De offers

Na twee delen uit Windmeijers Leidse trilogie te hebben verslonden (Het Pilgrim Fathers Complot en Het Paulus Labyrint) begon ik hoopvol aan dit boek. De setting (Bolivia) maakt de antropoloog in Windmeijer wakker en helaas gaat dat ernstig ten koste van de verteller. Het verhaal wil maar niet vlotten en je moet flink wat doorzettingsvermogen hebben om je door alle bespiegelingen over het Christendom en de Boliviaanse cultuur heen te werken. Dat die inzichten (bijvoorbeeld over de relatie tussen natuur en godsdienst) nu niet bepaald verrassend zijn en bovendien soms tot vervelens toe herhaald worden maakt het er niet beter op. Op tweederde van het boek verloor ik de belangstelling in de afloop van het verhaal. Misschien leuk voor wie verslingerd is aan de Zuid Amerikaanse cultuur maar wie een nagelbijtende pageturner met inhoud zoekt kan dit boek rustig laten liggen.

Geschreven bij De offers

De Offers - Jeroen Windmeijer
In de Offers herkennen we direct de schrijver als de cultureel antropoloog.
Het is het gebied waar hij zelf een half jaar heeft gewoond in een kleine gemeenschap van de Aymara-indianen.
Dit blijkt heel duidelijk uit dit boek, zo lees je prachtige beschrijvingen van de kleding:
“… Josefina zag er op haar mooist uit in haar pollera, de wijde rok, een mooie bloes met fijn geborduurde bloemmotieven, een wollen jas met op de achterkant een gestileerde afbeelding vn een lama, het bolhoedje en op haar rug een fel gekleurde doek met daarin de lunch…”( blz 70)
De Offers: een spannend, intrigerend verhaal dat zich afspeelt in Bolivia op de hoogvlakte de Altiplana en aan de oevers van het Titicacameer.
Het verhaal is ingedeeld in korte hoofdstukken, die niet altijd van perspectief wisselen, soms wel van tijd. Maar het brengt de lezer niet in verwarring, de aanduiding wordt duidelijk gegeven.
Luc, don Lucas, loopt stage in dit gebied. Een samenwerkingsproject van de universiteit van Wageningen en Tiahuanaco. Deze plaats wordt opgeschrikt door de moord op een kleine jongen, de derde al in de omgeving. Wat is er aan de hand? Is hier het principe: Do ut des: ik geef, opdat jij geeft van kracht? Of de verering van Pachamama ? Of hebben we te maken met een bizarre volksmythe? Is de Pachamama zo boos dat ze tevreden moet worden gesteld met het hoogste offer dat de mens kent: zijn eigen zoon? Zijn enig geboren zoon?
Windmeijer heeft grote kennis van de inheemse religies en trekt parallellen tussen het westerse christendom, de bijbel en godsdiensten en religies in het Aymara gebied. Ook zien we binnen het verhaal de Proloog inhoud krijgen en de drie aangehaalde teksten van het Motto.
De Offers is een thriller. Wie zit er achter de moorden? Zijn het de ‘vreemdelingen’ in het gebied? Naast Luc is ook de Nederlander Jan-Willem hier met een onderzoek bezig, maar beide mannen voelen zich wel geaccepteerd en zetten zich ook in voor de gemeenschap. In La Paz woont een Nederlandse priester Maarten, een kennis van Luc. Hij doet erg veel onderzoek naar ‘kinderoffers’.
Luc heeft veel contact met (en is ook verliefd op) Nayra, deze romance loopt door het verhaal heen. De discussies met Nayra of Maarten (soms ook met Mauro) over de oeroude culturen verdiepen het verhaal, maar vertragen ook even de verhaal-spanning die is opgebouwd.
Het blijft een thriller met een plot, dat zich zeer subtiel ontwikkelt. Door vooruitwijzingen, door cliff-hangers wordt de lezer voortgestuwd. Door de bedreigingen naar Jan-Willen en Luc: ze zijn niet meer welkom in het gebied. Waarom niet? Wie zit hier nu weer achter? Je wilt weten wat er aan de hand is, het gaat steeds meer lezen as een page-turner.
De verhaallijn werkt naar het slot toe, het plot komt zo heftig tot een einde, dat je het even moet laten bezinken…..
Het Nawoord is een antwoord op mijn vraag… en toen, wat deden de personages toen? Wel, Windmeijer heeft het gehoord en ik wordt op mijn wenken bediend, maw de vragen worden beantwoord. Het vormt een prachtige afronding van dit super spannende boek .
4 sterren.

