De probleemleerling Ervaringsverhaal van een creatieve student

De probleemleerling vertelt het verhaal van Eduard Poot. Hij droomde ervan schrijver te worden maar dat leek onmogelijk omdat hij dyslexie heeft. Dus werd er gezegd schrijver worden is onmogelijk. Eduard bleef echter in zijn droom geloven en zette door. Hij ging studeren en dat ging niet zonder slag of stoot. Hij ervoer als leerling en student veel onbegrip. In dit boek vertelt Eduard over de dingen waar hij tegenaan liep. Onbegrip, weinig tot geen begeleiding.

Je zou toch denken dat een leraar, lerares of studiebegeleider er voor de leerling of student zijn. Helpen bij problemen of het samen zoeken naar een oplossing. Maar als je dit boek leest blijkt dat Eduard er veelal alleen voorstond. Is hij dan door zijn dyslexie een probleemleerling? Nee mensen die dyslexie hebben zijn geen probleem leerling of student. Het probleem ligt bij de onderwijsinstellingen, die zijn te weinig opgeleid om deze mensen te begeleiden. Was het vroeger niet zo als je dyslexie of een ander probleem had je naar een speciale school moest? Dat is tegenwoordig steeds minder en daar zit dus het probleem. De onderwijsinstelling zijn niet meegegroeid. Hierdoor kunnen leraren en studiebegeleiders moeilijk omgaan met mensen met dyslexie.

De Auteur beschrijft het allemaal openhartig en steekt ook de hand in eigen boezem. Het is een boeiend verhaal wat de lezer vooral duidelijk maakt dat je ondanks welke beperking dan ook je kunt en moet geloven in je dromen. Met veel doorzettingsvermogen kun je dan een heel eind komen. Eduard heeft dat bewezen wat hij is schrijver geworden en De Probleemleerling is zijn derde boek. Laten we hopen dat er nog vele mogen volgen.

Bij het zien van de mooie cover van De probleemleerling van Eduard Poot weten diegenen die de auteur kennen, meteen dat het de auteur zelf is die op de cover staat. Hij straalt duidelijk van trots dat hij zover is gekomen, dat zijn pad niet altijd even makkelijk was en dan met name zijn schooltijd die niet altijd even makkelijk was. Na het lezen van dit boek begrijp je waarom hij niet meer naar school wil. De titel maakt nieuwsgierig, je wilt weten wat er precies mee bedoeld wordt. Word ermee bedoeld dat hij zo'n lastige leerling was, dat hij steeds de klas uit werd gestuurd? Of moet je de titel op een andere manier bekijken? Tijdens het lezen zal blijken dat je de titel op een andere manier moet bekijken, dat hij niet zo'n lastpak was, maar een leerling was die niet altijd werd begrepen en vaak werd tegengewerkt door bepaalde personen, dat hij er vaak alleen voor stond.
In De probleemleerling van Eduard Poot vertelt de auteur over zijn tijd op school die niet vlekkeloos is verlopen, zeker niet op zijn laatste school waar hij langer op heeft gezeten dan de bedoeling was. Hij is open en eerlijk over hoe hij zijn schooltijd heeft beleefd, heeft ervaren. Hij heeft alles goed weten te onderbouwen en komt met tips voor hoe het schoolsysteem voor leerlingen zoals de auteur zelf, beter kan, duidelijker kan. Overigens zijn die tips ook goed bruikbaar voor werkgevers zoals bijvoorbeeld door mee te denken met de werknemer en de werknemer het zelf laten ontdekken of iets gaat of niet zonder meteen te zeggen dat iets niet gaat. Hij heeft het niet alleen maar over de nare ervaringen, hoewel die wel de boventoon voeren, maar ook over wat er wel goed is gegaan, wie hem wel goed heeft begeleid. Hij steekt ook zijn hand in eigen boezem en geeft aan dat hij misschien ook wel dingen, zoals bepaalde e-mails anders had kunnen schrijven, anders had kunnen doen, anders kunnen reageren. Daarnaast geeft hij ook aan dat hij het alleen over de scholen heeft waarop hij heeft gezeten en niet kan oordelen over andere scholen.
Voor veel mensen die dislexie hebben zal heel veel herkenbaar zijn. Het is bizar om te lezen dat men in het onderwijs heden ten dage nog steeds niet kan omgaan met leerlingen die dislexie hebben terwijl dislexie van alle tijden is, dat mensen die dat hebben er niets aan kunnen doen. Hij laat ook zien dat er heden ten dage nog steeds ongelijkheid is op scholen, dat er nog steeds leraren zijn die leerlingen voortrekken. De e-mails die hij heeft geplaatst, laten zien dat het ook voor mensen die geen dislexie hebben, soms onduidelijk is, dat er soms geen touw aan vast te knopen is. De auteur geeft met zijn verhaal precies weer waar het bij de onderwijsinstellingen aan schort, waar nog heel veel verbeterd kan worden. Het is dan ook goed van de auteur dat hij dit boek heeft geschreven zodat men kan lezen wat er mis is bij de onderwijsinstellingen, wat er moet veranderen.
Kortom; De probleemleerling van Eduard Poot geeft precies weer wat er mis is bij de onderwijsinstellingen, dat veel leraren heden ten dage mensen die dyslexie hebben niet serieus nemen, er niet mee om kunnen gaan. Het is goed dat de auteur dit boek heeft geschreven, dat hij heeft laten zien wat er mis is bij de onderwijsinstellingen, maar ook dat je met dyslexie of een andere beperking heel ver kan komen en je dromen kan waar maken.