar gewelddadige demonstraties.

Langzaam wordt het ons duidelijk dat de “politieman van het terrein” aan het uitsterven is, dat de technologie zijn intrede doet en dat het budget voor de politie niet meer in functie van de misdaad wordt toegekend, maar in functie van de economische crisis.
De auteur heeft het ook over zijn jeugd, over de mensen die werkelijk iets voor hem hebben betekend en vooral over zijn echtgenote. Zijn bewoordingen over haar zijn een discreet gecamoufleerd eerbetoon aan de enige persoon die hem in goede en slechte momenten heeft gesteund. De aandachtige lezer zal snel ontdekken dat zij zijn “biechtmoeder” en uitlaatklep was aan wie hij over zijn werk kon praten. Toch is het duidelijk dat deze eenzijdige ontboezemingen niet volstonden. Ieder mens heeft iemand nodig tegenover wie hij zich zonder schroom kan uitkleden. Iemand met begrip, maar ook met raad.
In “De Blauwe Diender” stelt de auteur zichzelf heel wat vragen, maar vindt niet altijd het antwoord. Hij zoekt naar de waarheid, naar de zin van wat hij gedurende zijn hele loopbaan heeft gedaan, en soms voelt men zijn twijfels, hoewel hij telkens weer probeert zichzelf te overtuigen dat hij altijd de juiste weg heeft gevolgd.
Maar met verloop van jaren, stelt hij vast dat zijn motivatie om “het recht” te dienen en “de misdaad” te bestrijden, niet helemaal meer overeenstemt met wat hij dagelijks op het terrein meemaakt. Deze voortdurende innerlijke tweestrijd wordt hem uiteindelijk fataal. Zo wordt hij het slachtoffer van “Burn-out”
Toch vind hij zijn weg terug, maar verandert van dienst. Wil voortaan zijn collega’s helpen, een hulp die hijzelf beschrijft als "het aanreiken van zelf verworven inzichten ten behoeve van hun eigen zoektocht in de complexe wereld van het politieberoep."

“De Blauwe diender” is een prachtig en zeer interessant relaas over het politiekorps. Zelf heb ik 35 jaar het uniform gedragen en ik kon heel wat parallellen trekken tussen zijn ervaringen en de mijne. Maar “De Blauwe diender” is niet alleen een spontane striptease, maar een diep menselijk verhaal dat door een groot publiek zou moeten gelezen worden; door jong en oud. Iedere ouder zou dit boek moeten bezitten, terwijl elke gelovige het een plaats naast de Bijbel zou moeten geven, maar het vooral zou moeten lezen. Het is ook een handleiding voor de jongere generatie die opnieuw moet leren respect te tonen voor de “mannen in het blauw” welke hun leven inzetten om haar veiligheid te verzekeren.
Dit bijzonder werk, een uitgave op glanzend papier, is met zekerheid niet alleen bestemd voor collega’s die er hun daden in vermoeden, maar voor elke burger omdat iedereen daarin ook wel een stukje van zichzelf kan terugvinden.
Een aanrader voor iedereen.
Henri Patrik.
Ik was zelf vijfendertig jaar drager van een uniform als officier bij het leger. Actief als officier "Burgerlijke & militaire samenwerking" in de Balkan