Het is onmogelijk te zeggen hoeveel Bolivianen indiaan zijn, omdat eigenlijk bijna alle Bolivianen wel indiaanse voorouders hebben. Ook kun je veilig stellen dat alle Bolivianen Europese voorouders hebben. De bevolking is namelijk totaal vermengd met als notoire uitzonderingen de Mennonieten en de Yungeños. Veel Bolivianen vinden het helemaal niet prettig om herinnerd te worden aan hun indiaanse roots. Europese migranten lopen daardoor nogal eens tegen een muur van onbegrip als ze hun Boliviaanse vrienden vragen naar hun indiaanse cultuur. En nee, het helpt niets als je ze vertelt over Arendsoog, Winnetou, Klukkluk en je tante die een wigwam in de tuin heeft staan. Het is als wrijven in een vlek. Indiaan zijn is gewoon niet cool in Bolivia, al is dat idee de laatste jaren wel erg veranderd door het presidentschap van Evo Morales. Echte etnische indianen zijn meestal vrij makkelijk in de omgang. Ze zijn nieuwsgierig en openminded en vinden het prachtig als een gringo de moeite neemt om ze op te zoeken, een paar woorden van hun taal spreekt, met ze wil eten of drinken en vooral als een gringo niet uit de hoogte doet tegen ze (zoals hun 'blankere' landgenoten) en de moeite wil nemen om met ze van gedachten te wisselen. Maar indianen hebben ook een belangrijke genetische eigenschap die maakt dat je als Europeaan altijd een beetje extra op je hoede moet zijn. Indianen kunnen namelijk slecht tegen drank. Ze worden er achtereenvolgens vrolijk, uitgelaten, nostalgisch, melodramatisch, opdringerig, agressief en slaperig van. En dan weer opdringerig, huilerig, agressief en slaperig... Waar Europeanen gewoon keurig voorspelbaar de buurvrouw proberen te versieren, een voetbalstadion slopen en met elkaar op de vuist gaan en dan thuis gaan slapen, gaan indianen dagen lang door met hun drinkgelagen. Als gringo word je op feestdagen om de haverklap lastig gevallen door dronken indianen die met je willen proosten, dansen, huilen en vechten. Erg vermoeiend, want de situatie kan elk moment ontploffen en je bent als gringo in een mensenmassa voortdurend alert op wie er moeilijkheden gaan maken en wie jou gaan helpen om deze te voorkomen.
Jeroen Windmeijer ging in 1993 in een indiaans dorpje wonen voor zijn studie culturele antropologie. Hij werd pas geaccepteerd nadat hij zich op een feestdag bijna blind zoop aan chicha en andere alcoholische brouwsels en zich totaal liet gaan. Toen werd hij niet langer gewantrouwd.
De Offers gaat over drie jongetjes die kort na elkaar worden vermoord. Het lijken barbaarse daden van indianen die geloven in Pachamama en apu's (geesten in bomen, bergen, rotsen, dieren etc.) maar in de gemeenschap leven ook katholieke en protestantse priesters die zieltjes proberen te winnen en die het drankmisbruik proberen aan te pakken. De Offers is heel herkenbaar voor Europeanen die in de Andes hebben gewoond, inclusief de blonde jongeman die verliefd wordt op een plaatselijke schone, en de corrupte politieagent. Jeroen Windmeijer is echter ook cultureel antropoloog en gefascineerd door de figuur Jezus zodat er soms lange zondagschooldialogen plaats vinden tussen de hoofdpersoon en alle gelovigen en ongelovigen die zijn pad kruisen. Overigens zonder dat echt heel storend wordt.
De Offers is eigenlijk het eerste boek dat ik lees dat een realistisch beeld geeft van de indiaanse culturen in Bolivia. Bitter Bolivia van Cees Nooteboom, Het Mes van de Andes van Dolf de Vries zijn allemaal zwakgedocumenteerde en vooringenomen reisverslagen alsof een Noord-Amerikaan een boek over Nederland schrijft door in het Engels te communiceren met een Volendammer palingboer. Ik zie zo vaak reportages van mijnwerkers met stoflongen en indianen die ritueel met elkaar vechten in het Tinqu, dat ik het nu allemaal wel weet. De Offers daarentegen draagt echt bij aan een beter begrip van de cultuur van de Andes, zonder dat de schrijver heel theoretisch of belerend wordt.

