De Hemel In Het Klad

Vijf jaar na ‘Het plaatje van Bart Peeters’ en exact twee jaar na de release van ‘Slimmer dan de Zanger’ zal u op vrijdag 5 september kennis kunnen maken met ‘De Hemel in het Klad’, mijn derde Nederlandstalige worp. Hebben we geschoten? Reken maar van Yes! In de Roos? Dat moeten de mensen maar zelf beslissen. Zelf zeg ik: Derde keer beste keer. Dat heeft zo zijn redenen; ‘Slimmer dan de Zanger’ was een bijna overdreven succes, waardoor onze toer door Vlaanderen en Nederland, wegens overal vol, een jaar werd verlengd. In dat extra toerjaar hebben we de nummers van ‘De Hemel in het Klad’ stukje bij beetje kunnen “roadtesten” waardoor we relatief relaxed de studio in konden gaan. In de MotorMusic studio’s zijn alle nummers nog serieus gegroeid, o.m. dankzij de smaakvolle oren van Jo Francken, de strijkers- en blazers arrangementen van Bob Porter en een paar opvallende gasten zoals Tom Van Stiphout, Ronny Mosuse, Lunaman en Bert Joris (wereldtrompettist!). ‘De Hemel in het Klad’ zou een (wel erg) positieve omschrijving kunnen zijn van het aardse bestaan. Gelukkig klopt dat beeld niet en gaat er in de liefde, de politiek, de cultuur en de fysica genoeg mis om de spanning er wat in te houden. Dus verwacht u aan een vrolijk plaatje over bevroren Liefdes, het Gemierenneuk van België, De Superstardeejays als vervanger van God, de Paradox van Rio De Janeiro, de Stringtheorie van Stephen Hawking; en dat het ene café in mijn dorp ‘California’ en het andere ‘Hollywood’ heet, met alle gevolgen vandien in mijn geflipte kop. Vorig jaar belde de echte Raymond van het Groenewoud. Hij had een liedje voor mij geschreven. Ik zei: “Raymond het is wonderschoon, waarom zing je het zelf niet?” Hij vond het voor zichzelf te positief en hij zit nu in die Soultrip. Wist Raymond veel dat hij vermoedelijk het vrolijkste liedje van de plaat geschreven heeft... De Grote Meester vond dat het eindresultaat er mag zijn. Waarmee de voor mij belangrijkste reactie binnen is. De eerste (radio)single heet ‘(zo van die ) Zomerdagen’ omdat je in de nazomer alleen het goeie van de Zomer onthoudt. En omdat het aangenaam was om qua sfeer Amélie Poulain te laten zwemmen met Fellini en Brassed Off. Onze muziek klinkt als vanouds warm, energiek en glimlachend; simpelweg omdat wij heel graag muziek spelen en ons enthousiasme niet goed kunnen verbergen. Door de samenstelling van mijn groepje hoor je eerder geflirt met de Wereldmuziek, de Klassieke Muziek en de Jazz, dan met Pop of Rock. Dat is toevallig zo gekomen. Op de vraag welk genre we spelen antwoord ik meestal: afwisseling of straatmuzikanten muziek want door ons typisch geluid houden we ons onversterkt staande op elke straathoek. Anderzijds hebben we ons tijdens het vele toeren het flegma van The Crusaders eigen gemaakt... We kunnen cool swingen en schandalig relaxed emotioneel zijn. Ik heb geen fans, fans denken nooit genuanceerd. Fans richten zich liever tot DJ Tiësto of Tokio Hotel. Ons publiek bestaat uit mensen die toevallig op dezelfde golflengte zitten, die iets herkennen van zichzelf in ons muzikale lappendeken of in de toon van de teksten. Dat blijkt wel een aardige hoop mensen te zijn want een aantal van de voorstellingen van ‘De Hemel in het Klad’-toer zijn al uitverkocht. Vreemd want de plaat moet nog uitkomen. We zullen alles doen om met de concerten de mensen de avond van hun leven te bezorgen, en met Het Plaatje een leven vol avonden. Want plaatjes zijn voor de Eeuwigheid. Amen. Groet Bart PS. ‘De Hemel in het Klad’ eindigt met een gebed gericht aan Sint Franciscus, een Heilige die ik persoonlijk nogal goed denk te kennen. Als ik zelf een nummer mag naar voor schuiven...doe dan maar dat.