Geschreven bij De blauwe diender

Oud politieman Jacques Smeets spreekt zijn lezers direct aan in een zeer persoonlijk relaas over zijn werkzaam leven in dienst van de Hermandad. Als jongeman op kamers weet hij zich te bevrijden van de confrontaties met zijn ouders, vooral die met zijn vader, die vol kritiek zit op zijn levenswandel. Voor mij als generatiegenoot (we schelen net twee jaar) is dat een herkenbaar verhaal. Het was de tijd van het generatieconflict, jongeren die een eigen zelfstandig en vooral ook ruimdenkender leven opeisten. Over de politie werd bij Jacques thuis negatief gedacht en gesproken, toch waren ze uiteindelijk trots op hem. "Vreemd hè," lezen we, "dat het zo kan lopen. Eerst werd ik genegeerd, afgezeikt als het ware omdát ik bij de politie ging en toen ik er eenmaal bij was werd ik zowat de hemel in geprezen."
Wat Smeets zich dan wel al vaag realiseert is dat hij door de keuze voor deze loopbaan andere, artistieke ambities verdringt. Het leven is voor hem overleven. En het uniform helpt hem daarbij. Hij wordt in alle opzichten de politieman zoals men zich die voorstelt: gezagsgetrouw, ferm in zijn optreden, loyaal tegenover zijn meerderen. Een man die zich conformeert. Als hij na tien jaar in burger bij de Afdeling Bijzondere Wetten terugkeert in het blauw op straat, staat er: "Ik had het gezag gemist dat het uniform uitstraalt." Maar ook: "Als ik dan toch een keertje misbruik maakte van die macht, bijvoorbeeld door iemand een draai om de oren te geven of een paar keer extra met de gummiknuppel te slaan, voelde ik mij niet echt prettig."
In die eerste, zij het nog voorzichtige zelfkritiek, ligt de kiem voor Jacques' latere belangstelling in zijn eigen psychologie. Maar het zal dertig jaar duren voor het uniform zijn beschermende en tegelijkertijd beperkende werking niet alleen tegenover de samenleving buiten maar juist ook op de persoon die hij innerlijk is, verliest. Tot zijn eigen verbazing begint hij er ineens naar te verlangen het voorgoed aan de kapstok te mogen hangen. Er is een burn-out voor nodig waar hij moeizaam van herstelt om te begrijpen wat er met hem aan de hand is. "Er broeide iets in mij dat eruit wilde en uiteindelijk bleek dit een grote dosis creativiteit te zijn."
Die creativiteit zet hij sindsdien in voor het delen van zijn inzichten over het politieberoep. Hij houdt het handelen van hemzelf en zijn collega's tegen het licht van het feit dat een politieman ook als hij in functie is nog steeds een gewoon mens is. Dat hij bij het uitoefenen van zijn vak voor het grote publiek voortdurend zichtbaar is en door het filmen met mobiele telefoons ook meer en meer in een glazen huisje werkt, mag niet verhinderen dat hij zich als mens blijft gedragen, onder alle omstandigheden. In een krachtig slotpleidooi haalt Smeets de blanke pit uit de ruwe bolster en laat hij zien welke de ontwikkeling is waar hij uiteindelijk echt voor staat en die hij tegenwoordig op alle manieren uitdraagt: die van politieman naar politiemens.
Een buitengewoon boeiend en integer verhaal dat het prachtige vak van diender dicht bij mijn hart bracht.

Geschreven bij De blauwe diender

Niet vaak lees je zo openhartig over hoe een politieman zijn werk ervaart. Jacques Smeets geeft in dit boek een nauwkeurig beeld van zijn professionele loopbaan bij de politie, en de manier waarop hij dit als mens meemaakte. Als lezer krijg je een kijkje in de psyche en het gevoelsleven van de politieman, iets wat doorgaans achter zijn 'professionele schild' verborgen blijft. Via verhalen uit de praktijk laat Smeets zien dat hij uit het juiste hout gesneden was om dit vak uit te kunnen oefenen, maar dat hij toch ook bleef nadenken over wat dit voor hem als persoon inhield. Kennelijk is dat broodnodig, om dit zware werk met zijn vele dilemma's goed uit te kunnen blijven oefenen. Het boek is ook prima geschreven, wat nog eens bijdraagt aan het leesplezier. Hopelijk hebben zijn collega's een voorbeeld genomen aan hoe Smeets decennia lang functioneerde als 'blauwe diender'.

Geschreven bij De blauwe diender

De Blauwe Diender.

Ik heb dit overzichtelijke en prettig leesbaar ingedeelde boek met veel plezier gelezen. Een aantal aha-momenten meebeleefd. Het ligt nu voor me terwijl ik aan het schrijven ben. De kleur blauw met de foto van het standbeeld prijken trots. De kaft is flinterdun. De kaft staat geopend als de deksel van een klepkooi. Een warm nest waaruit 27 jonge vogels (verhalen) elk moment zouden kunnen uitvliegen. Enkele verhalen zouden ook zo uit mijn eigen politieleven gegrepen kunnen zijn. Zo zal iedere lezer op zijn beurt eigen herinneringen oproepen uit dit boek. De verbindende factor voor de politie is het omgaan met mensen, bruggen proberen te bouwen, opkomen en uitdragen van het recht, structuur aanbrengen in chaos. Normen en waarden verbeteren. Alles in ondergeschiktheid aan het bevoegde gezag. Waarbij de misdaad en veel geweld op elke hoek en altijd op de loer liggen.
Ik vond dat het boek lekker in de hand lag tijdens het lezen. Het verveelt geen moment. Er zijn leuke en gruwelijke verhalen in te zien. De auteur die zelf aan het hoofd stond van zijn eigen belevenissen geeft veel prijs, ook zijn privé situatie. Dat siert hem, daar is lef voor nodig. Het boek zou een mooie blauwdruk kunnen zijn voor de communicatie tussen mensen.