Het nieuwe boek van Jeroen Windmeijer Offers. Schrijf daar maar eens een recensie over…. Nou vooruit ik doe een poging… Het eerste wat er in je opkomt is : WOW! en dan volgt er een lange stilte.. Dit boek is ongewoon goed geschreven..

In het boek gaan we met Luc naar Bolivia, die daar voor zijn studie een half jaar verblijft. Daar raakt hij in een spannend avontuur betrokken nadat er drie kinderen zijn vermoord. Of waren het mensoffers? Iets wat vroeger bij de cultuur van o.a. van Bolivia hoorde, als een offer voor moeder aarde, voor een goede oogst.

Waarin de eerdere boeken van Jeroen erg vol stonden met bijbelcitaten en je daardoor erg moest focussen, is het in dit boek veel beter te doen. Veel minder bijbelcitaten. Natuurlijk ontbreken ze niet, want ja het natuurlijk wel een beetje het handelsmerk van Jeroen. Doordat het stuk minder is met die citaten is het verhaal daardoor sterker en veel beter te volgen.

Naast dat het een spannende thriller is, wordt er ook een stukje geschiedenis belicht, verwerkt in het verhaal. Je hebt dus het idee dat je ook nog iets van de cultuur van Bolivia opdoet.

Jeroen Windmeijer wordt altijd omschreven als de Nederlandse Dan Brown, maar Jeroen valt met niemand te vergelijken. Jeroen is Jeroen en behoort dat tot Nederlandse top op gebied van Thrillers. Zijn nieuwe boek is abusoluut zijn beste tot nu toe. Hier willen we meer van!

Voor mij was dit het eerste boek dat ik las van deze auteur. Dat Jeroen Windmeijer wordt vergeleken met Dan Brown is voor mij, na het lezen van dit boek, een zeer terechte conclusie. Veel elementen uit de geschiedenis en uit de Bijbel komen voorbij in dit boek. Interessante elementen uit rituelen die worden uitgevoerd in landen zoals Bolivia komen ook aan bod. Het verhaal wordt rustig opgebouwd en de personages goed uitgediept. Omdat gedurende het hele verhaal een lichte spanning aanwezig is over de mysterieuze moorden op de kinderen wil je als lezer door blijven lezen. Dat Jeroen Windmeijer zeer veel kennis paraat heeft over het land waar het verhaal zich afspeelt is duidelijk. De omgeving en gebruiken worden veelvuldig omschreven en zorgen voor een beeldend effect. Alsof je als lezer afreist naar de gebieden uit het boek.

Na het lezen van dit boek ben ik zeker van plan de andere boeken van Jeroen Windmeijer ook te gaan lezen!

Heel spannend, dit vierde boek van Jeroen Windmeijer. Na zijn Leidse trilogie nu een thriller die zich afspeelt in Bolivia. Het is duidelijk dat Windmeijer het land goed kent, hij blijkt er zelf als antropoloog onderzoek te hebben gedaan. Dat maakt het heel geloofwaardig en ontzettend interessant. Windmeijer trekt boeiende parallellen tussen het christendom en andere wereldgodsdiensten en de natuurgodsdienst van de indianen. Want hij kent Bolivia, maar is ook een kenner van het christendom, zoals duidelijk werd uit zijn eerdere boeken. Intelligent, onderhoudend en spannend is De Offers, echt een aanrader!

Het vierde boek van Jeroen Windmeijer. Het speelt niet in Leiden, maar op de hoogvlakte van Bolivia waar de auteur als Leids antropoloog veldwerk geeft gedaan. Degelijke inhoud dus, op onderzoek gebaseerd. Mooie combinatie van theologische en antropologische inhoud met spannend verhaal. Aanrader!

