De brievenbus van Mevrouw De Vries Gekmakende post van onze (semi-)overheid

Toegankelijk, boeiend, goed leesbaar- bijna als een roman, maar toch zakelijk.
Knap, om dat evenwicht te vinden. En, in tegenstelling tot de meeste overheidspost, voor iedereen te begrijpen die ooit met de overheid te maken heeft gehad, te maken heeft of, te maken krijgt.
Ontroerend, maar zonder (onnodig) sentiment.

Voor mij als “ ervaringsdeskundige” zeer herkenbaar.
Individuele mensen gaan op hun eigen individuele manier met hun persoonlijk drama om. Maar er is een grootst gemene deler: de brievenbus voor degene die daar ondersteuning bij nodig heeft. En aanklopt bij " de overheid". Een dagtaak. Daar ben ik het helemaal met de schrijver eens.
De brieven vragen veel energie en tijd. Constant blijft het focus op je problematiek en kom je aan je mogelijkheden niet toe.

Later besloot ik mij verkiesbaar te stellen, daar ik als 49-jarige in de bak” niet inzetbaren voor de arbeidsmarkt” terecht kwam. Dus geen sollicitatieplicht meer. Hetgeen betekende ook geen begeleiding al zou ik dat willen. Alle inspanningen voor re-integratie werden gericht op de “ lichtere “ gevallen: daar hadden ze nog wel een zekere mate van succes.
Ik vond dat daar verandering in moest komen.

Ik werd Raadslid en ben dit nu bijna 12 jaar. En ik zie voor hoe velen de beschrijving uit dit boek geldt. Veel te vaak word ik aangesproken door individuele burgers die een individuele oplossing voor hun problemen zoeken en zich door de instanties in de steek gelaten voelen.
Ik sluit mij helemaal aan bij de vorige beoordeling, met dien verstande dat ik dit boek verplichte litteratuur vind.

• Verplichte literatuur voor alle leden van de Gemeenteraden en Commissieleden die verantwoordelijk zijn voor het sociaal domein.
• Verplichte litteratuur voor de verantwoordelijke wethouders in de Colleges van B&W.
• Verplichte litteratuur voor alle beleidsmedewerkers en uitvoerders op dit domein, de ambtenaren van Sociale Zaken, WMO, Zorgloket van gemeenten.
• Verplicht voor Tweede Kamerleden en Eerste Kamerleden en leden van het kabinet die het sociale beleid in hun portefeuille hebben, plus de verantwoordelijke ambtenaren.
• En zeker voor instanties en indicatie - commissies, als CIZ en hun medewerkers.

Misschien worden de kwetsbaren dan met meer respect en aandacht behandeld.
Dat zou een verademing zijn.
Een groot compliment voor de schrijver, die deze ingewikkelde materie zo
boeiend en helder uiteenzette : want hoe vaak wordt het hart niet vergeten bij
de uitvoer van al die ingewikkelde regels en wetten. Terwijl dat feitelijk nr 1 prioriteit moet zijn. De schrijver slaagt daar wonderwel in. En kweekt daarmee begrip.

Chapeau Stephan Steinmetz!

Wat is dit een mooi boek(je). Daar doe je iedereen een plezier mee. Op een prettige, toegankelijke manier is het een verhaal met meerdere lagen. Er staat een mevrouw model, maar iedereen in Nederland, gehandicapt of niet, bejaard of niet, zit in ditzelfde schuitje. Het gaat dus eigenlijk iedereen aan. Wij krijgen post van tal van instanties. Veel post. En die instanties doen allemaal of ze de enige zijn die ons een brief sturen. Met elkaar zorgen ze voor een ontzettende information overload. Communiceren in vaak ondoorgrondelijk proza over moeizame regelingen en uitzonderingen. Nederland zit in een systeem- en regelingen-overload. Zorgvuldigheid is de bedoeling, maar een onontwarbare kluwen is het gevolg. Iedere Nederlander heeft zolangzamerhand een part-time goed geschoolde medewerker nodig om de post te begrijpen en te verwerken. Sommige regelingen voorzien daar ook in. En, zo Nederland niet ten onder gaat aan regelzucht, dan toch, zo laat het boek lichtvoetig en zonder al te nadrukkelijk oordeel zien, aan marktwerking. Of het nu in het vervoer is of in de thuiszorg, telkens wordt de kwaliteit minder en de keuzevrijheid drastisch ingeperkt. Wat ik daarnaast heel knap vind, is dat het boek heel geestig is, zonder dat het te vet wordt, zonder dat het afleidt. Behartenswaardig, met name voor alle communicanten van de (semi)-overheid is dat men daar zo'n zendingsdrang heeft. Iedere interne bedrijfswijziging, afdelingsbenaming en wat niet al, moet gecommuniceerd worden. Steinmetz schrijft als er weer eens zo'n brief van een organisatie komt met de aanhef: 'Wij zijn voortvarend en goed van start gegaan...' "Het is tegenwoordig gebruik om het uitdelen en ontvangen van complimenten in 1 hand te houden." Een vondst. Zoals ik het hele boekje een vondst vind, waarbij een specifiek geval, buurvrouw De Vries, moeiteloos vertelt hoe de (semi)-overheid functioneert en communiceert en hoe de politiek onze samenleving heeft ingericht. En dat wij allen mevrouw De Vries zijn. Eigenlijk.