De 27 verhalen omsluiten een heel werkbaar politieleven. De auteur had er ook voor hetzelfde gevoel 100 kunnen verhalen. Hij heeft “zijn” deelbare hoofdzaken opgetekend. Vaak is minder meer. Zo ook hier. Tussen de regels en de verhalen door kun je begrijpen dat er nog veel meer datamateriaal voorhanden is. Dan is het ook nog maar eens een keer zo dat je niet elk verhaal wilt of kunt vertellen uit piëteit met nabestaanden of betrokkenen. Soms kan een verhaal niet naar buiten gebracht worden en is gedoemd om in eenzaamheid bij de desbetreffende auteur te blijven.
Eén zinsnede uit De Blauwe Diender moet mij nog van het hart:
“Het leveren van prestaties kreeg voor mij een bijzondere betekenis omdat ik deze niet meer mat aan cijfers en statistieken, maar aan mijn motivering en overtuiging”.

Mooi geschreven. Over de politieorganisatie ben ik erg bezorgd. Vooral als we cijfers en statistieken de boventoon laten voeren ten koste van de intrinsieke motivering en overtuiging.
Jacques, bedankt dat je me deelgenoot hebt gemaakt van jouw politieleven.

Plis Han – Sittard
Han Tummers

Geschreven bij De blauwe diender

Ik ben met een open mind aan dit boek begonnen. Het verhaal pakte mij vanaf het eerste moment en voor dat ik het wist had ik het boek uit.. De schrijver heeft een bijzonder boek neergezet over het leven als diender. Hierin lees je dat alles niet zo makkelijk gaat en is dan je zou denken. Ik heb door dit verhaal veel respect gekregen voor Jacques. Het boek heeft mij zeker aan het denken gezet hoe zwaar het beroep eigenlijk is. Jacques heeft zijn verhaal met een vlotte schrijfwijze geschreven. Alles goed en duidelijk uitgelegd, soms wad het wel even denken welke tijdperiode het afspeelde, maar dit was niet storend. Hij verteld echt over alles zoals privé en werk gerelateerd

Dit boek is een mooi autobiografisch verhaal met een cover wat er perfect bij past. De opmaak van de tekst in het boek is een beetje slordig, in sommige stukken tekst was de afstand tussen de woorden erg groot. Persoonlijk stoorde ik mijn eigen hier aan. Het boek heeft een mooie hoeveelheid van 256 bladzijden ideaal voor dit boek.

Dit boek is een aanrader voor iedereen die nieuwsgierig is naar het leven van een ander. Ik heb het boek met plezier gelezen en kijk uit naar meer werk van deze schrijver.

STERREN

Ik geef dit boek 4 sterren.

BOOKLOVERSAPHIRA

Geschreven bij De blauwe diender

Het eerste review beschrijft het precies, niets aan toe te voegen, behalve dit:
Dank je wel is te klein, dank je uit de grond van mijn hart is ook te klein, maar komt in de buurt, mijn hele grote dank voor je boek, de blik in je ziel, je belevingswereld, je wijze raad, het aanzetten tot nadenken. Ik voel me bevoorrecht dat ik het mocht lezen en op die wijze een dapper mens volgen in zijn beroep en op zijn stappen in het leven. Precies op goede vrijdag had ik de laatste bladzijde onder ogen, extraatje. Expres gebruik ik het woord " uit" niet, ik weet dat ik dit ga herlezen, nog een zin of stuk herhalen. Helemaal warm geworden, je bent een geboren schrijver! Bedankt blauwe diender, dat ik mocht delen in je herinneringen.

Geschreven bij

De Blauwe Diender is een verhaal dat de loopbaan omschrijft van een politieman in hart en nieren.
Het blijft daarbij niet steken in sterke of spannende verhalen die je als politieagent ongetwijfeld meemaakt. Het geeft ook een inkijk in wat de mens achter de agent daarbij voelt en denkt; probeert zelfs tot een analyse te komen waarom de dingen gaan zoals ze gaan.

Het is ook een verhaal dat ten diepste laat zien hoe de functie van politieagent verandert, zich ontwikkelt in relatie tot de ontwikkelingen in de maatschappij. De titel van het beroep blijft hetzelfde; de inhoud van de functie verandert significant. Wat blijft, zijn de onvoorwaardelijke passie en het idealisme waarmee Jacques Smeets zijn beroep uit heeft geoefend en daarover rapporteert. Trouw aan zijn roeping vindt hij steeds opnieuw de kracht en de drijfveren om zijn roeping meer dan 40 jaar te volgen.

Dat alles maakt het verhaal de moeite waard om te lezen, ook al omdat de vele mijmeringen achter de gebeurtenissen het verhaal veel universeler maken dan de titel doet vermoeden.
En waar vind je nog mensen die meer dan 40 jaar bij dezelfde baas blijven werken?
Ooit zei iemand: “Was het mijn trouw aan het vak of was het de angst om mijn vaste baan op te geven en in het diepe te springen?”. Hoewel Jacques beide benoemt, leidt het voor ons geen twijfel dat we hier te maken hebben met een integere politieman in hart en nieren, die zijn verhaal open en eerlijk heeft neergelegd in een boek dat zeer boeiend is om te lezen.