Het boek De Offers van Jeroen Windmeijer is het eerste deel van een nieuwe trilogie na zijn drie eerdere boeken, die zich afspeelden in Leiden. Volgens een interview met Jeroen Windmeijer in het AD van 15 augustus 2019 is het boek De Offers het eerste deel van wat een Latijns-Amerikaanse trilogie moet gaan worden.
Dit boek speelt zich af in Bolivia, in de nabije omgeving van het Titicacameer. Hier zijn diverse dorpsgemeenschappen gevestigd. Luc, een student uit Wageningen, is voor zes maanden naar Bolivia getrokken in verband met zijn studie. De bevolking noemt hem San Lucas.

In korte tijd zijn er drie kinderen dood aangetroffen. Is er een moordenaar aan het werk of offert iemand kinderen, volgens een aloud ritueel, waarvan men dacht dat dit niet meer werd gedaan?
De indianen zien Pachamama (godin van de overvloed, Moeder Aarde) als, het woord zegt het al, een moeder die de aarde overvloed kan schenken: gezonde gewassen, goed weer om de gewassen te laten groeien. Moeder Aarde wil daar wel iets voor terug: Do ut Des “ik geef, opdat jij geeft.” De bewoners geven dan ook aan Moeder Aarde in de vorm van bijvoorbeeld een paar druppels van hun drank, het bloed van een geslacht dier en naar het nu lijkt, een kind. Deze rituelen stuiten nogal eens op weerstand bij de andere bewoners die een andere religie aanhangen.

“Uiteindelijk zijn we, ondanks al onze wetenschap en technologie, afhankelijk van de aarde en van de natuur. Als die zich tegen ons keert, staan we machteloos.”

Een citaat uit het boek (blz. 195 – ebook) wat zich, zeker in deze tijd met het Corona-virus, maar weer eens goed doet beseffen hoe waar dit is.

Jeroen Windmeijer weet duidelijk waar hij het over heeft. Dit kan ook niet anders daar hij als student zes maanden in een Indiaanse gemeenschap aan het Titicacameeer heeft gewoond en als leraar godsdienst werkzaam is geweest na zijn studie.
Er wordt veel achtergrondinformatie gegevens over diverse religies. Dit kan even doorbijten zijn (dat was het voor mij in elk geval) maar is wel essentieel voor een goed begrip voor het vervolg van het verhaal: de kijk van de ene persoon kan zo totaal anders zijn dan dat van de ander, door een andere achtergrond, een ander referentiekader. Het is zeer de moeite waard even door te zetten en het hele boek uit te lezen.

Jeroen Windmeijer wisselt het vertelperspectief af, zowel in tijd als in persoon. De dag dat Luis, een van de vermoorde kinderen, wordt aangetroffen wordt vanuit twee tijdlijnen verteld: de eigenlijke vondst en wat er daarna gebeurde, als wat er eerder die dag, dus voor de vondst, plaatsvond. Ook zijn er, cursief gedrukte, hoofdstukken met aantekeningen van Jan-Willem Pijnacker, waardoor stukjes van de puzzel worden vrijgegeven. De achternaam van Jan-Willem lijkt mij bewust gekozen, daar Jeroen Windmeijer zelf uit Pijnacker afkomstig is. Zijn schrijfstijl is beeldend, maar ook verklarend. Ik bedoel hiermee dat hij naast het verhaal van de kindermoorden ook veel kennis deelt. De natuur en het leven in Bolivia waren realistisch en kwamen tot leven tijdens het lezen van dit boek.

Zeer geslaagde nieuwe thriller van J. Windmeijer. Antropologische invalshoek mooi verweven met Boliviaanse cultuur en zijn eigen ervaringen. Boeiend tot het einde. Wederom een zeer geslaagde en échte Windmeijer! Nu al een genre op zich

Windmeijer weet de lezer van a tot z te boeien. Hij neemt de lezer niet alleen mee in een spannend verhaal, maar weet hem daarbij ook kennis bij te brengen over bepaalde religieuze rituelen en culturele gebruiken in Zuid-Amerika. De parallellen die hij legt tussen de rituelen in verschillende wereldreligies zijn absolute eye-openers.
Het verhaal is spannend, soms ontroerend, soms humoristisch en zo beeldend geschreven dat je het idee hebt zelf aan de oevers van het Titicacameer te staan. Een echte aanrader!