De jonge royals van België blik in het leven van de jongste generatie prinsen en prinsessen

In volle coronatijd maakten de Belgen én de Spanjaarden kennis met prins Joachim, de jongste zoon van prinses Astrid en aartshertog Lorenz. Hij was op een feestje in Spanje en had de coronaregels niet gerespecteerd. Dit moment was voor royaltywatcher Thierry Debels de aanleiding om voor het eerst een werk te wijden aan de jonge prinsen en prinsessen van België.

De jongste royals van België zijn weinig in de publiciteit. Hun ouders willen niets liever dan hen een ‘normale’ opvoeding geven. Maar is zoiets wel mogelijk voor kinderen die in een gouden kooi zijn geboren, naar dure privé scholen in het buitenland gaan? Ja je kunt er van denken wat je wilt, maar vergeleken bij de eerdere generaties leiden deze jonge royals een normaler leven en zijn ze meer van deze wereld. Helemaal normaal zal het nooit kunnen natuurlijk, ze hebben ze nu een functie door middel van de monarchie. Zeker de kinderen van Koning Filip en Koningin Mathilde. De kinderen van Astrid, Lorenz, Laurent en Claire kunnen een wat normaler leven leiden en zullen in de toekomst voor hun eigen kostje moeten zorgen. Normaal gesproken….

Het boek zou gaan over de jonge royals dat is echter maar gedeeltelijk waar. Het grootste gedeelte gaat toch over de problemen tussen de ouders ( Albert & Paola) en de kinderen onderling. Vooral veel aandacht voor het problem Child Laurent. De jonge royals hobbelen er wat dat betreft wat achter aan. Je komt mondjesmaat wat te weten over de jonge garde en voor de royalwatchers is dat wat er beschreven wordt weinig vernieuwend. Als je er blanco in stapt kom je wel het een en ander te weten. Maar pas wel op de valkuilen, velen bronnen komen toch uit het roddelcircuit.

Het boek begint met een beknopte stamboom, die voor de kenner niet compleet oogt. De vrouw en kinderen van Amedeo worden niet vermeld daarin. Verder viel het op dat Letizia van Spanje door de auteur als Laetitia genoemd wordt. Schrijffoutje? Laten we het daar maar op houden. Prins Gabriël wordt niet als een studiehoofd gezien en gaat volgens de auteur het leger in, zeker niet naar de universiteit. De laatste info is echter dat Prins Gabriël een studie volgt aan het National Mathematics and Science College in Warwickshire. Verder missen in het boek toch wel de foto’s van jonge royals. De kenner van de monarchie weten wel over de looks van deze royals. Maar mensen die er niet al te veel van weten zullen het internet op moeten om er een gezicht bij te denken, zeker bij de kinderen van Astrid, Lorenz, Laurent en Claire. De auteur heeft wel de moeite genomen om ook Delphine en gezin in het boek op te nemen. Dat is een pluspunt voor het boek.

Samengevat : Een boek dat aan de titel doet vermoeden dat de jonge royals in de spotlight komen. Dat is echter maar gedeeltelijk waar. Je leert meer over de problemen bij de ouders van de kinderen dan van de kinderen zelf. Het is natuurlijk niet gemakkelijk een boek te schrijven over jonge royals die je nauwelijks in de publiciteit ziet. Dan moet je het doen met summiere info of vanuit het roddelcircuit. Als liefhebber van de monarchie had ik meer van het boek verwacht. Voor het gevoel is het allemaal wat middelmatig.